Օգոստոսի 30-ին, հայտնի նկարիչ-մուլտիպլիկատոր, ռեժիսոր և սցենարիստ Ռոբերտ Արշավիրի Սահակյանցն, ում անունը հավերժ կապված է հայկական և խորհրդային անիմացիայի ծաղկման հետ, կդառնար 75 տարեկան։
Ծնվել է 1950 թ․ Բաքվում՝ հայ ընտանիքում։ 1964 թ․ ընտանիքով տեղափոխվել են Երևան, որտեղ սկսվել է նրա ստեղծագործական ուղին։ Արդեն 1970-ականների սկզբին Սահակյանցը սկսել է աշխատել «Հայֆիլմ» կինոստուդիայում, նախ որպես նկարիչ-մուլտիպլիկատոր, իսկ 1972 թվականից՝ որպես ռեժիսոր։ Նրա ֆիլմերն անմիջապես աչքի են ընկել՝ համարձակ, վառ, փիլիսոփայական և խորապես ազգային։
Նա ստեղծել է շուրջ 30 հեղինակային մուլտֆիլմ և ավելի քան 70 երաժշտական տեսահոլովակ, որոնցից շատերը դարձել են դասական։ «Ով էնպիսի սուտ ասի..․», «Խոսող ձուկը», «Կիկոս», «Քաջ Նազար» և «Կապույտ ծովում, սպիտակ փրփուրի մեջ…» աշխատանքները ճանաչում են ձեռք բերել Ֆրանսիայի, Իտալիայի, Իսպանիայի, Գերմանիայի, Ճապոնիայի, ինչպես նաև Մոսկվայի, Կիևի, Տալլինի և Երևանի միջազգային փառատոններում։ Նրա՝ «Կապույտ ծովում, սպիտակ փրփուրի մեջ…» մուլտֆիլմի «Տղա՛, մնա մեզ հետ, կլինես մեր թագավորը» երգը դարձել է ժողովրդական հիթ, իսկ մյուս մուլտֆիլմերի կերպարները դեռ արդիական են:
Սահակյանցի ոճը հայկական բանահյուսության, սյուրռեալիզմի, աբսուրդիզմի և նուրբ երգիծանքի յուրահատուկ համադրություն է։ Նա ազգային մոտիվները միախառնում էր արևմտյան մշակույթի հետ՝ ներառելով «The Beatles»-ի ազդեցությունը։ 1990-ականներին՝ Հայաստանի համար դժվարին ժամանակաշրջանում, նա դարձել է հայկական անիմացիայի փրկիչը։ Սահակյանցը գտնում էր պատվերներ, աջակցում էր ստուդիաներին, աշխատանքով ապահովում էր գործընկերներին։ Նրա էներգիան և մարդասիրությունը նրան դարձրին ստեղծագործական հանրության ոչ ֆորմալ առաջնորդը։
Իր կարիերայի ընթացքում Սահակյանցն արժանացել է Հայաստանի արվեստի վաստակավոր գործչի և ժողովրդական արտիստի կոչումներին։ Նա ղեկավարում էր «Հայֆիլմ» կինոստուդիայի մուլտիպլիկացիոն ֆիլմերի միավորումը։ Թողել է հարուստ ժառանգություն, որը ոգեշնչում է նոր սերունդներին։
Ռոբերտ Սահակյանցը կյանքից հեռացել է 2009 թ․ սեպտեմբերի 24-ին՝ սրտի ծանր վիրահատությունից հետո։ Նրա անունը հավերժ մնաց նրա մուլտֆիլմերով մեծացած մարդկանց հիշողության մեջ, ովքեր հավատում են, որ արվեստը կարող է լինել ժողովրդի ձայնը։
