«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Դե ինչ, Նիկոլ Վովաևիչին և «Իմ քայլը» խմբակցությանը կարելի է շնորհավորել։ Այս անգամ Ալիևը Հայաստանի վարչապետին չանվանեց ո՛չ հարբեցող, ո՛չ էլ խեղկատակ։ Եվ նույնիսկ գլխով արեց՝ ի պատասխան Փաշինյանի ողջույնի։ Այդ ամենը վերջինս միանգամայն կարող է գրանցել իր ակտիվում։ Մանավանդ որ մնացած առումներով գրանցելու ոչինչ չկա…
Ինչո՞ւ Նիկոլը չի հեռանում: Մի՞թե չի տեսնում վերաբերմունքն իր հանդեպ։ Մի՞թե նա չունի ո՛չ ամոթ, ո՛չ խիղճ։ Մի՞թե չի հասկանում, որ երկրի վերածննդի առաջին քայլը պետք է լինի իր հեռանալը։
Գեներալ-լեյտենանտ Արշավիր Ղարամյանը հիշեցրեց 2019 թվականի օգոստոսի 5-ին Ստեփանակերտում Նիկոլ Փաշինյանի արտաբերած այն խոսքերը, որ «Արցախը Հայաստան է, և վերջ»: Հիշեցրեց բնավ ոչ պատահականորեն։ Կանցնի մեկ տարուց քիչ ավելի, և այս տարվա դեկտեմբերի 21-ին Սիսիանում Նիկոլը կասի. «Տեղ գյուղից այն կողմ Ադրբեջանն է»։
ԽՍՀՄ, ութսունականների վերջ։ Չեռնենկոյի մահից հետո Քաղբյուրոյի հնաբնակ, Արևմուտքի հետ բանակցություններում հմտացած Անդրեյ Գռոմիկոն Քաղբյուրոյի գլխավոր քարտուղարի պաշտոնում առաջարկում է Միխայիլ Գորբաչովին: Ինչո՞ւ նա այդպես վարվեց՝ զիջելով ճանապարհը, երկրի փաստացի առաջնորդի աթոռին նստեցնելով Քաղբյուրոյի ամենակրեատիվ ու Արևմուտքին ձեռնտու անդամին։ Այս հարցը սպառիչ պատասխան չունի և հավանաբար երբեք էլ չի ունենա։ Կան առանձին դիվանագետների առանձին վկայություններ՝ դրան նախորդած շրջանում Գորբաչովի և արևմտյան քաղաքական գործիչների շփումների մասին, կան տարբեր կասկածներ, բայց ոչ ավելին:
Փաշինյանի շուրջ օղակը շարունակում է սեղմվել։ Արդեն նաև ԼՂՀ նախագահ Արայիկ Հարությունյանն է խոսում այն մասին, որ պատերազմը կարելի էր կանխել ավելի վաղ՝ առանց այդքան կորուստների և ավելի լավ պայմաններով, և որ «հնարավոր էր նախօրոք այնպես անել, որ հայկական զինված ուժերը ավելի լավ պատրաստված լինեին պատերազմին»։
Նիկոլ Փաշինյանի դավաճանական ձեռքով Հայաստանը վերածվեց «Failed state»-ի՝ չկայացած պետության։ Պետություն, որն անկարող է ինքնուրույն պահպանել իր գոյությունը որպես կենսունակ միավոր, ինքնուրույն պաշտպանել իր շահերը։ Դեռ երեք ամիս առաջ մենք հետխորհրդային տարածքի կայացած պետություններից մեկն էինք, բայց հայտնի կառույցների և երկրների գործակալական ցանցը, գումարած՝ Նիկոլ Փաշինյանը, արեցին իրենց սև գործը, և այսօր մենք ապրում ենք նոր իրողությունների պայմաններում։
Նիկոլ Փաշինյանը ոչ միայն հասցրեց իրավիճակը հազարավոր զոհերի, տարածքների կորստի, տնտեսական բազմամիլիոնանոց ակնհայտ վնասի։ Նա գործնականում ի չիք դարձրեց նաև Լեռնային Ղարաբաղի անկախ կարգավիճակի հարցը։ Լեռնային Ղարաբաղը ճանաչելու սպառնալիքը, եթե Բաքուն գնա լայնածավալ արկածախնդրության, այդպես էլ մնաց լոկ սպառնալիք։ Թեև հենց պատերազմի թեժ շրջանում էր ամենահարմար պահը։
Իհարկե, այսպես չէր պատկերացնում իր կառավարման մայրամուտը Փաշինյանը։ Ոչ այսպիսի խայտառակ վախճան։ Բայց դժվար թե որևէ մեկը կարեկցի նրան։ Այն, որ իրավիճակը զարգանում է ձնահյուսի սկզբունքով, ակնհայտ է։ Դա նույնքան անխուսափելի էր, որքան Երևանում տեղացած առաջին ձյունը։
Դեկտեմբերի 5-ին նշանակված է միավորված ընդդիմության մեծ հանրահավաք։ Սպասվում է, որ ընդդիմությունը կհայտարարի Փաշինյանի հրաժարականից հետո և մինչ խորհրդարանական արտահերթ ընտրությունների անցկացում Հայաստանի Հանրապետության ժամանակավոր վարչապետի իր թեկնածուի անունը: Դատելով ամենից՝ թեկնածուն Վազգեն Մանուկյանն է։
Մի շարք փորձագետներ շարունակում են տարակուսել։ Այսպես, «Վալդայ» ակումբի փորձագետ Վասիլի Կաշինն ասում է. «Հայկական կողմից ակնհայտորեն լուրջ վերաբերմունք չի ցուցաբերվել պաշտպանության նախապատրաստմանը, երկարաժամկետ ամրաշինությանը, քողարկմանը, հետախուզությանը... Ընդ որում, հայկական ծրագրման բոլոր այդ թերությունները տեսանելի էին Ադրբեջանի հետ հակամարտության դեռ նախորդ բռնկումների արդյունքներով՝ սկսած 2016 թվականից, բայց ոչ մի եզրահանգում նրանք չարեցին... Կողմերից մեկը շատ լավ պատրաստվել էր, աշխատել այդ ուղղությամբ տասնամյակներ շարունակ, մյուս կողմն ավելի թույլ էր և պատրաստվել էր մի կերպ»։