«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Համացանցը լի է Սոչիում կայացած եռակողմ հանդիպման, մասնավորապես՝ այնտեղ ընդունված ամփոփիչ հայտարարության վերաբերյալ մեկնաբանություններով: Հայ և ռուս փորձագետներն ու քաղաքական գործիչները հայտարարում են Հայաստանի դե ֆակտո իշխանությունների դիվանագիտական հերթական ձախողման մասին՝ ընդգծելով, որ հայկական օրակարգի ամենացավոտ հարցերից ոչ մեկը փաստաթղթում անդրադարձ չի ստացել։
Այն, ինչ տեղի ունեցավ երեկ Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում, դժվար է անվանել այլ կերպ, քան պատմական իրադարձություն. մեր աչքի առաջ իսկապես պատմություն է կերտվում, և ուրվագծվում է Արցախի, Հայաստանի և հայության ապագան։ Պետության կործանման, ազգային ինստիտուտների և հոգևոր արժեքների ոչնչացման, պետականության ամենանվիրական ու անսասան թվացող հիմքերի փլուզման, դավաճանության և խայտառակության, ամոթի ու նվաստացման, կորուստների և անսահման ցավի չորսուկես տարի. այս ամենի վերջը կարծես թե գալիս է: Եվ հակահայկական իշխանության վերջի սկիզբը դրվեց հենց այդ օրը՝ հոկտեմբերի 30-ին, Արցախի մայրաքաղաքի Վերածննդի հրապարակում։
Հոկտեմբերի 29-ին Երևանում մեկնարկում է մի միջոցառում, որը վերամբարձորեն կոչել են «Համաշխարհային հայկական գագաթնաժողով»: Թե ինչու «գագաթնաժողով», անհասկանալի է, քանզի այդպես ընդունված է անվանել պետությունների առաջին դեմքերի հանդիպումը։ Ամենայն հավանականությամբ, միջոցառման կազմակերպիչ Զարեհ Սինանյանի գրասենյակում չգիտեն տարբերությունը «գագաթնաժողով» և «համաժողով» բառերի միջև։ Ինչը, սակայն, զարմանալի չէ դիլետանտների և թերուսների կառավարության պարագայում։
Հոկտեմբերի 12-ից ի վեր Երևանի Վալերի Բրյուսովի անվան պետական համալսարանի ուսանողներն ու դասախոսները բողոքի ցույցեր, երթեր և այլ միջոցառումներ են անցկացնում՝ բողոքելով իրենց համալսարանը երկու այլ բուհերի հետ միավորելու դեմ։ Ակցիաներ տեղի են ունենում գործնականում ամեն օր, ուսանողները հայտարարում են, որ թույլ չեն տա իրականացնել կառավարության որոշման նախագիծը, որով Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտն ու Բրյուսովի անվան համալսարանը միավորվելու են Խ.Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական համալսարանի հետ։
Հոկտեմբերի 15-ին Հայաստանի նախկին օմբուդսմեն, ներկայումս Իրավունքի և արդարության կենտրոն «Թաթոյան» հիմնադրամ հասարակական կազմակերպության ղեկավար Արման Թաթոյանը հանդես եկավ սենսացիոն հայտարարությամբ: Սաթիկ Սեյրանյանի «Pressing» հաղորդաշարին տված հարցազրույցում հրապարակեց կառավարության հետ իր փոխհարաբերությունների որոշ մանրամասներ, որոնք վերաբերում են, մասնավորապես, Ադրբեջանի զինված ուժերի ներխուժմանը Հայաստանի ինքնիշխան տարածք և դրա արդյունքում մեր երկրի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչների իրավունքների բազմաթիվ ու կոպիտ խախտումներին:
Հոկտեմբերի 2-ին սոցցանցերում կայծակնային արագությամբ տարածվեցին ադրբեջանցի զինվորականների կողմից անզեն հայ գերիների մահապատժի կադրերը։ Անմեղության կանխավարկածը բացառող ռազմական հանցագործության տեսագրությունը բուռն արձագանք առաջացրեց միջազգային հանրության շրջանում, այդ թվում՝ նրանց, ովքեր որպես միջնորդ են ներկայանում տարածաշրջանում խաղաղության հաստատման և այսպես կոչված խաղաղության պայմանագրի շուտափույթ, շնչակտուր ստորագրման, իսկ հայ հասարակության ողջամիտ մասի համոզմամբ՝ ՀՀ իշխանությունների կրկնակի կապիտուլացման գործում:
Հոկտեմբերի 9-ին Թուրքիայի արտգործնախարար Մևլութ Չավուշօղլուն, Ստրասբուրգում ելույթ ունենալով իր հայրենակիցների առջև, կոչ է արել նրանց սկսել պայքարել Ֆրանսիայի հայկական համայնքի այն հատվածի դեմ, որը «թշնամաբար է վերաբերվում Թուրքիայի և Ադրբեջանի հետ Հայաստանի հարաբերությունների կարգավորմանը»: «Ֆրանսիայում, որտեղ բնակվում է 800 000 թուրք, մենք կարող ենք ավելի ազդեցիկ լինել քաղաքականության և լոբբիստական գործունեության մեջ»,- հայտարարել է նա:
Սեպտեմբերի 16-ին ՀՀ ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետ Էդուարդ Ասրյանը հնչեցրեց մի քանի կարևոր հայտարարություններ, որոնցից մեկը հիրավի ցնցող էր։ «Մխրճումներն Ադրբեջանի զինված ուժերի կողմից իրականացվել են խմբերով ու ջոկատներով։ Որոշակի խմբեր ու ջոկատներ գտնվում են մեր ստորաբաժանումների անմիջական հսկողության տակ, նաև՝ շրջափակումների մեջ։ Մի քանի օրվա ընթացքում նրանց ռեսուրսները կսպառվեն, և ստիպված կլինեն այնտեղից դուրս գալ»,- հաղորդեց նա՝ ասես ոչինչ չի պատահել։
Ընդամենը 4 ոչ լրիվ օր է անցել կիրակի օրվանից, երբ համացանցում սկսեցին տարածվել ադրբեջանցի ոճրագործների կողմից 18-20 տարեկան հայ նորակոչիկների գնդակահարության զարհուրելի կադրերը։ Երկուշաբթի և երեքշաբթի Հայաստանի դե ֆակտո իշխանություններն ու նրանց միջազգային գործընկերները նետվեցին իրար հերթ չտալով դատապարտելու այդ սարսափելի հանցագործությունը և պահանջելու հետաքննել և պատժել մեղավորներին։ Կարծես թե արդար զայրույթով բռնված արտաքին դերակատարներն այդուհանդերձ չէին կորցնում «ողջամտությունը» և, «մարդասիրության» պոռթկումների արանքում, բնականաբար, չէին մոռանում սեփական շահերի մասին, մի տեսակ իբր աննկատ, բայց անփոփոխ կերպով հանցավոր հավասարեցում պահպանելով կողմերի միջև։
Նիկոլական քարոզչության հռետորաբանությունը վերջին օրերին փոփոխության է ենթարկվել. «հառա՜ջ, դեպի խաղաղության դարաշրջան» կարգախոսով փարիսեցիական ելույթներից հանկարծակի շրջադարձ է կատարվել դեպի զենքի և հայկական բանակի բարեփոխման թեմա։ Ճիշտ է, Արմեն Գրիգորյանը ԱՄՆ-ում շարունակում է խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցություններ վարել ադրբեջանցի պաշտոնյաների հետ, սակայն ներքին ասպարեզում իշխանական թիմի անդամներն անսպասելիորեն մտահոգվել են զենքի գնման, զինված ուժերի մարտունակության ամրապնդման և երկրի ինքնիշխանության պահպանման թեմայով։