«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Դե ինչ, «քաղաքակիրթ» աշխարհն աստիճանաբար մոռանո՞ւմ է Արցախի մասին։ Վաղուց ոչ մի լուր չունենք Շառլ Միշելից… Հասկանալի է, կան Արևմուտքի համար ավելի կենսաթրթիռ թեմաներ. պատերազմն Ուկրաինայում, Գազայի հատվածը։ Բացի այդ, որպեսզի Շառլ Միշելը և մնացյալ «քաղաքակիրթ» աշխարհը չմոռանան Արցախի էթնիկ զտման մասին, առաջին հերթին այդ մասին չպետք է մոռանա Հայաստանը…
«Ադրբեջանի բառերը կրկնողները Ադրբեջանի շպիոներն են Հայաստանի քաղաքական դաշտում»,- լրագրողների հետ զրույցում հայտարարեց Արցախի խորհրդարանի «Արդարություն» խմբակցության ղեկավար Դավիթ Գալստյանը, մեկնաբանելով «Քաղաքացիական պայմանագրի» ներկայացուցիչների հայտարարություններն այն մասին, թե Հայաստանում Արցախի պետական ինստիտուտների գործունեությունը սպառնալիք է ներկայացնում։ Իհարկե, նա չափազանցում է։ Լրտեսների պարագայում, հավանաբար, ավելի հեշտ կլիներ։ Իրականում դա մարդկանց առանձնահատուկ տեսակ է, որոնք օժտված են միայն մեկ ունակությամբ. ուրիշներին վերագրել իրենց ձախողումների, այն դժբախտությունների մեղքը, որ պատճառել են իրենց երկրին, նրա քաղաքացիներին։
Օրերս Ռուսաստանի ԶՈՒ գլխավոր շտաբի պետ Վալերի Գերասիմովը հայտարարեց, որ սեպտեմբերին «ռուս խաղաղապահների միջնորդական ջանքերի շնորհիվ հաջողվել է մեկ օրվա ընթացքում հասնել հրադադարի», և ապահովվել է տեղի հազարավոր բնակիչների անվտանգությունը: Դա ճիշտ է: Բայց սա այն ճշմարտությունը չէ, որի հետ կարող են հաշտվել Նիկոլ Փաշինյանն ու իր թիմը։ Չէ՞ որ նրա համար չեն իրենք խթանել հակառուսական հիստերիան ապատեղեկատվության իրենց ենթակա բազմաթիվ աղբյուրներում, որպեսզի ընդունեն նման ճշմարտությունը։ Քանզի ամեն ինչ արվել է Արցախում էթնիկ զտման մեջ ռուս խաղաղապահներին մեղադրելու համար…
Ի՞նչ է սպասվում մեզ գալիք տարում։ Առաջնահերթ խնդիրը լինելու է հայոց անկախ պետության պահպանումը։
Գերիների փոխանակման մասին տեղեկատվությանը զուգահեռ եկավ նորությունն այն մասին, որ խաղաղության պայմանագրի ստորագրում Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև մինչև տարեվերջ տեղի չի ունենա։ Սույն լուրն ազդարարեց Նիկոլ Փաշինյանի հատուկ հանձնարարություններով դեսպան Էդմոն Մարուքյանը։ Դա բնավ չի նշանակում, թե պայմանագիրը պատրաստ չէ ստորագրման։ Ավելի շուտ՝ հակառակը, պայմանագիրը գործնականում պատրաստ է, և եթե ԱԳՆ ղեկավարները հանդիպեին և ավարտին հասցնեին աշխատանքը, ստորագրումը հետաձգելն անտրամաբանական կլիներ։ Բայց կան որոշ հանգամանքներ…
Զվարճալի մարդիկ են Էրդողանն ու Ալիևը՝ երկու պետություն ունեցող նույն ժողովրդի երկու նախագահները։ Մի կողմից, սիրում են միջազգային հարթակներում փարիսեցիություն անել, իբր՝ որքա՜ն խաղաղասեր ու վեհանձն են իրենք, ինչքա՜ն են խաղաղություն ցանկանում տարածաշրջանում և այդ իսկ պատճառով առաջինը Հայաստանին առաջարկեցին խաղաղության չիբուխը ծխել։ Ահա թե ինչպես է ճամարտակում Թուրքիայի ԱԳՆ ղեկավար Հաքան Ֆիդանը ԱՄՆ պետքարտուղար Էնտոնի Բլինկենի հետ հանդիպման ժամանակ. «Թուրքիան աջակցում է Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև խաղաղության պայմանագրի կնքմանը և անում է ամեն հնարավորը, որպեսզի փաստաթուղթը ստորագրվի։ ԱՄՆ-ում ևս նույն դիրքորոշումն ունեն։ Համոզված ենք, որ տարածաշրջանում կարգավորումը բխում է բուն տարածաշրջանի շահերից»։
Երբ Փաշինյանն ինչ-որ բանի համար պայքարում է չափից ավելի եռանդագին, դա մեծ տագնապ է ծնում։ Քանզի նա հետո կորցնում է դա։ 2020 թվականի հոկտեմբերի կեսին կարելի էր դադարեցնել պատերազմը. Վլադիմիր Պուտինը ասել էր ռազմական գործողությունները դադարեցնելու Ալիևի համաձայնության մասին։ Հարցի գինն այն էր, որ Շուշիի նախկին ադրբեջանցի բնակիչները իրավունք ստանային վերադառնալ քաղաք, որը կշարունակեր մնալ հայկական հսկողության տակ։ Փաշինյանը հրաժարվեց։ Նա ասաց, որ կռվելու է։ Արդյունքում մենք հանձնեցինք Շուշին շատ ավելի վատ պայմաններով։ Եվ ոչ միայն Շուշին։
Ճակատագրի դառը հեգնանքն այն է, որ Ղարաբաղի առաջին պայքարը հանուն Արցախի ազատության, հանուն նրա հայ լինելիության, շահեց այն սերունդը, որը դաստիարակվել էր և գիտակից կյանք մտել Խորհրդային Միության օրոք։ Իսկ Արցախը ոչնչացման հանձնեց այն սերունդը, որը դաստիարակվել և գիտակից կյանք է մտել անկախ Հայաստանում։ Արդարության համար մղվող պատերազմը շահեց «տոտալիտար» պետությունում դաստիարակված սերունդը, իսկ տանուլ տվեց «անկախ» պետության աճեցած սերունդը։
Ո՞րն է Փաշինյանի առավելությունը իրեն դիմակայող քաղաքական դաշտի նկատմամբ։ Նա կիրառում է մրցակցից առաջ անցնելու գործելակերպը։ Նա արդեն այսօր պատրաստվում է արտահերթ ընտրություններին։ Իսկ ի՞նչ է անում ընդդիմությունը։ Առավելապես զբաղված է ներքաղաքական և արտաքին քաղաքական հաշվեպարզումներով. ով, ինչ, երբ ինչ-որ բան սխալ ասաց և սխալ չարեց։ Թռիչքների վերլուծությունն, իհարկե, օգտակար բան է, բայց այսօր բնավ տեղին չէ։
Ինչո՞վ կավարտվեն Վաշինգտոնի փորձերը՝ համոզելու Երևանին ու Բաքվին, որ խաղաղության պայմանագիր կնքեն արդեն դեկտեմբերին։ Պայմանագիր, որը թույլ կտա Բաքվին թղթի վրա ամրագրել նվաճածը։ Այսինքն՝ ստանալ Երևանի ստորագրությունը Արցախի որևէ իրավունք պաշտպանելուց հրաժարման տակ։ Բայց Բաքվի ակնկալիքը միայն դա չէ։ Նա դեմ չէ նաև ստանալ փաստաթուղթ, որն իրեն թույլ կտա հետագայում այլ պահանջներ էլ ներկայացնել Հայաստանին։ Ամենից իրականը՝ «անկլավների» հարցը։ Եվս 8 գյուղ է ուզում Ադրբեջանը խլել Հայաստանից՝ ի հավելումն նրանց, որոնք արդեն վերահսկում է։