«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Փաշինյանի թիմը փոքր-ինչ տրտմել է վերջին շրջանում, բայց հույսը չի կորցնում, թե Դիմադրության շարժումը շուտով շնչասպառ կլինի, ընդդիմության ռեսուրսները կսպառվեն։ Նույնին անհամբերությամբ սպասում են նաև Բաքվում, որպեսզի հնարավորինս շուտ շարունակեն հայկական կողմից միակողմանի զիջումներով Երևանին պարտադրված «խաղաղ օրակարգի» իրականացումը։
Երբ Նիկոլ Փաշինյանը խոսում է Արցախի կարգավիճակի որոշման հարցում «նշաձողն իջեցնելու» անհրաժեշտության մասին, շատերը չգիտես ինչու կարծում են, թե խոսքն այն մասին է, որ Հայաստանի վարչապետը պատրաստ է համաձայնել Արցախի ինքնավար կարգավիճակին Ադրբեջանի կազմում՝ բնակչության անվտանգության միջազգային երաշխիքների պայմանով։
Ահա և եկավ մայիսի 9-ը՝ եռատոնը։ Հաղթանակի օրը Հայրենական մեծ պատերազմում, որից չեն վերադարձել Հայկական ԽՍՀ-ի շուրջ 300 000 ներկայացուցիչներ։ Այդ Մեծ Հաղթանակի գրքում հայ ժողովրդի զավակները բազում էջեր են գրել, և գլխավորներից մեկը գրվել է արցախահայերի՝ Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի զորավարներ Բաղրամյանի, Բաբաջանյանի, Իսակովի, Խանփերյանցի, Խորհրդային Միության կրկնակի հերոս օդաչու Նելսոն Ստեփանյանի և շատ ուրիշների կողմից:
Իր «Ապացուցվածը և անապացուցելին» հոդվածում Լևոն Տեր-Պետրոսյանը գրում է. «Այն, որ փոխզիջումների մերժման և ստատուս-քվոյի պահպանման քաղաքականությունը հանգեցրեց ազգային աղետի, ապացուցման կարիք չունի»: Դա սուտ է։ Ապացուցելի է այն, որ Հայաստանին ու Արցախին ազգային աղետի հանգեցրած գործընթացը սկսվեց Փաշինյանի՝ Տեր-Պետրոսյանի նախկին համախոհներից ու հավատարիմ թիմակիցներից մեկի իշխանության գալուց հետո։
Տեսնելով, թե ինչպես են ոստիկանները հարվածում ընդդիմադիր ակտիվիստների գլխին, հասկանում ես, թե ինչ լավ է նրանց վարձատրում վախկոտը։ Ինչ-ինչ, բայց աղայի սեղանից իր սողուններին կռճոններ նետելու հարցում Նիկոլը շռայլ է։ Հենց դրա վրա է այսօր հենվում նրա իշխանությունը։
Վարչապետի ուղեկցող ավտոշարասյան մեքենան վրաերթի է ընթարկել հղի կնոջ։ Մեր հերոսը տուն էր շտապում առօրյա ծանր գործերից հետո, ուստի սլանում էին մեծ արագությամբ։ Օգնություն ցուցաբերել մտքով անգամ չանցավ։ Ինչո՞ւ։ Չէ՞ որ եթե յուրաժամանակ առաջին օգնություն ցուցաբերվեր, ապա գուցե հնարավոր լիներ փրկել կնոջն ու պտուղը։ Բայց վախկոտ վարչապետը հավանաբար սոված էր և շտապում էր տուն՝ սեղան նստելու…
Ուրուգվայում Թուրքիայի դեսպան Հուսեյն Մյուֆթյուօղլուին կանչել են Ուրուգվայի ԱԳՆ՝ այն բանից հետո, երբ Թուրքիայի ԱԳ նախարար Մևլյութ Չավուշօղլուն ապրիլի 23-ին Ուրուգվայում բողոքի ակցիա անցկացնող մի խումբ հայերին ցույց է տվել «Գորշ գայլեր» ազգայնական խմբավորման ռասիստական ժեստը:
Վաղը Երևանում տեղի կունենա ջահերով երթ՝ ի հիշատակ Հայոց ցեղասպանության հերթական տարելիցի: Այս տարի երթը կլինի առանձնակի նշանակալի։ Ոչ միայն որպես հարգանքի տուրք ողբերգական անցյալին, այլև որպես ապագայի, Հայաստանի և Արցախի վերածննդի հայտ։
Չեմ հիշում՝ ինչ առիթով, բայց ժամանակին Վլադիմիր Պուտինը մի անեկդոտ պատմեց ծովային սպայի մասին, որը որդուն դաշույն է նվիրում, իսկ վերջինս վերցնում ու փոխանակում է դա ժամացույցի հետ: Հայրը նայում է ժամացույցին ու ասում. «Այո, գեղեցիկ է, միայն թե այսպիսի մի բան եմ պատկերացնում. ես տանը չեմ, մեր տան վրա ավազակներ են հարձակվում, ամեն ինչ ջարդուփշուր են անում, թալանում, ծեծում, բռնաբարում քրոջդ, և այդժամ մտնում ես դու, նայում ժամացույցին ու ասում՝ «Մոսկովյան ժամանակով՝ քսաներեքն անց է երեսուն րոպե»։
Իշխանամետ հեռուստաալիքները չեն դադարում տիրաժավորել Նիկոլի վերջին հայտնությունները։ Երևի կարծում են, թե բարձրացնում են նրա վարկանիշը։ Իսկ մեր կարծիքով՝ հակառակը, միայն հիշեցնում են վարչապետի և նամանավանդ նրա թիմակիցների մանիպուլյացիոն հայտարարությունների ողորմելիության մասին։