«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Վաղը Երևանում տեղի կունենա ջահերով երթ՝ ի հիշատակ Հայոց ցեղասպանության հերթական տարելիցի: Այս տարի երթը կլինի առանձնակի նշանակալի։ Ոչ միայն որպես հարգանքի տուրք ողբերգական անցյալին, այլև որպես ապագայի, Հայաստանի և Արցախի վերածննդի հայտ։
Չեմ հիշում՝ ինչ առիթով, բայց ժամանակին Վլադիմիր Պուտինը մի անեկդոտ պատմեց ծովային սպայի մասին, որը որդուն դաշույն է նվիրում, իսկ վերջինս վերցնում ու փոխանակում է դա ժամացույցի հետ: Հայրը նայում է ժամացույցին ու ասում. «Այո, գեղեցիկ է, միայն թե այսպիսի մի բան եմ պատկերացնում. ես տանը չեմ, մեր տան վրա ավազակներ են հարձակվում, ամեն ինչ ջարդուփշուր են անում, թալանում, ծեծում, բռնաբարում քրոջդ, և այդժամ մտնում ես դու, նայում ժամացույցին ու ասում՝ «Մոսկովյան ժամանակով՝ քսաներեքն անց է երեսուն րոպե»։
Իշխանամետ հեռուստաալիքները չեն դադարում տիրաժավորել Նիկոլի վերջին հայտնությունները։ Երևի կարծում են, թե բարձրացնում են նրա վարկանիշը։ Իսկ մեր կարծիքով՝ հակառակը, միայն հիշեցնում են վարչապետի և նամանավանդ նրա թիմակիցների մանիպուլյացիոն հայտարարությունների ողորմելիության մասին։
Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը մի շարք ուշագրավ հայտարարություններ է արել 2022 թվականի առաջին եռամսյակի արդյունքներին նվիրված խորհրդակցության ժամանակ: Մասնավորապես՝ այն մասին, թե որքան դրական են զարգանում Բաքվի հարաբերությունները Եվրամիության հետ։ Ալիևի խոսքերով, ԵՄ-ն ընդունում է Ադրբեջանի դիրքորոշումը 44-օրյա պատերազմից հետո տարածաշրջանում ստեղծված իրավիճակի վերաբերյալ, ինչը հաստատել են նաև բրյուսելյան բանակցությունները ԵՄ Խորհրդի նախագահ Շառլ Միշելի և ՀՀ կառավարության ղեկավար Նիկոլ Փաշինյանի հետ:
Ապրիլի 19-ին տեղի կունենա Նիկոլ Փաշինյանի այցը Մոսկվա, որի հետևանքները դժվար է գերագնահատել։ Այցը նախապատրաստվում էր վաղուց, ի սկզբանե ենթադրվում էր, թե այն պետք է կայանար մարտին՝ Ալիևի փետրվարյան այցից հետո։ Սակայն ռազմական գործողություններն Ուկրաինայում և, հավանաբար, ռազմական գործողության արտաքին քաղաքական հետևանքները ստիպեցին հետաձգել այցի ժամկետները։
Ինչ վերաբերում է Բրյուսելում Ալիևի, Փաշինյանի և Շառլ Միշելի բանակցությունների արդյունքներին։ Հայկական կողմի համար ամենադրականն այն է, որ համատեղ ճեպազրույց չեղավ։ Այդպիսի ճեպազրույցների ժամանակ Փաշինյանն Ալիևի կողքին ողորմելի է դիտվում։ Համատեղ ասուլիսի բացակայությունը բոնուս է Փաշինյանի համար, որը դժվար թե ասելիք ունենար՝ ի պատասխան հայ հասարակայնությանը հուզող հարցերին։
Այսօր հանրապետության գլխավոր ընդդիմադիր ուժերը՝ «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» դաշինքները, հրավիրում են բոլորին Ազատության հրապարակ՝ հանրահավաքի։ Նորմալ տրամաբանության տեսանկյունից ամեն ինչ պարզ է և հասկանալի. դա հանրահավաք է՝ հանուն հայկական հզոր պետականության, ի պաշտպանություն Արցախի, նրա անկոտրում բնակիչների։ Հանրահավաք՝ հանուն իր հողի վրա ազատ ապրելու, իր ճակատագիրն ինքնուրույն որոշելու արցախցու իրավունքի, և որ արցախցուն չլքի այն վստահությունը, որ ինքը միայնակ չէ իր պայքարում։
Բայց ի՜նչ գեղեցիկ հեքիաթ էր: «Թուրքիան պատրաստ է կարգավորել Հայաստանի հետ հարաբերություններն առանց նախապայմանների»,- երդում-պատառ էին ուտում մեր պետական այրերը։ Դե, թուրքերն էլ ողորմածաբար ժպտում էին, թե՝ այո, իհա՜րկե, առանց նախապայմանների, հայ եղբայրներ, առանց նախապայմանների։ Ի՞նչ նախապայմաններ։ Արցախը դուք առանց այդ էլ հանձնեցիք, գրեթե ամբողջությամբ, ցեղասպանության թեման Երևանը չի լոբբինգավորում, սահմանների առումով դժգոհություններ չկան…
Լեռնային Ղարաբաղի վերջին իրադարձությունների կապակցությամբ բազմաթիվ մեկնաբաններ ուշադրություն են դարձրել մի չափազանց ցուցանշական հանգամանքի։ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ բոլոր երեք երկրները՝ Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ը և Ֆրանսիան դատապարտեցին Ադրբեջանի վերջին ագրեսիվ քայլերը, Արցախի տարածք ներխուժելու և նոր պատերազմ սանձազերծելու փորձերը, ինչպես նաև Բաքվի խաղերը՝ կապված Հայաստանից Լեռնային Ղարաբաղ գազատարի կափույրի հետ։
Ուկրաինական ճգնաժամը լակմուսի թուղթ է աշխարհում ընթացող գործընթացների համար։ Ի դեպ, հենց այդպես՝ «ուկրաինական ճգնաժամ» են անվանում Ուկրաինայում ընթացող ռազմական գործողությունները չինացիները։ Եվ նրանք, ըստ երևույթին, աշխարհում ամենասթափ դիրքորոշումն ունեն այդ հարցի նկատմամբ: Քանզի հզոր տերությունը կարող է իրեն թույլ տալ սթափ և ոչ կանխակալ գնահատականներ տալ։