Կարո՞ղ էին արդյոք ենթադրել այսօրվա դիմորդներն ու նրանց ծնողները, որ երկու տարի անց՝ այն բանից հետո, երբ իրենք փողոցներ էին արգելափակում «ժողովրդի թեկնածուին», «ժողովրդի ներկայացուցիչներին» իշխանության բերելու համար, այդ նույն ներկայացուցիչները ցուցադրաբար անտեսելու են իրենց, բացարձակապես ոչ մի ցանկություն չցուցաբերելով հանդիպել, փորձել լուծումներ գտնել միանգամայն օրինական՝ կրթության սահմանադրական իրավունքի իրականացման պահանջը բավարարելու համար: Կարո՞ղ էին արդյոք Փաշինյանն ու իր թիմը պատկերացնել, որ երկու տարի անց փողոց է դուրս գալու երիտասարդությունը, նկատեք. բնավ ոչ քաղաքականացված, ամենասովորական, և վանկարկելու է՝ «Հաղթելո՛ւ ենք»։ Ո՞վ և ո՞ւմ է պատրաստվում հաղթել։ Ժողովուրդը՝ ի դեմս դիմորդների և նրանց ծնողների, իշխանության իրենց իսկ ներկայացուցիչներին՝ ի դեմս կրթության նախարարի և նրա ղեկավար վարչապետի։ Իսկ ինչպես մեծ հաշվով ամեն ինչ սկսվեց…