Դատախազությունը Դավիթ Հարությունյանի դեմ ապօրինի ծագում ունեցող գույքի բռնագանձման հայց ներկայացնելիս հավանաբար կարծել էր, թե պատասխանողը «կուլ կգնա» ներկայացված պահանջներին, սակայն այս անգամ սխալվեց։ Արդարադատության նախկին նախարար Դավիթ Հարությունյանը ոչ միայն համաձայն չէ ներկայացված մեղադրանքների հետ, այլև սկսել է խարխլել հայցի հիմքերը՝ բացահայտելով դատախազության «6 փաստագրված սուտ»։ Սա ավելին է, քան պարզապես անձնական պաշտպանություն. սա առաջին քայլն է վերականգնելու արդարադատության համակարգը։
Այսօր Հակակոռուպցիոն դատարանի դահլիճում ընթացող հերթական նիստը վերածվեց իսկական իրավաբանական շախմատի, երբ Դավիթ Հարությունյանը ներկայացրեց դատախազների նկատմամբ դատական սանկցիա կիրառելու մասին իր միջնորդությունը։ «Իմ միջնորդություններն ու հարցադրումները չեն ծառայում միայն իմ անձնական պաշտպանությանը։ Ո՛չ։ Դրանք ունեն շատ ավելի համակարգային նշանակություն»,- հայտարարեց Հարությունյանն իր ներածական ելույթում։
«Ես պարտավորություն եմ զգում վեր հանել համակարգային խախտումները՝ անկախ նրանից, թե դրանք վերաբերում են մեկ լումայի, թե հարյուր միլիոն դրամի։ Այս պարտավորությունը ես կրում եմ իմ մասնագիտական խղճի առջև», – նշեց նա՝ ընդգծելով իր նպատակի ավելի խորը բնույթը։
Հարությունյանի միջնորդությունը մանրամասն փաստագրում էր դատախազության կողմից դատարանին «սիստեմատիկ կերպով ներկայացվող ակնհայտ սուտ տեղեկությունները»։ Յուրաքանչյուր դրվագ ներկայացված էր ճշգրտությամբ՝ ժամանակագրությունը՝ հստակ, ապացույցները՝ անվիճարկելի։
Օրինակ, մեկ դրվագով նա բացահայտեց, որ դատախազությունը պնդել է, թե Excel ֆայլերը գոյություն չունեն, մինչդեռ հետագա նիստում դրանցից բացեիբաց օգտվել են։
Նույնքան ապշեցնող էր նաև նրա մեկ այլ բացահայտումը. դատախազությունը դատարանում պնդել է, թե հաշվարկների համար հիմք է ընդունվել փաստացի սպառողական զամբյուղը, մինչդեռ պարզ թվաբանությունը ցույց է տալիս, որ նշված գումարն «ավելի քան երկու անգամ» գերազանցում է իրական թվերը։
Հարությունյանը շեշտեց, որ «դատարանին սուտ տեղեկության ներկայացումը խարխլում է դատարանների սահմանադրական մանդատը», այնուհետև հնչեցրեց իր երկու գլխավոր նպատակները: Առաջինը՝ «արմատախիլ անել ձևավորված այն արատավոր պրակտիկան, որը հակասում է օրենքի ոգուն»։ Երկրորդը՝ «նպաստել, որ այս դատավարությունը դառնա օրինակելի՝ օրենքի ճշգրիտ կիրառման, ապացույցների օբյեկտիվ հետազոտման և արդարության գերակայության տեսանկյունից»։
Կարծես թերագնահատելով իրավական ծանրակշիռ հակառակորդին՝ դատախազությունն ակամայից հայտնվեց պաշտպանողական դիրքում, քանի որ Դավիթ Հարությունյանը, մանրակրկիտ վերլուծելով յուրաքանչյուր սուտ պնդում, ցույց է տալիս, որ սա ոչ թե մեկ գործի, այլ ողջ համակարգի խնդիր է։
«Միայն այսպես կարող ենք ապահովել հասարակության վստահությունն այս իրավական մեխանիզմի հանդեպ։ Միայն այսպես այն կծառայի կոռուպցիայի դեմ պայքարին, այլ ոչ թե կվերածվի քաղաքական հաշվեհարդարի գործիքի», – եզրափակեց Հարությունյանը։
Ցավոք, դատարանն իր մեջ ուժ չգտավ արձագանքելու այս միջնորդությանը: Հակառակ դեպքում սա կարող էր դառնալ նախադեպ՝ ոչ թե մեկ գործի հանգուցալուծման, այլ ողջ իրավական համակարգի վերականգնման ճանապարհին։
