2023-11-18 10:01
Рубен МАРГАРЯН
ՀԱՆՃԱՐԵՂԸ
Այնուամենայնիվ պետք չէ ամաչել խոստովանել, թե որքա՜ն է մեր բախտը բերել վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի առումով։ Չէ, հասկանալի է. Սի,Պուտին, Բայդեն…Նրանց երակներում նույնպես կրակ կա։ Մանավանդ վերջինի։ Բայց խելամիտ ֆորտունան, իհարկե, նրանց հետ գլուխ չի դնում, քանի դեռ Հայաստանում վարչապետ է Նիկոլ Վովայի Փաշինյանը։
ԻՍԿ ՄՅՈՒՍ ՂԵԿԱՎԱՐՆԵ՞ՐԸ։ ՆՐԱՆՔ ԼԱՎ ԹԵ ՎԱՏ ՂԵԿԱՎԱՐՈՒՄ ԵՆ ԻՐԵՆՑ ԿԱՌԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐԸ։ Նիկոլ Վովայի Փաշինյանը պարզապես կառավարությունը ղեկավարող և զօրուգիշեր պետական բարօրության մասին մտածող չէ։ Նա Ուսուցիչ է։ Նրա յուրաքանչյուր ելույթը Կյանքի Դասագիրք է։ Եվ միայն այդ Դասագիրքը թերթելով ես հասկանում, թե որքան է բախտդ բերել, որ ծնվել ես մի երկրում, որը կառավարում է Փաշինյանը։ Եվ դու, ինչպեսև այս երկրի յուրաքանչյուր քաղաքացի, նույնպես հնարավորություն ունես ըմպելու իմաստության անսպառ աղբյուրից։
Ահավասիկ Փաշինյանի եզրափակիչ խոսքը 2024 թվականի բյուջեի քննարկման ժամանակ։ Դա պարզապես կառավարության ղեկավարի ելույթ չէ. Դա Երգ Երգոց է, ինչպիսին Սողոմոն թագավորը երազում անգամ չի տեսել։ Փաշինյանն ինքն իրեն տալիս է հասարակությանը հուզող հարցեր և պատասխանում դրանց։
«Արդյոք մարդիկ սկսել են ավելի լավ ապրել, թե՞ ոչ»,- հարցնում է քաղաքացի Փաշինյանը։ Իսկ վարչապետ Փաշինյանը պատասխանում է, որ բոլոր ժամանակներում, բոլոր կառավարությունների օրոք կան մարդիկ, որոնք սկսել են ավելի լավ ապրել, և կան մարդիկ, որոնք սկսել են ապրել ավելի վատ։
Կարծես թե պարզ միտք է։ Բայց այն պարզ է հենց իր հանճարեղությամբ։ Նրանով, թե որքան նրբին և միանշանակ է ձևակերպված, անելով բոլոր շեշտադրումները։ Եվ միայն Փաշինյանին է հայտնի, թե քանի անքուն գիշերներ է ստիպված եղել անցկացնել, որպեսզի այդքան պարզ հանճարեղությամբ պատասխանի բարդ հարցին, որի վրա գլուխ են կոտրում աշխարհի բոլոր երկրների տնտեսագետներն ու վիճակագիրները…Դե, թերևս միայն Էյնշտեյնն է մի քիչ մոտեցել այդ մտքին, զարգացնելով իր հարաբերականության տեսությունը։ Բայց ոչ մինչև վերջ, ո՛չ մինչև վերջ։
«Ի՞նչ անել ավելի լավ ապրելու համար», -շարունակում է տալ հասարակությանը հուզող հարցերը քաղաքացի Փաշինյանը։ Եվ հաջորդում է ևս մեկ հանճարեղ պատասխան կյանքի այդ մեծ հանելուկին։ «Պետք է աշխատել», -ասում է Ուսուցիչը. որքան ավելի լավ ու շատ ես աշխատում, այնքան ամվելի լավ ես ապրում…
Համաձայնեք, երբ լսում ես Փաշինյանին, հոգիդ թեթևանում է և ավելի ազատ ես շնչում։ Պետք չէ գլուխը պատին զարկել, պետք չէ ոչինչ հորինել։ Ամեն ինչ, արի ու տես, շատ պարզ է. ուզում ես ավելի լավ ապրել՝ գնա աշխատի՛ր, մի՛ պառկիր բազմոցին։ Եթե, իհարկե, քեռիդ Ռոկֆելլերը չէ։ Ասենք, նույնիսկ եթե Ռոկֆելլերն է, միևնույնն է, գնա աշխատի՛ր, քանի դեռ ժառանգություն չես ստացել։
Քաղաքացի Փաշինյանն ամենաանհարմար հարցեր է տալիս ինքն իրեն։ Նա հարցնում է վարչապետ Փաշինյանին. իսկ օգուտ կա՞ արդյոք Փաշինյանի կառավարության տնտեսական ցուցանիշներում, եթե այդքան կորուստներ կան, ներառյալ Արցախը։ Ցանկացած առաջնորդ կխեղճանար նման հարցից։ Բայց ոչ Նիկոլ Վովայի Փաշինյանը, Ուսուցիչը, որը նայում է իրերի և երևույթների էության արմատին։
«Արցախը հիմա չի կորսվել», -ասում է Մեծ Ուսուցիչը. Արցախը կորսվել է դեռևս 1996 թվականին։ Այդպես ասաց Փաշինյանը, և անմիջապես բոլորի աչքերի մշուշը ցրվեց։ Ախր իրոք, ավելի քան 20 տարի մենք ապրել ենք իրականությունից կտրված պատրանքային աշխարհում։
ՄԵԶ ԼՈԿ ԹՎԱՑԵԼ Է, ԹԵ ԿԱ ԱՐՑԱԽ, ԿԱ ՍՏԵՓԱՆԱԿԵՐՏ, կա ԼՂՀ կառավարություն, կա ԼՂՀ Պաշտպանության բանակ։ Ոչ մի նման բան չի եղել, այդ ամենը միրաժ է, ամեն ինչ երևութական է այս փոթորկվող աշխարհում։ Կա միայն մեկ իրականություն. Նիկոլ Վովայի Փաշինյանը, որը բացում է մարդկանց աչքերն ու ցրում հայկական պետականության գլխավերևում կուտակված ամպերը։ Եվ միայն նրանից պետք է կառչել անցյալի և ապագայի միջև։
Բայց Վովայի որդի Նիկոլը կանգ չի առնում։ Քաղաքացի Փաշինյանը ևս մեկ հարց է ուղղում վարչապետ Փաշինյանին, թե իբր՝ եթե Արցախը կորսվել է դեռևս 1996 թվականին, արդյոք չէ՞ր կարելի մի քիչ ավելի շուտ նկատել դա, որպեսզի այսքան զոհեր չլինեին։
«Չէ՛ր կարելի», -մերկ ճշմարտությունն է շրխկացնում Վովայի զարմը. միայն կորուստների ողջ ճամփան անցնելուց հետո էր կարելի գիտակցել իրողությունները։
Ի՜նչ հանճարեղ է։ Ինչպիսի՜ վեհություն կա այդ մտքի մեջ, իսկը աստվածաշնչյան մակարդակ։ Տատասկների միջով՝ դեպի աստղեր, տառապանքների միջով դեպի պայծառացում։ Անցնելով Գողգոթա տանող ճանապարհը, վերջապես հասնել ճանաչողության բերկրանքին, որպեսզի քամահրես ավելի քան 20 տարվա ունայն կյանքը։ Փաշինյանը՝ բնության զավակը, ժողովրդի զավակը անցավ իր ճանապարհը դեպի Գողգոթա։ Եվ ձեռք բերեց Մեծ Գիտելիք, որ Արցախը Ադրբեջան է, այլ ոչ թե Հայաստան։ Եվ այսօր Ուսուցիչը այդ գիտելիքն իրեն չի պահում, այլ դեպի դրան է տանում իր մոլորյալ ոչխարներին, Մովսեսի պես, Դանկոյի պես, որն իր սիրտը պոկեց կրծքից՝ մոլորյալներին լուսավորելու համար։
ПОСЛЕДНИЕ ОТ АВТОРА
-
2025-07-30 08:58Никол Пашинян ушел в отпуск: с сегодняшнего дня по 15-ое августа… Даже трудно представить, чтобы наш живчик на столько дней оставил все дела. Наверное, попытается использовать отпуск, чтобы снова вернуться к теме проведения в Эчмиадзине митинга с требованием отставки Католикоса. К теме организации такого митинга в качестве не премьера, а «рядового прихожанина» …
-
2025-07-29 10:40Хокку Жаркий вечер. О грустной доле Заплакал летний фонтан. То, что ему будут вставлять палки в колеса, мэр Гюмри Вардан Гукасян наверняка ожидал. То, что методы будут разные, предполагал. То, что, по его же словам, нет судебной инстанции, где бы не рассматривалось то или иное связанное с ним дело, его не особо удивляет. Как и то, что под разными предлогами замораживают счета Гукасяна, чтобы не дать возможности оплачивать кредиты: понятно. Но вряд ли предполагал, что его обвинят в репертуаре поющих фонтанов Гюмри.
-
2025-07-29 09:39Наверное, Никол Пашинян считает себя дальновидным политиком. Наверное, искренне желает сделать Армению конкурентной в регионе, а потому стремится быть гибким на внешнеполитической арене, не боится «разрывать шаблоны», как учил армянского премьера еще Джон Болтон. Политику на «разрыв шаблонов» премьер аргументирует своим прошедшим опытом. Дескать, анализ поражений привел его к единственно возможному выводу о смене внешнеполитических приоритетов. Ну не он же виноват, в самом деле? Исключительно – неправильные приоритеты. Какой-то «чужой» Арарат, когда есть свой Арагац…
-
2025-07-29 09:27Участию Пашиняна в Международной экологической конференции на Алтае в официальных СМИ уделено мало места. Оно и понятно, на поверхности визит не примечателен. Но это на поверхности. О роли поездки Пашиняна на Алтай в принятом Ереваном решения отказать американцам в аренде коридора через Сюник говорили. Но визит примечателен и в контексте российско-армянских отношений в целом.