«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Թվում էր, թե ամեն ինչ արդեն տեսել ենք, բայց պարզվում է՝ ո՛չ։ Պարզվում է, որ չափ ու սահման չկա ներկայիս իշխանության զազրելիությանը։ Երիտասարդ Սամվել Վարդանյանը հասարակական տրանսպորտում վիրավորել է «Քաղաքացիական պայմանագրի» պատգամավոր Հակոբ Ասլանյանին: Անպարկեշտ արտահայտություններ չի գործածել, չի հայհոյել, բայց, այո, վիրավորել է, անվանել «հակահայ վիժվածք»։
Չինգիզ Այթմատովի թեթև ձեռքով գործածության մեջ մտավ «մանկուրտ» հասկացությունը։ «Եվ դարից երկար ձգվում է օրը» վեպի սյուժեով՝ մանկուրտը գերեվարված մարդ է, որին վերածել են տիրոջը բացարձակ հնազանդ և իր անցյալից ոչինչ չհիշող անհոգի ստրկական արարածի։ Փոխաբերական իմաստով «մանկուրտ» բառը գործածվում է իր պատմական, ազգային արմատների հետ կապը կորցրած, իր տոհմը մոռացած մարդուն բնորոշելու համար: Համաձայնեք, ոմն վարչապետի ճշգրիտ դիմանկարն է, որը գերի է ընկել Ալիևին, ուստի կատարում է նրա բոլոր քմահաճույքները։
Եռանդը, որով Հայաստանում իշխող թիմը տարված է եվրոպական ամենաբազմազան, դեռևս չներգրավված կառույցներում ընդգրկվելու գաղափարներով, հիշեցնում է առածն այն մասին, թե ինչպես տաշտի ջրի հետ թափեցին նաև լողացրած երեխային։ Անվտանգության ճարտարապետությունը չի հանդուրժում հիստերիկ շարժումներ, այդպես կարելի է ամեն ինչ փլուզել, իսկ նորից կառուցելը չափազանց դժվար է։
«Գլխավորն այն է, որ հիմա, երբ Երևանի իշխանությունները տնօրինեն մյուս տարածքները, գյուղերը և այլն, հիշեն ու պատասխանատվություն կրեն իրենց որոշումների համար և ոչ մեկի վրա չբարդեն իրենց սխալների մեղքը»,- «Զվեզդա»-ին տված հարցազրույցում ասել է ՌԴ ԱԳՆ խոսնակ Մարիա Զախարովան, որի դեմ այնքան սիրում են վայրահաչել Հայաստանում իշխող թիմի քարոզիչները՝ դատեփետելով իրենց իսկ գործած սխալների համար: Դե, բա ոնց, ինչպե՞ս չպախարակեն Զախարովային։ Ինչի՞ մասին է նա ընդհանրապես խոսում: Ի՞նչ պատասխանատվություն: Ո՞ւմ պատասխանատվությունը։ Փաշինյանի՞։ Փաշինյանից որևէ պատասխանատվություն պահանջելն ախր բացարձակ անհամարժեք կլինի Հայաստանում ստեղծված իրողություններին։
Խորհրդարանական ընդդիմությունը հաջորդ շաբաթ նախաձեռնել է Ազգային ժողովի արտահերթ նիստ: Թեման՝ պետական սահմանի սահմանազատման և սահմանագծման հարցերը։ Որպես զեկուցողներ հրավիրում են Մհեր Գրիգորյանին և Արարատ Միրզոյանին, որպեսզի վերջիններս բացատրեն, թե ինչու են իշխանությունները մտադիր Ադրբեջանին հանձնել հայկական ստորաբաժանումների կողմից այսօր վերահսկվող տարածքները:
Հայաստանում արգելեցին Վլադիմիր Սոլովյովի հաղորդումները։ Ամեն ինչ տրամաբանական է և հասկանալի։ Բոլորին է հայտնի Սոլովյովի և նրա հյուրերի անչափ հարգալից վերաբերմունքը Հայաստանի և Արցախի նկատմամբ։ Եվ հայտնի է նաև Սոլովյովի ու նրա հյուրերի, մեղմ ասած՝ ոչ այնքան հարգալից վերաբերմունքը Նիկոլ Փաշինյանի ու իր թիմի նկատմամբ: Դե, ուրեմն Սոլովյովի հաղորդումները պետք է արգելել. չէ՞ որ իշխող թիմի համար ամենևին կարևոր չէ, թե ինչ է մտածում Սոլովյովը Արցախի մասին, նրանց համար կարևոր է, թե ինչ է մտածում Սոլովյովը իրենց մասին։ Իսկ քանի որ հենց սեփական սիրելի կերպարների հետ է իշխող կուսակցությունը նույնացնում իր պայքարը «հանուն ինքնիշխանության», ապա Սոլովյովին պետք է արգելել հենց հիմա։ Չէ՞ որ ապրիլին սպասվում են ներքաղաքական և արտաքին քաղաքական լուրջ գործընթացներ, իսկ Փաշինյանի վարկանիշը... Լավ, բարձրաձայն չխոսենք տխուր բանի մասին:
ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովը պատմել է հայրենիքից արցախցիների հեռանալու շրջանում Նիկոլ Փաշինյանի և Վլադիմիր Պուտինի զրույցի մասին: Փաշինյանը Պուտինին հարցրել է, թե ինչու նա ճակատագրի քմահաճույքին թողեց արցախցիներին, ինչին Պուտինը պատասխանել է, որ այդ ինքը՝ Փաշինյանն է որոշել, որ արցախցիներն այլ տարբերակ չեն կարող ունենալ, բացի Ադրբեջանի քաղաքացիությունից:
Համացանցում տեսանյութ է շրջում, որում Փաշինյանի հերթական սուրհանդակ Ստյոպա Սաֆարյանը Ոսկեպարի բնակիչներին պատմում է վերջնագրի մասին, որ Նիկոլին ներկայացրել է Իլհամ Ալիևը. հայտնի 4 գյուղերը՝ հարակից տարածքներով, ապրիլին պետք է հանձնվեն Ադրբեջանին: Այլապես պատերազմ կլինի։ Նշենք, որ ավելի վաղ Ոսկեպարում արդեն հասցրել էր լինել Նիկոլի մյուս հաճկատարը՝ Լևոն Շիրինյանը, որը հայտնի է իր բացահայտ ռուսատյացությամբ։ Եկել էր նույն առաքելությամբ. համոզելու բնակիչներին, թե սահմանամերձ տարածքների հանձնումն անխուսափելի է…
Նիկոլ Փաշինյանը Տավուշում համոզում էր սահմանամերձ շրջանի բնակիչներին աջակցել իրեն «ինքնիշխանության համար պայքարում», հանուն որի էլ հոժարակամ և ժպիտով համաձայնեց հանձնել Ադրբեջանի պահանջած չորս գյուղերը։ Օգտագործեց մտրակի ու քաղցրաբլիթի մեթոդը։ Նրանց, ովքեր տներ կամ հողեր են կորցնելու, բնակարաններ խոստացավ Իջևանում։ Իբր՝ հանգիստ ապրեք ձեզ համար։ Դա քաղցրաբլիթն էր։ Մտրակը սպառնալիքների տեսքով էր, թե Թուրքիան ու Ադրբեջանը պատերազմ կսկսեն։ Բնակիչները, և ոչ միայն Տավուշի, արդեն վաղուց են հասկացել, որ Փաշինյանի դեմն առնել չի լինի։ Որովհետև միայն նոր զիջումներով կարելի է ստիպել մարդկանց, որ մոռանան ավելի վաղ կորցրածը։ Այսօր Փաշինյանի ու իր քարոզչական թիմի մատուցմամբ մենք խոսում ենք «ընդամենը» 4 գյուղերի մասին։
Դժվար ասել, թե կոնկրետ երբ է սկսվել այդ գործընթացը։ Բայց ակտիվ փուլ մտավ, պետք է ենթադրել, Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի կնոջ՝ Աննա Հակոբյանի անցած տարվա սեպտեմբերի 6-ին Կիև կատարած այցից հետո, որի նպատակը մասնակցությունն էր «առաջին տիկնանց և պարոնանց» մի ինչ-որ գագաթնաժողովի։ Թեև դե յուրե դաշնակից երկրի առաջին տիկնոջ այդպիսի այցը դժվար թե դուր գար Ռուսաստանին, որի ռազմական ստորաբաժանումներն այդ պահին դեռ խաղաղ կյանք էին ապահովում Լեռնային Ղարաբաղում. մինչ Արցախի դեմ Ադրբեջանի ագրեսիան մնացել էր 13 օր։