Եթե մեզ թվում է, թե մեր կիսաձայն, ծույլ ու մշտապես անկազմակերպ աջակցությամբ կարողանալու ենք օգնել Բաքվի բանտերում տանջամահ արվող մեր հայրենակիցներին, ապա չարաչար սխալվում ենք։

Տավուշում սահմանազատումը, ըստ Sputnik Արմենիայի տվյալների, կշարունակվի 1978 թվականի սահմանով։ Այնտեղ 1976 թվականի սահմանի համեմատ Հայկական ԽՍՀ-ն մի քանի քառակուսի կիլոմետր տարածք է կորցրել։ ԽՍՀՄ ԶՈւ Գլխավոր շտաբի 1976 թվականի քարտեզում, որտեղ նշված է Հայկական և Ադրբեջանական ԽՍՀ-ների միջև խորհրդային վարչական սահմանը, կարելի է երկու սև կետագիծ նկատել՝ տեղ-տեղ կարմիր հատվածներով։ Բանն այն է, որ 1976 թվականի նախնական (սևով նշված) սահմանը 1978-ի դրությամբ «ուղղվել է» (կարմիրով նշվածը)։

Այսօր հայոց պետականության պահպանմամբ ու զարգացմամբ շահագրգիռ քաղաքական ուժերի օրակարգի թիվ 1 կետը պետք է լինի իշխանությունից Փաշինյանի անցնցում հեռացման հարցը, ՌԴ-ի հետ հարաբերությունների կարգավորումը, Իրանի հետ համագործակցության զարգացման միջոցով անվտանգության իրական համակարգի կառուցումը: Այս օրակարգից դուրս գտնվող ամենը ինքնաոչնչացման ուղեգծի շարունակությունն է։ Փետրվարի 19-ին իշխող վերնաշերտի պարագլուքը հնչեցրեց միջնակարգ դպրոցի մակարդակի մի շարք թեզեր՝ բանավեճի հրավիրելով երկրի քաղաքացիներին 14 կետերի շուրջ:

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.  

Փակել անցյալի էջը, վերաիմաստավորել անցյալը և կառուցել ապագան ըստ այն ամենի, ինչ կա այստեղ և հիմա՝ ահա' Փաշինյանի կողմից ներդրվող «իրական Հայաստան» հայեցակարգի էությունը։ Թեմայի շուրջ մտորում է սյունակագիր Արման Աբովյանը։

Թրամփի ու Մասքի թեթև ձեռքով հայրենի ռուսատյացները հայտնվել են ֆինանսավորման կորստի վտանգի տակ։ Ի՞նչ անել։ Սկզբում նրանք հույսեր էին փայփայում, թե իրենց ֆինանսավորմամբ կզբաղվի կառավարությունը։ Բայց ինչ-ինչ, փող հաշվել Փաշինյանի կառավարությունը կարողանում է, և դժվար թե որոշի ծախսել դա մի թայֆայի վրա, որը վերջին իրադարձությունների լույսի ներքո ցույց տվեց իր քաղաքական սնանկությունը։

Ընտրությունների շունչը Հայաստանում գնալով ավելի ուժգին է զգացվում։ Համենայնդեպս իշխող կուսակցությունն արդեն ակտիվ քարոզարշավ է վարում՝ գերազանց գիտակցելով սեփական ցածր վարկանիշը և հաղթելու նույնքան չնչին հնարավորությունները։ Թվում է, թե այս պայմաններում ընդդիմադիր ուժերը նույնպես պետք է արդեն մշակեին իրենց գործողությունների մարտավարությունը՝ հիմնված առաջին հերթին այն բանի վրա, որ խոսքը բնավ սովորական քաղաքական պայքարի մասին չէ, այլ օկուպացիոն ռեժիմի դեմ ազգային ուժերի գոյաբանական պայքարի։

Ի վերջո, այս մղձավանջի ելքը որոշելու է հասարակության սոցիոլոգիական ընթացքը։ Եթե գերիշխի «հայ գնչու» դառնալու տրամադրությունը, ապա մենք առաջիկա տարիներին անշուշտ կդառնանք այդպիսին։ Եթե հաղթի պետություն պահելու հանրային տրամադրությունը, ապա կպահենք։

Հայաստանում քաղաքական զարգացումների համատեքստում պրոցեսի տարբեր մասնակիցներ փորձում են գաղափարական հիմնավորումներ ստեղծել իրենց գործողությունները առավել համոզիչ և ծրագրային ներկայացնելու համար։