Խորհրդարանը հասարակության արտացոլումն է։ Համենայն դեպս ենթադրվում է, որ այդպես պետք է լինի։ Ըստ գաղափարի։ Այդ ենթատեքստում հետաքրքիր են տվյալները, որ ներկայացնում է հետաքննչական ժուռնալիստիկայի Hetg.am կայքը։ Տվյալներն այդ վերաբերվում են զինվորական ծառայության հետ մեր պատգամավորների փոխհարաբերություններին։

Երբ ճակատագրի կամքով լուսաբանում ես Երրորդ Հանրապետության պատմության մեջ տեղի ունեցած բոլոր աղմկոտ դատավարությունները, ահռելի քանակի նյութ է կուտակվում (թղթապանակներով՝ ըստ տարիների), և ցանկացած պահի կարող ես փորփրել դրանք ու գտնել այն գլխավորը, որ 1995 թվականից ի վեր հնչել է դատարանի դահլիճներում, սկսած «Դրո»-ի գործից։ Ցանկանում եմ որոշ մանրամասներ հիշեցնել յոթյակի նկատմամբ դատավարությունից, որոնք մեղադրվում էին 2008 թվականի «Մարտի 1»ի գործով, որի դատալսումը սկսվեց 2008 թվականի դեկտեմբերի 19-ին Երևանի քրեական դատարանում (Շենգավիթ)։

Լուրջ մտավախություններ կան, որ չհաշվարկված և մինչև վերջ չգնահատված գործընթաց նախաձեռնելու արդյունքում մենք կարող ենք հայտնվել փակուղում՝ սերունդների բախման հանգեցնող հեռանկարով, «ԳԱ»-ին հայտարարեց Եվրոպական հետազոտությունների կենտրոնի ղեկավար Արթուր Ղազինյանը, մեկնաբանելով վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարությունը անցումային արդարադատության և, մասնավորապես, դրա գործիքներից մեկի մասին, այն է՝ անօրինականորեն ձեռք բերված ունեցվածքի բռնագրավում, առանց դատական մեղադրական եզրակացության։

Երբ երկրում իշխանափոխությունից անմիջապես հետո ստաժավոր բազմաթիվ դիտորդներ պնդում էին, որ ի դեմս «Քաղաքացիական պայմանագրի» և նրա առաջնորդի իշխանության է վերադարձել ՀՀՇ/ՀԱԿ-ը՝ Տեր-Պետրոսյանի գլխավորությամբ, վարչապետի հրճված երկրպագուները արմատապես ժխտում էին այդ միտքը, վստահորեն հայտարարելով, թե նման բան չի կարող լինել։ Այսօր, 10 ամիս անց, նոր իշխանությունները, ասես, ամեն ինչ անում են, հաստատելու համար առաջինների իրավացիությունը։ Համենայն դեպս վարչապետի կադրային քաղաքականությունը տալիս է բոլոր հիմքերը՝ ենթադրելու, որ ՔՊ-ի անդամների և կողմնակիցների հետ հավասար, հենց տեր-պետրոսյանական շրջանակներն են հանդիսանում այն «դարբնոցը», որը կադրեր է մատակարարում նոր իշխանությանը։

Օրերս հայտնի դարձավ, որ ՀՀ Առաջին նախագահ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը հանդիպել է Հայաստանում Իտալիայի արտակարգ և լիազոր դեսպան Վինչենցո դել Մոնակոյի հետ: Հանդիպման ընթացում քննարկվել են Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակին, հնարավոր զարգացումներին և տարածաշրջանային հիմնախնդիրներին վերաբերող հարցեր:

Արցախի Հանրապետության Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Վիտալի Բալասանյանը հայտարարել է խորհրդարանական և արտախորհրդարանական քաղաքական ուժերի հետ խորհրդակցություններ սկսելու մտադրության մասին։

Ադրբեջանական «Թուրան» գործակալության խմբագիր Շահին Հաջիևի գալուստը Երևան մեծ աղմուկ բարձրացրեց ինչպես Բաքվում, այնպես էլ Երևանում ու Ստեփանակերտում։ Չենք քննարկի, թե որքանով էր ճիշտ նրան հավատարմագիր տրամադրելու ՀՀ ԱԳՆ-ի որոշումը, թեև «բնակչությանը խաղաղության նախապատրաստելու» մասին ակտիվ խոսակցությունների խորապատկերին այդ կարգի ցանկացած քայլ, բնականաբար, զգուշավորությամբ է ընկալվում հայ հասարակայնության կողմից։ Իսկ փորձագետները գերազանց հասկանում էին, որ ադրբեջանական նույնիսկ ընդդիմադիր ԶԼՄ-ի ներկայացուցիչը կօգտագործի այդ հնարավորությունը բացառապես ի նպաստ Բաքվի քարոզչական շահերի։

Պաշտոնական Երևանը հասարակությանը հակասական է ներկայացնում Լեռնային Ղարաբաղի խնդրի կարգավորման գործընթացի ներկայիս փուլը։ Մերթ լսում ենք Նիկոլ Փաշինյանից, թե Ալիևի հետ հանդիպումների ժամանակ իրենք ընդամենը անց են կացնում ճանաչողական զրույցներ և համատեղ ուսումնասիրում հակամարտության ու բանակցային գործընթացի պատմությունը, մերթ Փաշինյանը ինտրիգող հայտարարություն է անում այն մասին, թե Երևանի իշխանություններն ադրբեջանական կողմի հետ քննարկում են կարգավորման մի տարբերակ, որը նախկինում երբեք չի եղել հայկական բոլոր նախորդ իշխանությունների օրակարգում…

1992թ. մարտի 24-ին Հելսինկիում որոշում ընդունվեց Մինսկի կոնֆերանս անցկացնելու մասին՝ Ղարաբաղյան հիմնախնդրի խաղաղ կարգավորման օրակարգով։ Այդ տարեթիվն ընդունված է համարել խնդրի նկատմամբ միջազգային մոտեցման ձևավորման սկիզբ։ 1994 թվականին Բիշկեկում ստորագրվեց հրադադարի մասին փաստաթուղթը, իսկ երեք տարի անց՝ 1997-ին խաղաղության թեման հնչեցվեց Տեր-Պետրոսյանի կողմից «Պատերազմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը» հանրահայտ հոդվածում։ Ազատագրված տարածքները հանձնելու հաշվին խաղաղության գաղափարը 1998 թվականին պսակվեց Տեր-Պետրոսյանի հարկադրյալ հրաժարականով, որը հեռանալով հայտարարեց, թե Հայաստանում իշխանության է եկել պատերազմի կուսակցությունը։