Խոհարարական պատմաբանները նշում են, որ միջնադարում բաղադրատոմսերն ու խոհարարության մեթոդները շատ առումներով նման են մեր տատիկներից պատրաստված ուտեստներին: Այս բաղադրատոմսերը գործնականում չունեն ճշգրիտ չափումներ կամ խիստ ժամանակային հրահանգներ. փորձը, դիտարկումը և ուտեստի պատրաստության զգացումը ավելի կարևոր են, գրում է Phys.org-ը:
Օրինակ, այդ ժամանակի շատ ուտեստներ պատրաստվում էին «աչքով», բաղադրիչների ծավալով կամ գույնով: Կարագը, ալյուրը կամ համեմունքները ավելացվում էին ոչ թե գրամներով, այլ խոհարարի փորձի հիման վրա: Բաղադրատոմսերը ավելի շատ հիշեցում էին, քան ճշգրիտ հրահանգներ, և խոհարարական հմտությունները տնային տնտեսուհուց ուսանողուհուն կամ դստերը փոխանցվում էին բազմակի կրկնությունների միջոցով:
Պատմաբանը օրինակ է բերում միջնադարյան աղանդերի՝ շաղգամով ծաղիկներով կարկանդակ: Բաղադրատոմսում նշված են բաղադրիչները՝ կաթնաշոռ, ձվի սպիտակուց, շաքար, բուրավետ ծաղիկներ, վարդաջուր, բայց ճշգրիտ քաշ կամ թխման ժամանակ չկա: Հիմնական ուղեցույցը խմորի կառուցվածքն էր, դրա տեսքը և բույրը: Գործնականում յուրաքանչյուր տնային տնտեսուհի սովորում էր որոշել, թե երբ է ուտեստը պատրաստ:
Հեղինակը նշում է, որ այս մոտեցումը զարմանալիորեն նման է մեր տատիկներից պատրաստելու եղանակին՝ առանց կշեռքի, առանց ժամանակաչափի, կենտրոնանալով գույնի, հոտի, կոնսիստենցիայի և սեփական զգացմունքների վրա: Նման ազատությունը թույլ էր տալիս յուրաքանչյուր տնային տնտեսուհու ավելացնել իր սեփական ինչ-որ բան բաղադրատոմսին և հարմարեցնել ուտեստը ընտանիքի կամ սեզոնային ապրանքների ճաշակին։
Միջնադարյան բաղադրատոմսերը, ինչպես տնային խոհարարական ավանդույթները, համատեղում էին ծեսը և պրակտիկան: Ուտեստները պատրաստվում էին ուշադիր և խնամքով, և ճշգրիտ «տեխնիկան» ավելի կարևոր էր հասկանալու, քան պաշտոնական կանոններին հետևելու համար: Ժամանակակից խոհարարական գրքերը՝ իրենց ճշգրիտ դեղաչափերով, պատմության մեջ բացառություն են կազմում, մինչդեռ «աչքով բաղադրատոմսը» նորմ էր։
Ուսումնասիրությունը ընդգծում է, թե ինչպես է խոհարարական ավանդույթը փոխանցվել ապրած փորձի և մանրամասներին ուշադրության միջոցով, այլ ոչ թե խիստ չափումների միջոցով: Նման մոտեցումները ձևավորել են հմտություններ, ճաշակ և սնունդը զգալու ունակություն՝ զարմանալիորեն սերտացնելով միջնադարյան խոհանոցի և մեր տատիկներից կազմված կապը:
