«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Դեկտեմբերի 8-ին խորհրդարանում Փաշինյանը հանդես եկավ մի շարք կարևոր հայտարարություններով, որոնք, ինչպես հետո ասացին ընդդիմադիրները, «պետք է համամակողմանի ուսումնասիրվեն և հետաքննվեն»: Ցավոք, մեծապես կասկածում ենք, թե դա կարվի, հենց թեկուզ այն պատճառով, որ ընդդիմության ականջի կողքով անցավ, օրինակ, նրա այն վտանգավոր հայտարարությունը, թե «Լեռնային Ղարաբաղի վերջնական կարգավիճակը անպայմանորեն չի նշանակում նրա անկախություն»:
«Հայաստան» խմբակցությունն օրերս հայտարարեց, որ կասեցնում է իր գործունեությունը միջազգային խորհրդարանական կառույցներում և կվերսկսի այն միայն պատգամավորների նկատմամբ կիրառված բոլոր արգելքներն ու սահմանափակումները վերացնելու դեպքում: Նշվում է, որ խմբակցության անդամները չեն կարող ընդգրկվել ԱԺ պատվիրակությունների կազմում, քանի որ նրանց նկատմամբ որպես խափանման միջոց է կիրառվել կալանքը կամ ստորագրությունը երկրից չբացակայելու մասին: Խմբակցությունն այդ իրավիճակն անվանում է պատգամավորների սահմանադրական գործունեության խոչընդոտում, նշելով, որ այն «աննախադեպ է Եվրոպայի խորհրդի անդամ երկրի դեպքում, և վկայում է, որ Հայաստանն այլևս ժողովրդավարական-իրավական պետություն չէ»:
Հոկտեմբերի 9-ին Արցախում դիպուկահարի կրակոցից սպանվեց Մարտակերտի շրջանի խաղաղ բնակիչ Արամ Տեփնանցը, որն աշխատում էր իր տրակտորի ղեկին, նրա կողքին ռուս խաղապահ էր նստած, ևս մի քանի ռուս զինվորներ, ինչպես իրենց էր թվում, ապահովում էին գյուղատնտեսական աշխատանքների անվտանգությունը դաշտում: Նոյեմբերի 8-ին Շուշիի ճանապարհի խաչմերուկում ջրատարի նորոգման աշխատանքներ կատարելիս ադրբեջանցի ավազակի դիմահար կրակոցից սպանվեց 22-ամյա Մարտիկ Երեմյանը, նրա երեք գործընկերները վիրավորվեցին: Մոտ մեկ ամիս անց՝ դեկտեմբերի 3-ին, չեզոք գոտում գերեվարվել և ադրբեջանական դիրքերում սպանվել է Մարտունու շրջանի բնակիչ, 65-ամյա հովիվ Սեյրան Սարգսյանը:
«Պարզվում է, արդեն ամիսներ է, ինչ Հայաստանի ազգային հերոսի պատկերով գրառումներ է Ֆեյսբուքը հեռացնում, մարդկանց արգելափակում, Մոնթեին նվիրված էջերը ջնջում, իսկ ՀՀ պետական որևէ կառույցի տանձին չի դա։ Տեսե՛ք, երբ ինչ-որ մեկը Նիկոլին կամ որևէ պաշտոնյային հայհոյում է, միանգամից ամբողջ ԱԱԾ-ն ոտքի են հանում, գտնում են… Դե... Մոնթեն իրենց պետք էր նիկոլների ռեյթինգի համար։ Մոնթեն իրենց համար այլևս ակտուալ չէ, Հայաստանի ու Հայաստանի հերոսների հետ էլ որևէ հոգևոր կապ իրենք չեն զգում։ Եվ ըստ այդմ՝ ինչո՞ւ պետք է տեղներից ժաժ գան... Ասենք, թուրք-ադրբեջանական օկուպացիոն վարչակարգն ինչո՞ւ պիտի ՖԲ-ում ՀՀ ազգային հերոսների անունը պաշտպանի։ Ինչքան շուտ հայերը մոռանան, որ երբևէ հերոսներ են ունեցել, պետություն են ունեցել, այդքան ավելի կհեշտանա ադրբեջանցիների և նրանց կամակատարների գործը»։
«Ինչի՞ վրա ենք ուրախանում: Որ այս անգամ նա թշնամուն չտվեց (համենայնդեպս՝ հրապարակավ) հայկական տարածքի հերթական կտո՞րը». Ֆեյսբուքի օգտատերերից մեկի այս գրառումը հայ հասարակության մի մասի զգացողությունների կվինտէսենցիան է։ Փորձագիտական և ընդդիմադիր շրջանակները գնահատեցին ամփոփիչ հայտարարությունը որպես Հայաստանի նոր նվաստացում և նրա իշխանությունների պարտվողական քաղաքականության նոր փուլ, որոնք հող են նախապատրաստում հետագա աղետալի զիջումների համար։ Նիկոլի ընտրազանգվածը նկատել է միայն մեկ բան. «պահանջկոտ» հայացք, որով իրենց կուռքը «խոցել է» Ալիևին։
Նոյեմբերի 12-ին նախագահ Արմեն Սարգսյանը երկու հրամանագիր է ստորագրել Հայաստանի դեսպաններ նշանակելու մասին. Վիկտոր Ենգիբարյանին՝ Գերմանիայում, Սոս Ավետիսյանին՝ Իսպանիայում: Երկուսն էլ Փաշինյանի հավատարիմ կողմնակիցներն են, իշխող կուսակցության նախկին պատգամավորներ, երկուսն էլ երբեք չեն աշխատել ԱԳՆ-ում։ 40-ամյա Ենգիբարյանը և 32-ամյա Ավետիսյանը համալրեցին դեսպանների պաշտոնում Փաշինյանի մերձավոր շրջապատին պատկանող և կարիերային դիվանագետ չհանդիսացող մարդկանց «քաղաքական» նշանակումների ցանկը:
Նոյեմբերի 17-ի երեկոյան ԶԼՄ-ները հաղորդեցին, որ Բաքվից Երևան է թռչում Հարավային ռազմական օկրուգի զորքերի հրամանատարի տեղակալ, գեներալ-լեյտենանտ Ռուստամ Մուրադովը, բերելով «բեռ -200»: Հաղորդվում էր, որ օդանավում հայ զինվորականների դիակներն են, որոնք զոհվել են սահմանին տեղի ունեցած բախումների հետևանքով, գերիներ չկան: Մի քանի ժամ անց պարզվեց, որ Մուրադովը բերել է հայ-ադրբեջանական սահմանագոտու արևելյան ուղղությամբ Ադրբեջանի զինված ագրեսիայի հետևանքով նախօրեին սպանված հայ մեկ զինծառայողի մարմինը: Առավոտյան ՊՆ-ն նշեց զոհվածի անունը. ավագ լեյտենանտ Տարոն Սահակյան, ծնված 1990 թվականին։
Այլևս անհնար է չնկատել, որ ՀՀ իշխանությունները նույնիսկ չեն թաքցնում թուրքական շահերը հնարավորինս լիարժեք սպասարկելու իրենց նպատակը, ինչպեսև դրան հասնելու միջոցները։ Փաշինյանն արդեն որերորդ անգամ խորհրդարանում հանդես է գալիս Հայաստանի պետական և ազգային շահերին ակնհայտորեն սպառնացող սեփական գործողությունների ընդունումով, որոնցից յուրաքանչյուրը նորմալ երկրում կձգեր առնվազն քրեական գործի հարուցման։ Սակայն ընդդիմության կտրուկ հայտարարություններից ու սոցցանցերում զայրալից մեկնաբանություններից այնկողմ գործը չի շարժվում, քանզի հայկական շահերը պաշտպանելու և ապահովելու կոչված պետական բոլոր կառույցները ամբողջությամբ ենթարկված են կապիտուլյանտին և առաջնորդվում են ոչ թե Սահմանադրությամբ ու օրենքներով, այլ բացառապես Փաշինյանի հրահանգներով:
Կապան խոշորացված համայնքի ավագանու ընտրությունների նախնական արդյունքները, որոնք հրապարակել է ԿԸՀ-ն, հաստատեցին ինչպես դիտորդների կանխատեսումները, այնպես էլ արդեն նոյեմբերի 14-ի ուշ երեկոյան ստացվող հաղորդագրությունները Կապանում իշխող ուժի ջախջախիչ պարտության մասին: «Շանթ դաշինք» ազգայնական կուսակցության հաղթանակը, որի ցուցակը գլխավորում է մարզկենտրոնի գործող ղեկավար Գևորգ Փարսյանը, առավել քան համոզիչ էր. 70,64% (11839 ձայն) ընդդեմ «Քաղաքացիական պայմանագրի» 29,36%-ի (4922 ձայն)։
Անցել է մի ամբողջ տարի, բայց միևնույնն է, չես կարողանում հավատալ դրան։ Անհնար է հավատալ, քանզի ընդդիմանում է ամեն ինչ. և՛ պատմական հիշողությունդ, և՛ազգային հոգեկերտվածքդ, և՛ իրադարձությունների տրամաբանությունը, և՛ անսպառ սերը Արցախի և նրա խորհրդանշանի նկատմամբ։ Անհնար է համակերպվել այն մտքի հետ, որ Շուշին թշնամու ձեռքում է. նույն այն Շուշին, որի ազատագրումը 1992թ. մայիսի 8-9-ին ազդարարեց հայկական ոգու և հայ զինվորի հաղթանակը, արդարության և բարոյականության հաղթանակը: Բայց փաստը մնում է փաստ. Շուշին թշնամու ձեռքում է, որը գերազանց գիտի մեր ցավի ողջ խորությունը և այդ պատճառով անընդհատ հարվածում է մեր մորմոքացող վերքին։