«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Միայն ալարկոտն այսօր չի խոսում ընդդիմության ձախողման մասին: Դե, դա հասկանալի է. չկա ավելի հեշտ ու անվտանգ բան, քան ընդդիմության պախարակումը։ Մանավանդ որ առիթներ կան. չես համեմատի ավարտված քաղաքական աշունը այս տարվա քաղաքական գարնան և ամռան հետ, երբ ընդդիմությունը երբեմն փողոց էր դուրս բերում իր տասնյակ հազարավոր կողմնակիցների։
Ինչպես հայտնի է, Ալիևի և Փաշինյանի միջև բանակցությունների հերթական փուլը, որը նախատեսվում էր անցկացնել դեկտեմբերի 7-ին Բրյուսելում, անսպասելիորեն հայտնվել է հարցականի տակ։ Իլհամ Ալիևը հայտարարել է հանդիպումից հրաժարվելու մասին, եթե այնտեղ, բացի Եվրամիության նախագահ Շառլ Միշելից, որպես միջնորդ հանդես գա նաև Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը:
ՀԱՊԿ գագաթնաժողովը հիշեցրեց հայտնի երգի տողերը. «Ահա և հանդիպեցին երկու մենություն, խարույկ վառեցին ճամփեզրին, իսկ խարույկը վառվել չի ուզում, ահա և ամենը»: Համաձայնեք, անցած գագաթնաժողովի բավական լավ բնութագիր է, միայն թե մենությունները ոչ թե երկուսն էին, այլ ամբողջ վեցը…
Ասում են, անցյալում Օլիմպիական խաղերի ժամանակ ռազմական գործողությունները դադարեցվում էին: Բայց դա անցյալում էր: Եթե առհասարակ այդպես էր: Այսօր, այո, աշխարհի ուշադրությունը կենտրոնացած է Քաթարի ֆուտբոլային դաշտերում ծավալվող մարտերի վրա: Բայց դժվար թե կարելի է խոսել այն մասին, թե այդ մարտերը նվազեցնում են իրական ռազմական գործողությունների վտանգն ու նպաստում կայունությանն աշխարհում։ Այդ թվում նաև մեր տարածաշրջանում։ Ավելի շուտ՝ հակառակը։
Իլհամ Ալիևը հերթական անգամ աչքի ընկավ։ ԵՄ «Արևելյան գործընկերության» հատուկ ներկայացուցիչ Դիրկ Շուբելի գլխավորած պատվիրակության հետ հանդիպման ժամանակ նա հայտարարեց, թե Բաքուն պատրաստ է «երկխոսություն վարել Ղարաբաղում ապրող հայերի հետ, բայց ոչ այնպիսի մարդկանց, ինչպիսին Վարդանյանն է, որին ուղարկել է Մոսկվան, և որի գրպանում ռուսաստանցի/ռուս ժողովրդից գողացված միլիարդներ են»: Ըստ Ալիևի՝ Ռուբեն Վարդանյանն Արցախ է ուղարկվել Մոսկվայի կողմից «շատ հստակ օրակարգով»։
Կարելի՞ է արձանագրել, որ աշնանային ներքաղաքական սեզոնն ավարտվեց Փաշինյանի օգտին։ Ըստ երևույթին՝ այո. ընդդիմադիր ուժերին չհաջողվեց որևէ լուրջ խնդիրներ ստեղծել նրա համար։ Ընդդիմությունը հայտարարեց, որ վերադառնում է խորհրդարան, ավելի ճիշտ՝ մասնակցելու խորհրդարանի լիագումար նիստերին։
Նույնիսկ եթե դու Նիկոլի երկրպագուն չես, Նիկոլի ուսապարկը չես, այլ Նիկոլի քաղաքական ընդդիմախոսն ես կամ պարզապես Նիկոլի գործընկերը՝ նախկին մասնագիտության ոլորտում, անհնար է չընդունել ակնհայտը. Նիկոլը տեղում կանգնած չէ, այլ մշտապես աճում է, շարունակ ընդլայնվում։ Չէ, վատ բան չմտածեք. ընդլայնվում է բնավ ոչ քաշի առումով: Մենք նկատի ունենք բացառապես բարոյաքաղաքական հատկանիշները։
Հաղորդվում է, որ Վլադիմիր Պուտինն ու Նիկոլ Փաշինյանը կրկին շփվել են հեռախոսով։ Բայց այս անգամ զրույցի թեման ոչ այնքան Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունն էր կամ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները, որքան նոյեմբերի 22-ին ՌԴ առաջնորդի այցը Երևան և ՀԱՊԿ գագաթնաժողովը՝ նոյեմբերի 23-ին։ Հեշտ է ենթադրել, որ դա լինելու է ամենատարօրինակ գագաթնաժողովը կազմակերպության պատմության մեջ. նույն կլոր սեղանի շուրջ նստելու են Ղրղզստանի, Տաջիկստանի, Բելառուսի և Հայաստանի առաջնորդները:
Ի աջակցություն Արցախի՝ «Ազգային դիմադրություն» շարժման կազմակերպած հանրահավաքին և հետագա երթին մասնակցել է շուրջ 10 հազար մարդ: Սովորական հանրահավաքի համար նորմալ է։ Արցախին սատարելու նպատակով միասնության հանրահավաքի համար՝ քիչ։ Չէ՞ որ Ստեփանակերտում հանրահավաքին մասնակցել է առնվազն 40 հազար մարդ։ Այնտեղ հանրահավաքն իսկապես համաժողովրդական էր։
Գլխավոր մտավախությունը՝ միայն թե Նիկոլ Վովաևիչը չխճճվի։ Չէ՞ որ դժվար է Վաշինգտոնին ասել մեկ բան, Բրյուսելին՝ այլ բան, Մոսկվային՝ երրորդը, Թեհրանին՝ չորրորդը, Փարիզին՝ հինգերորդը, Ալիևին՝ վեցերորդը, Էրդողանին՝ յոթերորդը... Քանզի մեր Նիկոլը հասարակ Նիկոլ չէ, այլ Նիկոլ-բազմերեսանի։ Դրանով, այդ բազմերեսանիությամբ թե կա մեկը, որ կարող է մրցել նրա հետ, ապա դա միայն Քոչարյանի գործը վարող և օրեցօր ավելի ու ավելի հմայիչ դարձող դատավոր Աննա Դանիբեկյանն է։