Հաղորդագրությունները Ադրբեջանի հետ սահմանի վրա գտնվող վրացական Դավիթ Գարեջա վանական համալիրի շուրջ տիրող իրավիճակի մասին մամուլում հայտնվում են նախանձելի կանոնավորությամբ։ Բացի սահմանների գծանշման խնդրից, այդ հարցում շատ ավելի էական է պատմամշակութային տեսանկյունը, որը կողմերից մեկը նրբանկատորեն շրջանցում է, իսկ մյուսը՝ ագրեսիվ կերպով ահագնացնում, չթաքցնելով քրիստոնեական հուշարձանը վերջնական արդյունքում յուրացնելու մտադրությունները։ Ավելին, պարբերական միջադեպերի մշտական մեղավոր է թվում վրացական կողմը, որը հայտնվել է, ըստ էության, երկու կրակի արանքում. հարևան թուրքական պետություններից տնտեսական և ինչ-որ չափով քաղաքական կախվածության և վրաց ժողովրդի համար սրբազան նշանակություն ունեցող հուշարձանը պահպանելու ձգտման։

Անցած շաբաթվա վերջին ԱՄՆ Կոնգրեսի Ներկայացուցիչների պալատն ընդունեց միանգամից երկու կարևոր որոշում, որոնք վերաբերում են Արցախի հիմնախնդրին։ Կոնգրեսականներ Ջուդի Չուի և Բրեդ Շերմանի առաջարկած լրացումների էության մասին արդեն շատ է գրվել և դժվար թե արժե կրկնել։ Երկու որոշումներն էլ հարկ է գնահատել որպես ԱՄՆ-ի հայ համայնքի և լոբբիստական կազմակերպությունների նկատելի հաջողություն, ինչն անթաքույց նյարդայնություն հարուցեց Բաքվում։ Ադրբեջանի պաշտպանության նախարարությունը հանդես եկավ Բրեդ Շերմանի լրացման վերաբերյալ հայտարարությամբ, մամուլում բազմաթիվ մեկնաբանություններ ու գնահատականներ հրապարակվեցին նույն այդ թեմայով։ Բնորոշ է սակայն, որ կոնգրեսական Ջուդի Չուի լրացումն ընդունելու մասին Բաքվում լռում են, ասես ջուր են առել բերանները։

Հուլիսի 6-ին, միջազգային խորհրդարանական տարբեր հարթակներում հայկական պատվիրակությունների ոչ պրոֆեսիոնալ աշխատանքի մասին բազմաթիվ հաղորդագրությունների խորապատկերին, հուսադրող նորություն հայտնվեց։ Ինչպես հայտարարեց Ֆեյսբուքում ուղիղ եթերով ԵԱՀԿ Խորհրդարանական վեհաժողովում հայկական պատվիրակության ղեկավար, «Իմ քայլը» խմբակցության անդամ Հայկ Կոնջորյանը, ՀՀ ԱԺ պատվիրակության ջանքերի շնորհիվ հաջողվել է մի շարք շտկումներ մտցնել և հանել հակահայկական դրույթները, որոնք ներառվել էին ԵԱՀԿ ԽՎ հերթական նստաշրջանի ամփոփիչ փաստաթղթում։

Ադրբեջանական ԶԼՄ-ները բավական անսպասելիորեն սկսել են արծարծել այդ երկրում խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունների թեման։ Առաջին հայացքից դա անհեթեթություն է թվում, եթե հաշվի առնենք, որ հերթական ընտրությունները պետք է տեղի ունենան 2020-ի գարնանը, և իշխանություններն ունեն բոլոր նախադրյալները, որպեսզի հիմնավորապես, հաշվի առնելով ներքին և արտաքին բոլոր գործոնները, պատրաստվեն դրանց։

Հուլիսի 2-ին Ամերիկայի հայ ազգային կոմիտեն հաղորդագրություն տարածեց այն մասին, որ կոնգրեսական Ջուդի Չուն շրջանառության է դրել լրացումներ, որոնք վերաբերում են Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման գործընթացին։

Սրասբուրգում ԵԽԽՎ ամառային նստաշրջանի շրջանակներում ադրբեջանական պատվիրակությունը, չսահմանափակվելով պաշտոնական ամբիոնով, կազմակերպեց հատուկ միջոցառումներ։ Դրանցից մեկը նվիրված էր քարվաճառյան դիվերսանտներին, որոնք դատարանի սահմանած պատժաժամկետն են կրում Շուշիի բանտում։ Ըստ Բաքվի ԶԼՄ-ների, «միջոցառման ընթացքում տեղեկատվություն է ներկայացվել ադրբեջանցի պատանդներին անտանելի պայմաններում պահելու, նրանց կյանքին սպառնացող վտանգի, առողջական խնդիրների մասին»։ Նրանց ազատելու կոչով միջոցառման մասնակիցները դիմել են Եվրոպայի խորհրդի գլխավոր քարտուղարին, Խորհրդարանական վեհաժողովին և մարդու իրավունքների հարցերով հանձնակատարին։

Պատիվ չունեմ անձամբ ծանոթ լինելու Հայաստանում ՌԴ դեսպան Սերգեյ Կոպիրկինի հետ, բայց ցանկություն է առաջանում կարեկցանք և աջակցություն արտահայտել նրան։ Չէր հասցրել մարել հայկական իշխանությունների որոշ ներկայացուցիչների դժգոհության առաջացրած աղմուկը նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանի հետ նրա հանդիպման առթիվ, որից հետո դիվանագետին հրավիրեցին Հայաստանի ԱԳՆ (համենայն դեպս այդ մասին հաղորդեց արտաքին հարաբերությունների խորհրդարանական հանձնաժողովի նախագահը), երբ նա կրկին հայտնվեց ուշադրության կենտրոնում։ Այս անգամ՝ Ադրբեջանում, որտեղ ԱԳՆ կանչեցին նրա գործընկերոջը, իսկ մամուլում սկսվեց Սերգեյ Կոպիրկինի և Ռուսաստանի արտաքին քաղաքական գերատեսչության իսկական հալածանք՝ Բաքվի քարոզչական մեքենայի բարքերին ու պահվածքին բնորոշ բոլոր առանձնահատկություններով։

Օրերս The Jerusalem Post պարբերականը «Կարծիք» խորագրի ներքո հրապարկեց Ջեսսի Բոգների հոդվածը՝ «Հայաստանի հրեական խնդիրը» վերնագրով։ Հեղինակը շոշափում է քրիստոնյաների հակասեմիթիզմի թեման, որպես օրինակ բերելով Հայաստանը։ Հիմնվելով մեկ-երկու հետազոտությունների արդյունքների վրա, նա հայտարարում է, թե «հայ հասարակությունը համակարգային հակասեմիթիզմ է դրսևորում», նշելով նաև, որ «Իսրայելի և Հայաստանի միջև հարաբերությունները մնում են ծայրաստիճան թերզարգացած»։ Եվ որպես հակառակ օրինակ ներկայացնում Իսրայելի հարաբերությունները Ադրբեջանի հետ, որտեղ, Բոգների խոսքերով, չկա «հակասեմիթիզմի պատմություն» և ընդհանրապես տիրում է «կրոնական հանդուրժողականության լայն իրավիճակ»։

Ոչ այնքան վաղուց, խորհրդարանում և կառավարությունում իշխող կուսակցության մի շարք ներկայացուցիչների հայտարարություններիի շարանից հետո, որոնք բուռն արձագանք առաջացրեցին սոցցանցերում, ԶԼՄ-ները գրում էին այն մասին, որ ճարպկորեն բարձր պաշտոնների ճախրած ջահելներին այսուհետ արգելված է հրապարակավ արտահայտվել, որպեսզի չխայտառակեն իշխանությանը։