Վաղուց եմ նկատել մարդկային պսիխիկային և մեր հոգեկերտվածքին անչափ բնորոշ մի առանձնահատկություն. վստահություն նրանում, որ եթե իշխանությունները, ասենք, հայկական են, ուրեմն նրանք պետք է գործեն ի նպաստ հայ ժողովրդի և պետության շահերի։ Իսկ ուրիշ ինչպե՞ս։ Տրամաբանության և պատմական պրակտիկայի տեսանկյունից այստեղ ամեն ինչ նորմալ է, ընդ որում՝ գործում է կարծրատիպը, որը, ըստ երևույթին, անհնար է արմատախիլ անել։ Դրա վերջին օրինակներից են Հայաստանի ԱԳՆ-ին ուղղված համառ կոչերը՝ արձագանքելու ՄԱԿ-ի ներկայացուցչի վերջերս Շուշի կատարած այցին. ասել է թե ՝ ինչո՞ւ եք լռում, գոնե մի բան հայտարարեք։