«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Հայաստանի ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանի լեզուն կրկին բացվեց։ Պատասխանելով լրագրողների հարցերին, նա հայտարարեց, թե Ռուսաստանը «քցել է Հայաստանին», թեև Հայաստանը, «երեխայի նաիվությամբ հավատացել է, որ Ռուսաստանն իրեն մենակ չի թողնի»: ԱԺ նախագահի խոսքերով՝ Ռուսաստանի նկատմամբ Հայաստանի ոչ բարեկամական քայլերի մասին խոսելուց առաջ՝ Մոսկվայում թող նայեն 2020-ից հետո իրենց քայլերին։
Ի՞նչ ուղիներ ունի Հայաստանը: Իշխանությունների ընտրած ուղին Անկարայի և Բաքվի պահանջներին աստիճանաբար զիջել շարունակելն է։ Նիկոլ Փաշինյանը, ճիշտ է, դա անվանում է փոքր-ինչ այլ կերպ. «ռիսկերի կառավարում»։ Ինչ-ինչ, բայց տերմիններ հորինել նրա մոտ ստացվում է։
Հայտնի բան է. քանդելը հեշտ է, կառուցելն է դժվար: Փաշինյանը շատ բան քանդեց ու շատ բան խեղեց։ 44-օրյա պատերազմի ընթացքում խեղվեց մի ամբողջ երիտասարդ սերունդ։ Հետո փլուզվեց Արցախը։ Կազմաքանդված են Հայաստանի անվտանգության համակարգը, Հանրապետության տարածքային ամբողջականությունը, ինքնիշխանությունը։ Եվ ոչ պակաս կարևոր մի բան. Փաշինյանը սպանեց մարդկանց հավատը նորմալ ժողովրդական առաջնորդի հնարավորության նկատմամբ: Դժվար է սոսնձել կոտրածը, մարդկանց հավատը հեշտ է ոչնչացնել, վերակենդանացնելն է դժվար: Արդյունքում՝ անտարբերություն, անկում, հուսալքություն…
Պատասխանելով հրաժարականի պահանջով բազմահազարանոց հանրահավաքների վերաբերյալ լրագրողների հարցերին, Փաշինյանը զվարճալի արձագանքեց. ասաց, որ մարդկանց հաշվելու սիրահար չէ։ Սա պատասխանն է ընդդիմության այն ներկայացուցիչներին, որոնք միամտաբար հավատում են, որ եթե այսօր ավելի շատ մարդ գա հանրահավաքի, քան երեկ, ապա Փաշինյանը կհիշի ժողովրդի պահանջի դեպքում հեռանալու պատրաստակամության մասին իր հավաստիացումները։ Եվ հանգիստ կհեռանա: Մոտավորապես այնպես, ինչպես Սերժ Սարգսյանը։ Առանց հեքիաթներ պատմելու: Առանց լեգիտիմության մասին մանտրաներ ծոր տալու: Առանց նոր ընտրություններ նշանակելու, ընդ որում մնալով վարչապետի պաշտոնակատար։
Երբ մարդը հանճարեղ է, դա չընդունել չես կարող: Սա վերաբերում է Վլադիմիր Վիսոցկուն՝ այծքաղին սիրահարված ընձուղտի մասին իր կատակ երգով։ Ավելի ճիշտ՝ այն փաստին, որ ոչ այնքան ընձուղտն է մեղավոր ստեղծված իրարանցման մեջ, որքան ոմն հավը, ավելի ճիշտ՝ թութակը, որը ճյուղին նստած ճղավում էր, թե ընձուղտը մեծ է, ուստի իրեն ավելի լավ է երևում՝ ինչը ոնց:
Փաշինյանի սիրելի զբաղմունքը «գամերը ձգելն» է։ Երբ տեսնում է, որ իր իշխանությանը վտանգ է սպառնում, նա չի գնում փոխզիջումների, չի փորձում լսել ընդդիմախոսին, հարթել հակասությունները։ Հակառակը. ահագնացնում է լարվածությունը, փորձում սադրել ավելի թեժ կրքեր, հուսալով, թե թշնամին (իսկ նա հենց որպես թշնամի է ընկալում ընդդիմախոսներին) կընկրկի: Այդպես էր 2021-ի գարնանն ու ամռանը, երբ նա խոստանում էր չագուճով ջարդել իր ընդդիմախոսների գլուխը, սպառնում «շինել» բոլոր ընդդիմադիրներին՝ բառի ամենաանպարկեշտ իմաստով։ Եվ այդպես շարունակ…
«Տավուշը հանուն Հայրենիքի» շարժման ղեկավար, Փաշինյանի ռեժիմի դեմ ժողովրդական բողոքի առաջնորդ Բագրատ արքեպիսկոպոսն այսօր գնալու է Երրորդ մաս՝ Փաշինյանի երևանյան ընտրազանգվածի երբեմնի «որջը»: Խոսելու մարդկանց հետ, լսելու նրանց: Անելու այն, ինչը չարեց արտոնյալ կառուցակարգված ընդդիմությունը, որը սիրում է գանգատվել «անգիտակից ժողովրդից»:
Օ՜, վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ քանի՜-քանի արձանագրություն կկազմի ապիկար իշխանությունն այսօր ժողովրդական բողոքի մասնակիցների դեմ: Այն իշխանությունը, որն իրեն ներկայացնում է իբրև ժողովրդական, բայց այդպես էլ չի ուզում ընդունել, թե որքան է զզվեցրել ժողովրդին։ Իր մշտական ստախոսությամբ: Հայոց պետականության շահերի հետևողական հանձնմամբ։
Հույս կար, թե Նիկոլ Փաշինյանի այցը Մոսկվա թույլ կտա փոխել իրադարձությունների անցանկալի ընթացքը եթե ոչ ցանկալիի, ապա գոնե պակաս անցանկալիի։ Դա տեղի չունեցավ։ Փաշինյանի այցը Մոսկվա դրական ոչինչ չբերեց, եթե այդ հասկացության տակ նկատի ունենանք հայ-ռուսական հարաբերությունների կարգավորումը։ Պուտինն ու Փաշինյանը, դուրս գալով կարճատև (եթե հաշվի առնենք կուտակված թեմաներն ու խնդիրները) բանակցություններից հետո, նույնիսկ չէին նայում իրար վրա, էլ ուր մնաց մի քանի բառ փոխանակեին հեռուստախցիկների համար:
Ադրբեջանում ԱՄՆ դեսպան Մարկ Լիբբին անհարմար դրության մեջ գցեց հայկական արևմտամետ ընկերախմբին։ Մեկ օրվա տարբերությամբ դեսպանը նախ ասաց ադրբեջանական մի կայքի, որ մտադիր չէ այցելել Շուշի, որպեսզի չդառնա «շոուի մասնակից», իսկ հաջորդ օրն արդեն գնացել ու կնոջ հետ ուրախ լուսանկարվում էր այնտեղ…