Թեև Հայաստանի վարչապետը կարծում է, որ պատմությունը ցույց է տվել, թե հաղթելու համար պարտադիր չէ և երբեմն պետք չէ հաղթել ուրիշներին, հայոց պատմությունը ճիշտ հակառակն է ապացուցում։ Օրինակ այն, որ քեզ ոչնչացնել պատրաստվող թշնամուն իրավունք չունես համոզելու քեզ հետ բարեկամություն անել, զենքդ վայր դնել ու հանձնվել։ Եթե անգամ Փաշինյանը քաջածանոթ է վերջին մեկուկես հարյուրամյակի մեր պատմությանը, տպավորությունն այն է, թե միտումնավոր անում է տրամագծորեն հակառակ պնդումը՝ խոսելով զինաթափման և խաղաղասիրության մասին։

Նախ՝ երկու մեջբերում Ցեղասպանության հանցագործությունը կանխարգելելու և պատժելու մասին ՄԱԿ-ի կոնվենցիայից։ Հոդված 2-րդ. «Ցեղասպանություն նշանակում է հետևյալ գործողություններից ցանկացածը՝ կատարված ազգային, էթնիկական, ցեղական կամ կրոնական որևէ խմբի, որպես այդպիսին, լրիվ կամ մասնակի ոչնչացման մտադրությամբ. (...), գ) որևէ խմբի համար կյանքի այնպիսի պայմանների միտումնավոր ստեղծումը, որոնք ուղղված են նրա լրիվ կամ մասնակի ֆիզիկական ոչնչացմանը»: Հոդված 3-րդ. «Պատժելի են հետևյալ արարքները. (...) գ) ցեղասպանության ուղղակի և հրապարակային հրահրումը»։

«Պատմությունը ցույց է տվել, ապացուցել է, որ հաղթանակը պատերազմում միշտ չէ որ դարձել է հաղթանակ, նույն կերպ և պարտությունը պատերազմում միշտ չէ, որ դարձել է պարտություն: Մենք մեր պարտությունը պետք է փոխակերպենք հաղթանակի, բայց պիտի փոխակերպենք նաև հաղթանակի մեր բանաձևը, որովհետև պատմությունը դա է ցույց տվել, որ հաղթելու համար պարտադիր չէ, երբեմն նույնիսկ պետք չէ հաղթել ուրիշներին: Հաղթել՝ նշանակում է հաղթել հուսահատությանը, հաղթել անելանելիությանը, ճակատագրին, մահվանը»։ Սա մի պարբերություն է Հայաստանի անկախության 30-ամյակի կապակցությամբ Հանրապետության հրապարակում Նիկոլ Փաշինյանի երեկվա ելույթից։ Փաստորեն հերետիկոսության շքերթը, որի մեկնարկը տրվել է 2018-ին, շարունակվում է…

Նախընտրական շրջանում Փաշինյանը խոստանում էր իր վերընտրությամբ բացել կայուն խաղաղության դարաշրջանը Հայաստանի և տարածաշրջանի համար։ Ո՛չ հետպատերազմյան առաջին ամիսներին, ո՛չ նախընտրական փուլում, ո՛չ էլ այսօր, ցավոք, Զինված ուժերում զոհերի և վիրավորների վիճակագրությունը բնավ խաղաղության մասին չի վկայում։ Ընդհակառակը, և՛ Արցախում, և՛ Հայաստանի սահմաններին՝ դիրքերի և բնակավայրերի ուղղությամբ, թշնամու ոտնձգությունները շարունակվում են։

Քաղաքական, մշակութային, գիտական, հոգևոր, ռազմական, տնտեսական, սպորտային ամայություն։

30 տարի առաջ Հայաստանի ժողովուրդը հանրաքվեում քվեարկեց հանրապետության անկախության օգտին։ Սակայն իրավաբանորեն Հայաստանն անկախացավ միայն այն բանից հետո, երբ 1991-ի տարեվերջին Ելցինը, Կրավչուկը և Շուշկևիչը ստորագրեցին պայմանագիր, որը դադարեցրեց Խորհրդային Միություն անվանումով պետության գոյությունը։ Բայց, ինչն առավել կարևոր է. հասկանում ենք, որ մեր անկախ պետության կառուցումը փաստացի սկսվել է 1988-ին՝ Հայաստանի և Արցախի վերամիավորման շարժումով։

ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրառում է արել 2021 թվականի Անկախության օրվա կապակցությամբ։

Հայաստանն ունի մի կապիտուլյանտ իշխանություն, որը գրեթե ամբողջությամբ մսխել է մեր ինքնիշխանությունը, ոչնչացրել է մեր բանակը՝ որպես արժեք, իսկ այժմ կապիտուլյանտ ռեժիմի առաջնորդը հանդիպում է մուրում Էրդողանից, ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է ՀՀԿ մամուլի խոսնակ Էդուարդ Շարմազանովը։

Հայ հասարակությունն արդեն ցավալիորեն սովորել է իրար հաջորդող անպատվություններն արդարացնելու՝ իշխանական գործիչների փորձերին։ Պատերազմում պարտվե՞լ ենք, Սյունիքում տարածքները բանավոր հանձնվե՞լ են, թշնամին ներխուժել է Հայաստանի տարածք և չի՞ հեռանում, գերեվարում է մեր ռազմական և քաղաքացիական անձա՞նց, սպառնում է ուժով միջա՞նցք բացել, կրակում է սահմանապահ համայնքների ուղղությա՞մբ։ Հոգ չէ, Ալեն Սիմոնյանը կամ Հայկ Կոնջորյանն այդ ամենին յուրատեսակ բացատրություն կգտնեն, իսկ նրանց այդ համառ փորձերը հավանաբար կգնահատվեն Նիկոլ Փաշինյանի կողմից։