«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Մի այդպիսի դիվանագետ կա՝ Վասիլիս Մարագոս անունով. ներկայումս գլխավորում է Հայաստանում Եվրամիության պատվիրակությունը: Օրերս՝ մարտի 1-ին սույն պարոնը մեկնաբանեց այն խնդիրը, որը փոթորկել է ողջ Հայաստանն ու Սփյուռքը. Բաքվում ընթացող խայտառակ «դատավարությունները» և խոշտանգումների ու անմարդկային վերաբերմունքի կիրառումը հայ գերիների նկատմամբ։
Ռուբեն Վարդանյանի այն հայտարարությունից 6 օր անց, որ ինքը հացադուլ է սկսում՝ ի նշան բողոքի Բաքվում ընթացող դատական խեղկատակության դեմ, հայտնվեց նոր տագնապալի հաղորդագրություն: Փաստաբան Ջարեդ Գանսերը հայտարարեց, որ Վարդանյանի առողջական վիճակը կտրուկ վատացել է, նա նիհարել է 6 կիլոգրամով, արյան ճնշումը բարձր է, երակազարկը՝ ծայրահեղ արագ: Փաստաբանը որոշ մանրամասներ հայտնեց նաև «դատարանի» փետրվարի 25-ին կայացած հերթական նիստի մասին։
Ընտրությունների շունչը Հայաստանում գնալով ավելի ուժգին է զգացվում։ Համենայնդեպս իշխող կուսակցությունն արդեն ակտիվ քարոզարշավ է վարում՝ գերազանց գիտակցելով սեփական ցածր վարկանիշը և հաղթելու նույնքան չնչին հնարավորությունները։ Թվում է, թե այս պայմաններում ընդդիմադիր ուժերը նույնպես պետք է արդեն մշակեին իրենց գործողությունների մարտավարությունը՝ հիմնված առաջին հերթին այն բանի վրա, որ խոսքը բնավ սովորական քաղաքական պայքարի մասին չէ, այլ օկուպացիոն ռեժիմի դեմ ազգային ուժերի գոյաբանական պայքարի։
Օրերս Ալիևը հերթական անգամ մեկնեց բռնազավթված Արցախ։ Ինչպես հաղորդում են ԶԼՄ-ները, նա «հյուրանոցներ Է բացել, ստուգել օբյեկտները, ինչպես նաև մասնակցել Ստեփանակերտում «հաղթանակի զբոսայգու» հիմնարկեքին»: Բաքվի բռնապետը, անկասկած, շարունակում է ինքնահաստատվել Արցախը զավթելու և ցեղասպանության սպառնալիքի տակ Հայրենիքից հայերի գաղթի հաշվին: Բայց նույնքան աներկբա է, որ տվյալ այցի մեջ հատուկ իմաստ էր դրված՝ Արցախյան հակամարտության պատմության մեջ վաղուց հաստատված թուրքական չարաբաստիկ ծիսականության ավանդույթներին համապատասխան։
Տարեսկզբից անցած մեկուկես ամսվա ընթացքում Հայաստանի օկուպացիոն ռեժիմի պարագլուխը հասցրեց մի շարք հանդիպումներ անցկացնել արևմտյան մի քանի երկրներում Սփյուռքի ներկայացուցիչների հետ: Սկզբում Շվեյցարիայում, այնուհետ՝ ԱՄՆ-ում, Ֆրանսիայում ու Գերմանիայում, և գործնականում ամենուր այդ հանդիպումներն ուղեկցվում էին եթե ոչ սկանդալով, ինչպես Ցյուրիխում, ապա ակտիվ խոսակցություններով՝ այն մասին, որ այդ հանդիպումներին Սփյուռքի ներկայացուցիչների իրական մասնակցության մասին կարելի է խոսել շատուշատ պայմանականորեն։ Ինչ վերաբերում է հանդիպումների թեմատիկային, ապա, ինչպես հաղորդվում է, Նիկոլը մասնակիցներին բացատրել է «խաղաղության» սեփական քաղաքականությունը և փորձել համոզել «իրական Հայաստանի» զառանցալի գաղափարի ճիշտ լինելու մեջ։
Պետությանն օգուտ տալու առումով խիստ կասկածելի այցերով աշխարհով մեկ շրջող ՀՀ արտգործնախարարն անցած շաբաթվա վերջին այցելեց Նորվեգիա։ Այնտեղ, իր գործընկերոջից բացի, նա հանդիպում ունեցավ այդ երկրի նախկին վարչապետ, Եվրոպայի խորհրդի նախկին գլխավոր քարտուղար Տորբյորն Յագլանդի հետ։ Հայտնի չէ, թե ինչ նպատակով է կազմակերպվել հանդիպումը հենց նրա հետ, և ինչի մասին է ընդհանուր առմամբ եղել զրույցը, սակայն մամուլում հայտնվեց մի հետաքրքիր դրվագ այն պատմության մասին, որը պատմել է նորվեգացի բազմափորձ քաղաքական գործիչը։
Երևանի Հանրապետության հրապարակում երգանման ինչ-որ բան ճղավող իրանական (?) ադրբեջանցիների, մեղմ ասած, սկանդալային տեսանյութի հրապարակումը ոչ պակաս աղմկահարույց շարունակություն ստացավ։ Հաջորդ օրը ԱԱԾ-ն հանդես եկավ «պարզաբանումներով»՝ հրապարակելով «զբոսաշրջիկների» անունները, իսկ հաշված ժամեր անց ձերբակալվեց արցախցի գիտնական, Ստեփանակերտի «Մեսրոպ Մաշտոց» համալսարանի պրոռեկտոր Ղարիբ Բաբայանը, որն առաջինն էր հրապարակել տեսանյութը: Նրան մեղադրանք ներկայացվեց «ՀՀ իշխանության և ոստիկանության ծառայողների նկատմամբ ատելություն, խտրականություն և թշնամանք հրահրելու» մեջ, ինչի կապակցությամբ ՔԿ-ն կալանավորման միջնորդություն ներկայացրեց։
Ասել, թե Ֆեյսբուքի առանց այն էլ շիկացած հայկական հատվածը երեկ երեկոյան պայթեց ու փոթորկվեց, նշանակում է՝ ոչինչ չասել։ Վերջին օրերի աղմկահարույց բոլոր թեմաների՝ Բաքվում հայերի դեմ դատաստանի, տրանսպորտի թանկացման, եկամուտների հայտարարագրի, Շվեյցարիայում Նիկոլի հայտարարության և այլնի շարունակական քննարկման խորապատկերին համացանցում հայտնվեց տեսանյութ, որում մի խումբ մարդիկ Երևանի Հանրապետության հրապարակում ադրբեջաներեն երգ են երգում «Գարաբաղի» մասին:
Այսօր Բաքվում ծրագրված է Ռուբեն Վարդանյանի «դատավարության» առաջին նիստը: Հիշեցնեմ, որ 400 հատոր ծավալով իրեն ներկայացված անհեթեթ մեղադրանքներին ծանոթանալու համար Վարդանյանին տրամադրել էին ընդամենը 10 օր, ընդ որում մերժելով իր «գործը» Արցախի մյուս առաջնորդների «գործի» հետ միավորելու նրա երկրորդ միջնորդությունը։ Այդ կերպ Ադրբեջանում ընդգծում են հատուկ վերաբերմունքը աշխարհահռչակ բարերարի և գործարարի նկատմամբ:
Լինում են զուգադիպություններ, որոնք ակնթարթային և շատ հստակ զուգահեռներ են առաջացնում տարբեր ժամանակներում, տարբեր վայրերում տեղի ունեցած և բացարձակապես չփոխկապակցված իրադարձությունների առնչությամբ: Այդպես եղավ հունվարի 21-ին, երբ «ՀՀ ԱԳՆ» անվանյալ գերատեսչության հայտարարությունը հայտնվեց լրահոսում՝ բոլորովին այլ հաղորդագրության հետ բառացիորեն կողք-կողքի, և այդ հարևանությունն ասես շանթահարեց՝ հիշեցնելով, թե ինչ է տեղի ունեցել 2023 թվականի սեպտեմբերի 25-ին։