Օրերս Ալիևը հերթական անգամ մեկնեց բռնազավթված Արցախ։ Ինչպես հաղորդում են ԶԼՄ-ները, նա «հյուրանոցներ Է բացել, ստուգել օբյեկտները, ինչպես նաև մասնակցել Ստեփանակերտում «հաղթանակի զբոսայգու» հիմնարկեքին»: Բաքվի բռնապետը, անկասկած, շարունակում է ինքնահաստատվել Արցախը զավթելու և ցեղասպանության սպառնալիքի տակ Հայրենիքից հայերի գաղթի հաշվին: Բայց նույնքան աներկբա է, որ տվյալ այցի մեջ հատուկ իմաստ էր դրված՝ Արցախյան հակամարտության պատմության մեջ վաղուց հաստատված թուրքական չարաբաստիկ ծիսականության ավանդույթներին համապատասխան։

ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանը չի կարող ուղիղ տեքստով ասել, որ Ադրբեջանի պահանջն է կատարում, ստիպված բերում է տարբեր «գաղափարախոսական» պատճառաբանություններ։ Sputnik Արմենիայի հետ զրույցում այս տեսակետը հայտնեց քաղտեխնոլոգ Արմեն Բադալյանը` մեկնաբանելով ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի տեսաուղերձը։

Այն հարցում, որ Փաշինյանը շարունակում է քաղաքական հաշվեհարդարներ տեսնել քրեական հետապնդումների միջոցով, մեղքի բաժին ունեն նաև շարքային քաղաքացիները։ Հայ հասարակությունը 2018-ից հետո սարսափելի անտարբեր է դարձել։ Օրինակ, քչերին հետաքրքրեց այն փաստը, որ ԳՇ պետի նախկին տեղակալ, գեներալ-լեյտենանտ Տիրան Խաչատրյանի նկատմամբ քրեական հետապնդում հարուցվեց 2025 թվականի հունվարի 3-ին, այսինքն՝ 44-օրյա պատերազմի ավարտից ավելի քան 4 տարի անց։ Միայն հիմա «պարզվեց», թե 2020 թվականի հոկտեմբերի 7-ից մինչև 17-ն ընկած ժամանակահատվածում Խաչատրյանը թույլ է տվել «ծառայողական անփութություն. Հարավային խմբավորման հրամանատարի կարգավիճակում, նա չի ստեղծել լիարժեք կառավարման կետ և բավարար միջոցառումներ չի իրականացրել մարտական գործողությունների կառավարման համար, ինչը հանգեցրել է ծանր հետևանքների»:

Տնային կալանքում գտնվող ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանն արձագանքել է իկոլ Փաշինյանի գաղափարախոսական ուղերձին.

Հայկական «Ռուհնամայի» պրեզենտացիայից հետո եղավ ծաղրանքի, ֆեյսբուքյան պոռթկման մեծ ալիք, և ցավոք, մի քանի հստակ քաղաքական ձևակերպումներ։

ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանն ուղերձ է հղել Արցախի վերածննդի օրվա և Ղարաբաղյան շարժման 37-ամյակի առթիվ` նշելով, որ պետք է հիմնավորապես մերժել ՀՀ ներկայիս կառավարիչների գաղափարախոսությունը։ Ուղերձը հրապարակել է 3-րդ նախագահի գրասենյակը։

Տարեսկզբից անցած մեկուկես ամսվա ընթացքում Հայաստանի օկուպացիոն ռեժիմի պարագլուխը հասցրեց մի շարք հանդիպումներ անցկացնել արևմտյան մի քանի երկրներում Սփյուռքի ներկայացուցիչների հետ: Սկզբում Շվեյցարիայում, այնուհետ՝ ԱՄՆ-ում, Ֆրանսիայում ու Գերմանիայում, և գործնականում ամենուր այդ հանդիպումներն ուղեկցվում էին եթե ոչ սկանդալով, ինչպես Ցյուրիխում, ապա ակտիվ խոսակցություններով՝ այն մասին, որ այդ հանդիպումներին Սփյուռքի ներկայացուցիչների իրական մասնակցության մասին կարելի է խոսել շատուշատ պայմանականորեն։ Ինչ վերաբերում է հանդիպումների թեմատիկային, ապա, ինչպես հաղորդվում է, Նիկոլը մասնակիցներին բացատրել է «խաղաղության» սեփական քաղաքականությունը և փորձել համոզել «իրական Հայաստանի» զառանցալի գաղափարի ճիշտ լինելու մեջ։

Կոմունիկացիաների համար պայքարը ոչ սկսվել է 21-րդ դարով, ոչ էլ ավարտվելու է։ Համաշխարհային պատմությունը վաղուց է հյուսվել ճանապարհային, լոգիստիկ և ջրային ուղիների շուրջ։ Մետաքսի ճանապարհի վրա վերահսկողության շուրջ ստեղծված կայսրություններից մինչև նացիստական Գերմանիայի կողմից Լեհաստանի վրա հարձակման առիթ դարձած Դանցինգի միջանցք, Պունիկյան պատերազմներից մինչև սևծովյան նեղուցների համար պայքար, Սուեզի պատերազմից մինչև Ֆրանսիայի կողմից Լուիզիանայի վաճառքը Միացյալ Նահանգներին և ռուս-շվեդական պատերազմ։

«Գաղափարական տրանսֆորմացիան», որի մասին Փաշինյանը խոսում էր Ֆրանսիայի հայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ հանդիպման ժամանակ, գործընթաց է, որը գոյություն ունի միայն իր երևակայության մեջ: Մեկնաբանելով Դոնալդ Թրամփի պահվածքը՝ քաղաքագետները հաճախ նշում են, որ խելագար ձևանալը հայտնի տեխնոլոգիա է, որին հաճախ են դիմում քաղաքական գործիչները: Փաշինյանը, հիշեցնեմ, մի անգամ խոստովանեց, որ այլ երկրների ներկայացուցիչների հետ հանդիպումների ժամանակ երբեմն գժի տեղ է դնում իրեն։ Ֆրանսիայի հայ համայնքի հետ հանդիպման մասին ռեպորտաժից կարելի էր եզրակացնել, որ իշխող վերնաշերտի պարագլուխը բացահայտ չափն անցնում է գժի դերի մեջ։ Դա հեշտությամբ կարդացվում էր ներկաների դեմքին, որոնք քաղաքավարությունից դրդված լսում էին այն «գաղափարական» զառանցանքը, որ բարբաջում էր վարչապետի աթոռին բազմած մարդը…