«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Եռատոնի հիշարժան օրը՝ Մայիսի 9-ին հնչած հայտարարությունները, բնականաբար, Բաքվում չէին կարող անուշադրության մատնել։ Նույնիսկ չնայած համազգային առաջնորդի ծննդյան համազգային օրվան, որն Ադրբեջանում սկսում են ազգովի նշել մայիսի 10-ից մեկ շաբաթ առաջ և ավարտում մեկ շաբաթ հետո։ Ընդ որում հարևան երկրում առանձնակի ուշադրության արժանացան Դավիթ Տոնոյանի և Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունները։
Մայիսի 4-ին հաղորդագրություն հայտնվեց այն մասին, որ Մարատ Ուելդանովը ազատվել է Բաքվի բանտից և ուղարկվել Ռուսաստան։ Նորությունն իսկապես ուրախալի է բոլոր նրանց համար, ովքեր գրեթե 3 տարի շարունակ հետևել են Բաքվի կամայականությանը հայ փախստականի նկատմամբ, որի իսկական ազգանունը Գալուստյան է։ «ԳԱ»-ն բազմիցս գրել է Ուելդանովի մասին, ուստի հիշեցնենք 2016 թվականի հունիսի 9-ին սկսված նրա դժբախտությունների միայն հիմնական դրվագները։
Վերջին օրերի իրավիճակը հակամարտության տարածաշրջանում հիշեցնում է երկու զուգահեռ իրականություններ, որոնք ոչ մի կերպ չեն հատվում։ Համանախագահների մակարդակով հանդիսավորությամբ հայտարարված է խաղաղության նախապատրաստվելու մասին, երկրների բնակչությանը հրամայված է ստեղծել վստահության մթնոլորտ, բացի ամենայնից՝ նաև մարդասիրական նախաձեռնությունների իրականացման միջոցով։ Բանն այնտեղ է հասել, որ Ադրբեջանի խորհրդարանի խոսնակն իր երկրի պատմության մեջ առաջին անգամ խորհուրդ տվեց գործընկերներին պատերազմի սպառնալիքներ չհնչեցնել։ Իսկ այ, այդ երկրի նախագահը վարվեց բավական յուրօրինակ. ինքն անձամբ վերջին ժամանակներս ռազմաշունչ հռետորաբանություն գրեթե չի օգտագործում, բայց այդ դերը փոխանցել է իր կնոջն ու համատեղության կարգով առաջին փոխնախագահին։ Այդպիսով թեման չի չեղարկվում, բայց փոխնախագահի պատասխանատվությունն ավելի քիչ է։
«Ապրիլի 30-ի առավոտյան ժամը 5-ին սկսվեց «Կոլցո» ռազմական գործողությունը Գետաշենի և Մարտունաշենի խաղաղ բնակչության դեմ։ Տանկերով, ԶՓԿ-ներով, ՀՄՄ-ներով, ԴՄՄ-ներով շրջապատված գյուղերը ենթարկվեցին հոծ գնդակոծության։ Մի քանի ժամ անց գյուղեր ներխուժեցին զրահամեքենաները, դրանց պաշտպանության տակ ավտոմատներից կրակելով առաջ էին շարժվում Ադրբեջանական ԽՍՀ-ի ՆԳՆ-ի զինվորներն ու օմոնականները, նրանց հետևից՝ դիակապտիչ ադրբեջանցիները հարևան գյուղերից։ Նրանք բոլորը ներխուժում էին գյուղեզրի տներ, սպանում, խոշտանգում, թալանում հայերին, խլում նրանց ունեցվածքը, առևանգում մեքենաները, անասուններին, ավտոմատի փողի տակ ստիպում դիմում գրել սեփական տունն ընդմիշտ լքելու «ցանկության» մասին»։
Անցած շաբաթ հաղորդագրություն հայտնվեց այն մասին, որ 2008թ. մարտի 1-ի իրադարձությունների վերաբերյալ քրեական գործի առանձին վարույթի անջատված մասով նախաքննությունն ավարտված է և ուղարկված դատախազին։ Որպես մեղադրյալներ այնտեղ նշվում են չորս հոգի՝ Ռոբերտ Քոչարյանը, Սեյրան Օհանյանը, Յուրի Խաչատուրովը և Արմեն Գևորգյանը։ Դա «Մարտի 1»-ի գործի լոկ մի մասն է, և այն նույնիսկ չի շոշափում 10 քաղաքացիների մահվան հարցը, թեև իշխանությունները ներշնչում են հասարակությանը, թե գործը հետաքննված է և բոլոր շեշտադրումներն արված են։ Մեղադրյալի դերում ներկայացված է այն ժամանակվա իշխանությունը, իսկ ընդդիմությանը՝ Լևոն Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ, քննությունը գիտակցաբար և կանխամտածված դիտարկում է բացառապես իբրև վկա և պատասխանատվության ենթարկել չի պատրաստվում։
Օրերս Արցախի պատվիրակությունը աշխատանքային այց կատարեց Ուրուգվայ, որտեղ արտգործնախարար Մասիս Մայիլյանը հանդիպումներ ունեցավ այդ երկրում 2019 թվականի աշնանը կայանալիք նախագահական ընտրություններում առաջադրված կառավարող և ընդդիմադիր քաղաքական ուժերի թեկնածուների հետ։ Ավելի վաղ պատվիրակությունը մասնակցեց ապրիլի 24-ին նվիրված միջոցառումների, հանդիպեց Ուրուգվայի գործող և պաշտոնաթող քաղաքական գործիչների հետ։ Համաձայն պաշտոնական հաղորդագրությունների, Մայիլյանը ներկայացրել է երկրի արտաքին քաղաքականության գերակա ուղղությունները, մասնավորապես՝ Արցախի միջազգային ճանաչման գործընթացն ու հակամարտության կարգավորման ներկայիս փուլը։ Ինքնին ուշագրավ այցը բնորոշ է այն առումով, որ մի քանի տարի առաջ հենց Ուրուգվայն էր նշվում որպես առաջին երկիր, որը կարող է ճանաչել Արցախի անկախությունը։
Մարտի վերջին «ԳԱ»-ում հրապարակվել էին հոդվածներ, որոնք պատմում էին Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունում առկա ողբալի վիճակի մասին, այնտեղ տիրող անդրկուլիսյան բանսարկությունների, կեղտոտ գզվռտոցի, խմբային խարդավանքների, համատարած անվստահության ու կասկածամտության մթնոլորտի։ Այդ հոդվածների առիթ դարձավ «Ազատ Ադրբեջան» հասարակական շարժման կողմից պատրաստված ֆիլմը, որը պատմում է նախարարության ղեկավար Զաքիր Հասանովի կենսագրության ամոթալի փաստերի մասին։
Մոսկովյան հանդիպումից երեք օր անց Ռուսաստանի արտգործնախարար Սերգեյ Լավրովը կրկին ընդգծեց դրա արդյունքները, հայտարարելով իր լավատեսության մասին, թե կողմերը կկատարեն ձեռք բերված պայմանավորվածությունները։ Ի պատասխան՝ պաշտոնական Ստեփանակերտը նշեց, որ Արցախում ուրախ կլինեին կիսել ռուսաստանյան կողմի լավատեսությունը, սակայն Ադրբեջանն անկանխատեսելի երկիր է, ուստի ամեն ինչ ցույց կտա ժամանակը։
Առհասարակ այդ ցուցակը հայտնվեց դեռևս ապրիլի 14-ին։ Այդ ընթացքում հրդեհ բռնկվեց Փարիզի Աստվածամոր տաճարում, Հայաստանի պետական վերահսկողական ծառայության ղեկավարին որպես կասկածյալ ներառեցին քրեական գործի մեջ, Stratfor վերլուծական կենտրոնն Արցախը կոչեց դեֆակտո անկախ պետություն, իսկ Նիկոլ Փաշինյանը վերհիշեց մեկ տարվա վաղեմության իր խոստումը, որն այնուամենայնիվ կատարեց։ Այդուհանդերձ հարցը մնում է բաց, և ազնվորեն խոստովանեմ, որ հատուկ սպասեցի մի քանի օր, որպեսզի հասկանամ՝ կարձագանքե՞ն երկրի իրավապահ մարմիններն ու Ազգային անվտանգության ծառայությունը բոլոր առումներով բացառիկ այդ երևույթին։
Ստրասբուրգում ԵԽԽՎ գարնանային նստաշրջանը, պետք է ասել, բավական հետաքրքիր է անցնում։ Ճիշտ է, դատելով ԶԼՄ-ներ հրապարակումներից, տպավորություն է ստեղծվում, թե Հայաստանի Ազգային ժողովը ներկայացնում է միայն Նաիրա Զոհրաբյանը, որը ելույթ ունեցավ երկու անգամ և երկու անգամն էլ՝ բավական տպավորիչ ու ծանրակշիռ։ Պատվիրակության մյուս պատգամավորները, որը Ստրասբուրգ է մեկնում չգիտես ինչու լրիվ կազմով (նախկինում գնում էին միայն հիմնական անդամները), հաջողությամբ յուրացնում են քաղաքական զբոսաշրջության ավանդույթները, որոնց հիմքը դրվել է Եվրոպայի խորհրդին մեր երկրի անդամակցման առաջին տարիներին։