«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Եթե Թուրքիան իսկապես մտադիր է հարաբերություններ հաստատել Հայաստանի հետ, ապա ինչո՞ւ առ այսօր բաց չէ սահմանը և դիվանագիտական հարաբերություններ էլ հաստատված չեն: Չէ՞ որ Երևանը բազմիցս հայտարարել է, որ պատրաստ է անել դա անհապաղ...
Իշխանամետ հեռուստաալիքներից մեկի եթերում Տիգրան Խզմալյանը. դե, նույն ինքը՝ երկրի գլխավոր «եվրոպացին», այն արտախորհրդարանական կուսակցություններից մեկի առաջնորդը, որոնց հետ Փաշինյանը կանոնավորապես խորհրդակցում է, ազդարարեց, թե աշխարհում այժմ կա երկու քաղաքական կենտրոն, որոնցից երկրորդը Հայաստանն է։
Թուրքիայի հետ բանակցություններում Հայաստանի հատուկ ներկայացուցիչ Ռուբեն Ռուբինյանն ասում է, որ իր թուրք գործընկերոջ հետ վերջին հանդիպման ընթացքում վերջապես կոնկրետ պայմանավորվածություն է ձեռք բերվել: Իհարկե, խոսքը դիվանագիտական հարաբերությունների հաստատման մասին չէ և ոչ էլ Թուրքիայի կողմից Հայաստանի շրջափակման դադարեցման։ Այդ հարցերում Անկարան մտադիր չէ շտապել։
Ճեպազրույցի ընթացքում մեկնաբանելով Ադրբեջան կատարած իր վերջին այցի արդյունքները, ՌԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովն օգտագործեց պաշտոնական Բաքվի դրույթներն ու տերմինները և կրկին նշեց, որ ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը փաստացի չի գործում: Ի պատասխան՝ Փաշինյանը չգտավ ավելի լավ բան, քան հիշեցնել Լավրովին երկու երկրների ղեկավարների մակարդակով ընդունված հայ-ռուսական համատեղ հայտարարության այն կետը, որտեղ խոսվում է Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման գործընթացում Մինսկի խմբի դերի մասին։ Փաշինյանը կարծում է, թե Լավրովը տեղյակ չէ՞։
Նա այնքան էր սիրում մերժել ամենն ու ամենքին, որ իշխանության էլ եկավ «հպարտ մերժման» այդ ալիքի վրա. մարդկանց, անցյալի, ավանդույթների, պատմության, հաղթանակների մերժման... Այսօր դա վերադառնում է բումերանգի պես. Ամենից մերժված դառնում է հենց ինքը, սաստիկ հիշեցնելով պառավ Իզերգիլի հեքիաթներից մեկի հերոսին՝ մարդկանց կողմից մերժված միայնակ թափառող Լարրային, որի հետ ոչ ոք չի ուզում գործ ունենալ։
Յուրաքանչյուր ոք ընտրում է էությամբ իրեն համապատասխանող թիմ: Ուժեղ առաջնորդը չի վախենում ուժեղ թիմից։ Ողորմելի առաջնորդի հավաքած թիմն էլ է ողորմելի։ Բոլոր նրանք, ովքեր ծանոթ են Հայաստանի նորագույն պատմությանը, շատ լավ գիտեն, թե ինչ բան է Գագիկ Ջհանգիրյանը։ Դա ոչ միայն պարզապես հատակն է։ Դա ստորինից էլ ստորին հատակն է։
Հայաստանում կա մի տխուր կերպար՝ «Եվրոպական կուսակցության» առաջնորդ Տիգրան Խզմալյանը. ոմն հավակնոտ անձնավորություն, որը ժամանակին հրամցնում էր իրեն գրեթե Տիգրան Մեծի կերպարանքով։
Ապրիլին Նիկոլ Փաշինյանն ասում էր, թե պետք է իջեցնել Արցախի կարգավիճակի վերաբերյալ պահանջների նշաձողը։ Իբր՝ դրան են մեզ դրդում միջազգային ասպարեզում մեր գործընկերները։
Արդեն ասել ենք, որ Ֆրանսիայի հրապարակում վրանները հավաքելու ընդդիմության որոշումը յուրօրինակ եզրակացությունների հանգեցրեց իշխանություններին։ Փաշինյանը որոշեց, թե ընդդիմությունը ձախողվել է, կրկին կարելի է ամեն ինչ, և խորհրդարանում հանդես եկավ Ադրբեջանի կազմում Արցախի ընդգրկումը հիմնավորող հայտարարությունների նոր չափաբաժնով։ Իր ստերի մեջ հասավ այն աստիճանի, որ ասաց, թե իրենից առաջ եղած իշխանություններն ընդունել են, որ Արցախը պետք է լինի Ադրբեջանի կազմում...
«Հայաստան» հիմնադրամի նախկին ղեկավար Արա Վարդանյանը համեմատել է Փաշինյանի քաղաքականությունը Տեր-Պետրոսյանի քաղաքականության հետ։