«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Նախորդ նյութում մենք գրել էինք, որ Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը Նիկոլ Փաշինյանի պահանջով հրահանգել է թույլատրել ուղևորներով մեքենաների մուտքը Հայաստան Բերձորի միջանցքում Ադրբեջանի տեղադրած անցակետով։ Այսպիսով վտանգ կա, որ Արցախի իշխանություններն անցել են իրենց իսկ կողմից բազմիցս հայտարարված «կարմիր գծերը» և Երևանի ցուցումով սկսել են Ադրբեջանին «ինտեգրվելու» գործընթացը։
Պաշտոնական լրահոսի վերջին հաղորդագրությունները. Փաշինյանը խոսել է Կլաարի, Միրզոյանը՝ Բլինքենի տեղակալի պաշտոնակատարի հետ։ Տեղեկատվությունն ասես պատճենաթղթով գրված լինի՝ գործնականում կրկնելով թեման. զրուցակիցները, իբր, քննարկել են «հարաբերությունների կարգավորումը, պայմանավորվածությունների կատարումը, սահմանազատումը, Արցախի ժողովրդի իրավունքներն ու անվտանգությունը»... Եվ հաղորդագրություններից ոչ մեկում վաղուց արդեն մի բառ անգամ չկա հայ ռազմագերիների վերադարձի մասին, այդ թվում՝ այն երկու պայմանագրային զինծառայողների, որոնք առևանգվել են մայիսի 26-ին Սյունիքում՝ դիրքեր սնունդ տանելիս։
Վերջերս հայ համայնքի հետ հանդիպման ժամանակ, եթե չեմ սխալվում՝ Գերմանիայում, վարչապետը ստիպված եղավ լսել մասնակիցների բավական սուր ելույթները։ Նրանցից մեկը հիշեց այն տխրահռչակ 100 միլիոն դոլարը, որ 44-օրյա պատերազմի ժամանակ փոխանցվել էր «Հայաստան» համահայկական հիմնադրամին աշխարհասփյուռ հայության կողմից՝ ի աջակցություն Արցախի, իսկ մարտական գործողությունների ավարտից անմիջապես հետո միանգամայն անսպասելիորեն հատկացվել Փաշինյանի կառավարությանը։
Սփյուռքի գործերի գլխավոր հանձնակատար Զարեհ Սինանյանն օրերս իրեն թույլ տվեց բավական հանդուգն հայտարարություն անել։ «Հայոց ցեղասպանության միջազգային ճանաչման գործընթացն ավարտված է», - հայտարարեց սույն պաշտոնյան, հավելելով, թե «Ցեղասպանության ճանաչումը հայ ժողովրդին բան չի տալիս, բացի ինչ-որ բարոյական շոյվածությունից»:
ՔՊ-ական ոմն պատգամավոր՝ Արթուր Հովհաննիսյան անունով, երեկ բավական հետաքրքիր խոստովանություն արեց։ Նա հայտարարեց, որ «Ռուսաստանի Դաշնության կողմից եղել է առաջարկ` ԼՂ-ի հարցի լուծումը սերունդներին թողնելու վերաբերյալ, բայց դրանից հետո չի կարողացել իրականացնել իր պնդումը», հավելելով, թե մենք (այսինքն ՝ ՀՀ իշխանությունները) «հրապարակային համաձայնել ենք դրան, ընդ որում՝ տարբեր մակարդակներում»։ Իսկ ինչո՞ւ Ռուսաստանը «չի կարողացել իրականացնել իր պնդումը»։ Նիկոլի թիմակիցը ենթադրեց, թե պատճառը Ալիևի «ապակառուցողական վարքագիծն է», և վստահեցրեց, որ «եթե Ռուսաստանը կրկին դա առաջարկի, ապա Հայաստանը իր նախորդ առաջարկած կարծիքը չի փոխել այս մասով»։
Երբ 2020-ի դեկտեմբերին՝ 44-օրյա պատերազմի ավարտից անմիջապես հետո, սկսվում և թափ էր առնում Հայրենիքի փրկության շարժումը, շատերը տարակուսանքով հարցնում էին. ինչո՞ւ են լռում զոհված տղաների ծնողները։ Երբ 2022-ի գարնանը սկսվեց «Դիմադրություն» շարժումը, հնչում էր նույն այդ հարցը. ինչո՞ւ են այդքան պասիվ (հազվադեպ բացառությամբ) զոհվածների հարազատները, ինչո՞ւ դուրս չեն գալիս փողոց, չեն պաշտպանում այն, ինչի համար իրենց որդիները զոհել են սեփական կյանքը։ Մինչդեռ պատասխանն ընկած էր մակերեսին. չափազանց մեծ էր 18-20 տարեկան իրենց զավակներին կորցրած ծնողների վիշտը, և ոչ ոք իրավունք չուներ քաղաքական ու քաղաքացիական ակտիվություն պահանջել նրանցից այն ժամանակ։
Մայիսի 14-ին Բրյուսելում կայացած եռակողմ հանդիպումից հետո Եվրախորհրդի նախագահի հնչեցրած հայտարարությունները ուժգին արձագանք ստացան հայ հասարակայնության ողջախոհ զանգվածի կողմից: Կրկին հաստատվեց բազմիցս ապացուցված այն փաստը, որ անհասկանալի ծագում ունեցող ու վախվորած հայացքը փախցնող արարածը, որը լկտիություն ու ինքնավստահություն է ձեռք բերում միայն բազմաթիվ թիկնապահների օղակի մեջ, ներկայացնում է ոչ թե Հայաստանի, այլ թուրքական երկու պետությունների շահերը։ Եվ որ իրականում Հայաստանի Հանրապետությունը ներկայացուցիչ չունի բրյուսելյան, ինչպես նաև միջազգային մյուս բոլոր բարձր հարթակներում։
Հերոսական Արցախի շուրջ օղակը օրըստօրե ավելի է սեղմվում: Կատաղելով, ըստ երևույթին, մայիսի 9-ին Ստեփանակերտում տեղի ունեցած հանրահավաքից, Ալիևն արդեն գործնականում իսպառ արգելափակել է մարդասիրական բեռների նույնիսկ նվազագույն մատակարարումը հանրապետություն, ինչպես նաև արգելում է Կարմիր խաչի միջազգային կոմիտեին իրականացնել հիվանդների, այդ թվում՝ ծայրահեղ ծանր վիճակում գտնվողների փոխադրումները։ Պետք է ենթադրել, որ նրա բացարձակ անմարդկայնության համար ոգևորող գործոն է դարձել նաև հայրիկի 100-ամյակը։
Արդեն երեք տարի շարունակ մայիսի 8-9-ին տանջում է հարցը. ինչպե՞ս նշել այս օրը։ Տոնել, թե՞ տխրել, հարգանքի տուրք մատուցել հաղթանակած հերոսներին, թե՞ ամենավերջին խոսքերով հայհոյել հանձնողներին, պաթոսով լի և ռոմանտիկ ներբողներ ձոնել, թե՞ սթափ դատել՝ այսօրվա իրողությունների հաշվառումով։ Արդեն երեք տարի շարունակ Եռատոնը տոն չէ, այլ կորսված երջանկության մասին հուշերի օր: Շուշի ունենալու երջանկության և Պաշտպանության բանակ ունենալու երջանկության՝ որպես Շուշիի ու Արցախի հզոր, հուսալի ու իր ուժերին վստահ պաշտպանի, որ ծնվեց այդ օրը:
Միրզոյանի և Բայրամովի վաշինգտոնյան «մարաթոնը» դեռ շարունակվում է. ինչպես հաղորդեցին իրենք՝ ամերիկացիները, բանակցությունները կտևեն մի քանի օր։ Թե ինչի մասին է խոսում Բլինկենի կողմից ոգեշնչվող այդ «քաղցր զույգը»՝ «աշխարհի ամենաթափանցիկ» հայաստանյան իշխանությունը, բնականաբար, չի հայտնում, ինչը չի խանգարում քաղաքագետներին մրցակցել միմյանց հետ ենթադրություններով, թե էլ ինչ կհամաձայնի զիջել Փաշինյանը։ Քանզի դեռ մի քանի տարի առաջ ամենասարսափելի մղձավանջում անգամ անհնար էր պատկերացնել, որ Արցախի, հետևաբար նաև Հայաստանի ապագայի շուրջ բանակցությունները վարելու է թուրքական նախկին գործակալը, որին ժամանակին այդպես էլ չհաջողվեց հերքել թշնամի երկրի հատուկ ծառայությունների օգտին իր աշխատանքի փաստը։