Մենք այս նոյեմբերի 10-ը դիմավորում ենք դարձյալ անպատրաստ՝ պետություն չունեցող ժողովրդի պես։ Չեն գործում պետական և հանրային ինստիտուտները, չկա որևէ համակարգ, որը թեկուզ կարճաժամկետ, բայց ամբողջական տեսլական կառաջարկի մոլորված ժողովրդին և պարտված պետությանը։
Ընթանում է «Կորսված հաղթանակ. Դավաճանություն թե անգրագիտություն» թեմայով համաժողովը:
Իշխող խմբակցությունը տապալեց դատարաններում գործերի օրենքով սահմանված բաշխման կարգի խախտմամբ, ինչպես նաև արդարադատության նախարարի կողմից դատավորների նկատմամբ կարգապահական վարույթների հարուցմամբ արդար դատաքննությանը խոչընդոտող փաստերն ուսումնասիրող քննիչ հանձնաժողովի հարցը։ Հանձնաժողովը, որի նախաձեռնողներն են «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» ընդդիմադիր խմբակցությունները, իհարկե, արդեն ստեղծված է համարվում իրավունքի ուժով։ Սակայն «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցությունը հրաժարվեց հաստատել այդ հանձնաժողովի անդամների թիվը, համապատասխանաբար՝ նաև չի առաջադրի իր պատգամավորներին այդ հանձնաժողովում աշխատելու համար։
Հայրենի պառլամենտարիզմի պատմությունն, անշուշտ, փառապանծ չես անվանի. բազում անհրապույր բաների է մեզ վիճակվել ականատես լինել երեք տասնամյակների ընթացքում, և ներկայիս Ազգային ժողովի գործունեությունն էլ դժվար թե կարող է հիացմունքի առարկա լինել։ Այդուհանդերձ խորհրդարանի դերը՝ որպես շչակի միջով գոլորշին բաց թողնելու մեխանիզմ, դժվար է ժխտել, քանզի ամուր դուրգամած ապահովիչ կափույրի դեպքում համեմատաբար հանգիստ կյանքի կարելի է հասնել լոկ երկու միջոցով. կա՛մ անմիջական տեռորով, կա՛մ հպատակներին կերակրելով:
ԲԴԽ-ն քննում է Զարուհի Նախշքարյանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու միջնորդությունը։
Անցած տարի այս օրերին իշխանությունը ներհայկական տեղեկատվական դաշտը լցնում էր զանազան կեղծիքներով իբր Գանձակի օդանավակայանի թռիչքուղին ոչնչացնելու, այնտեղ տիրող ահավոր վայնասունի, Շահումյանի շրջանի ազատագրման և այլ մտացածին իրադարձությունների մասին: Ճակատից ոչ պաշտոնական տվյալներ ստացող մեր հայրենակիցները մոլորության մեջ էին՝ հավատալ զորքի ու աշխարհազորի պատմածների՞ն, թե՞ սուտ քարոզչությանը, թե իբր թշնամին խուճապի մեջ է, Գանձակը տարհանվել է, մենք հաղթում ենք, և մեր զորքը շուտով կհասնի պատմական Գարդմանք։
Ռուբեն Հակոբյանը ներկայացնելու է վեց թողարկումներից բաղկացած «ԿԱՊԻՏՈՒԼՅԱՑԻԱՅԻ ՀԱՂԹԱՐՇԱՎԸ» խորագրով հեռուստանախագիծը։
Վաղմիջնադարյան հայ մի գործիչ կա, որի անունն իսպառ մոռացված է՝ Վահան Մամիկոնյան կամ Գայլ Վահան։ Նա Վարդան Մամիկոնյանի եղբորորդին էր և 5-րդ դարի երկրորդ կեսին փառահեղ կերպով ղեկավարել է Վահանանց պատերազմը՝ Ակոռիի, Ճարմանայի և Ներսեհապատի ճակատամարտերը, պարսից հետ կնքել Նվարսակի հաշտությունը, որով Հայաստանը ներքին անկախություն է ստացել։
«Դավաճաններին արհամարում են նաև նրանք, ում նրանք ծառայություն են մատուցել…» Այս ճշմարիտ տողերի հեղինակը հին հռոմեացի գրող-պատմաբան Տացիտն է։ Ընդամենն ավելացնեմ հետևյալը. Հայ ժողովուրդը, աշխարհի կողմից արհամարված է լինելու այնքան ժամանակ, քանի դեռ իշխանության է պահում հայ ժողովրդի պատմության մեջ առաջին կապիտուլյացիան ստորագրած, երկրորդ կապիտուլյացիան բանակցած, ինչպես նաև դավաճանության մեջ հիմնավոր կասկածվող այս խունտային։
Կար-չկար մի փոխխոսնակ կար։ Նրա հայրը նույնպես փոխխոսնակ էր եղել։ Այնպես որ դա նրանց տոհմիկ մասնագիտությունն է։ Ոմանք տոհմիկ զինվորականներ են, մյուսները՝ տոհմիկ բժիշկներ, երրորդները՝ ուսուցիչներ։ Ռուբինյանները ՀՀ ԱԺ փոխնախագահներ են. բնության մեջ պատահում են ամեն տեսակի թյուրիմացություններ։