«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Արդեն քանի օր շարունակ Արցախում անհանգիստ է։ Ըստ էության, ոչ ոք՝ ո՛չ Հայաստանում, ո՛չ էլ Արցախում, առանձնապես չի զարմացել։ Բնական է, որ ֆաշիստական պետությունը փորձելու է օգտվել Ուկրաինայի հետ կապված ճգնաժամից, որպեսզի ձեռնարկի Արցախի Հանրապետությունը վերացնելու նոր փորձ։
Մի «ըմբոստ» միտք, որը ցանկանում եմ կիսել ձեզ հետ։ Այն ամփոփված է նրանում, որ Ուկրաինայում ռազմական գործողություն անցկացնելու Պուտինի որոշման վրա, ի թիվս այլ գործոնների, ազդել է նաև 2020-ի աշնան 44-օրյա պատերազմը Լեռնային Ղարաբաղում։ Փորձեմ պարզաբանել։
Որքա՜ն նման են այնուամենայնիվ Զելենսկին ու Փաշինյանը: Երկու պոպուլիստ-դատարկախոս, որոնք հասցրել են իրենց երկրները ողբերգության, ընդ որում անչափ գոհ են իրենցից և բացարձակապես զուրկ մեղքի զգացումից։
Ինչի՞ կհանգեցնի ԴԺՀ-ի կամ ԼԺՀ-ի ճանաչումը Ռուսաստանի կողմից: Հասկանալի է. նման որոշման գնահատականները տարբեր կլինեն։ Եվ, համոզված ենք, աշխարհում միամիտներ այլևս չեն մնացել. բոլորն էլ հասկանում են, որ քաղաքական գործիչների և քաղաքագետների մակարդակով գնահատականները տրվելու են բացառապես իրենց երկրների քաղաքական, աշխարհաքաղաքական ու մերձքաղաքական շահերի տեսանկյունից։
Միայն թե ցանկություն լինի պատերազմելու, իսկ առիթ-սադրանք ստեղծելը դժվար բան չէ։ Կարելի է հիշել քաղաքական և ռազմական նպատակներով ձեռնարկված սադրանքների դասական դեպքերը։ Օրինակ, Ռեյխստագի հրկիզումը կամ, իբր՝ լեհերի հարձակումը գերմանական ուղեկալի վրա Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի նախօրեին։
Զվարճալի իրավիճակ է։ Մինչ Երևանի իշխանությունները կաշվից դուրս են գալիս, որպեսզի «կարգավորեն» հարաբերությունները Թուրքիայի հետ, ընդ որում՝ հակառակ գերիշխող հանրային տրամադրությունների, ինչն արտացոլված է սոցհարցումների արդյունքներում, Թուրքիայում նույնպես ամենևին չեն վառվում ինչ-որ բան կարգավորելու ցանկությունից։ Կրկին իսկ, սոցիոլոգիական հարցումների տվյալները վկայում են, որ Թուրքիայի քաղաքացիների մեծամասնությունը համարում է, որ հենց Հայաստանն է Թուրքիայի գլխավոր թշնամին։ Այն Հայաստանը, որի դեմ Էրդողանը ղարաբաղյան ճակատում պատերազմելու էր ուղարկում «Բայրաքթարները», թուրք հրահանգիչներին ու սպաներին, F-16 կործանիչներն ու Սիրիայում հավաքագրած վարձկաններին, պարզվում է, Թուրքիայում ընկալվում է որպես գլխավոր սպառնալիք։
Ահավասիկ որոշ քաղաքացիներ սաստիկ զայրացել են ընկեր Լուկաշենկոյի վրա, որը Վլադիմիր Սոլովյովի հետ հարցազրույցում մեկնաբանել է նաև հայկական թեման։ Լուկաշենկոն ասաց Սոլովյովին, որ Հայաստանը ոչ մի տեղ չի կորչի, չի փախչի, քանի որ «ոչ մեկին նրանք», այսինքն՝ մենք, «պետք չեն»։ Եվ որ «Նիկոլ Վովայիչը դա հասկացել է»,- հավելեց Լուկաշենկոն։
Լսե՞լ եք, թե ինչպես էր Հանրային հեռուստաալիքում գլուխ գովում մեր հպարտ Ալեն, Հայաստանի նախագահի պաշտոնակատար Սիմոնյանը: Իբր՝ իր պատվիրակության այցն ԱՄՆ աննախադեպ էր։ Պատմական։ Նման բան երբեք չի եղել նախկին իշխանությունների օրոք։ Ինքը հանդիպել է Ներկայացուցիչների պալատի խոսնակ Նենսի Փելոսիի հետ։ Նույնիսկ կա այցը հաստատող համատեղ լուսանկար...
Ի՞նչ կնշանակե «Եղիսաբեթիչի» հրաժարականը: Նախազգուշացում հասարակությանը՝ մեզ սպասվող չափազանց լուրջ մարտահրավերների մասին։ Այլապես նա երբեք չէր հեռանա, այլ կշարունակեր հանգիստ նստած մնալ իր աթոռին՝ առանց լիազորությունների, ինչպես որ հանգիստ նստած էր, երբ Նիկոլը խախտում էր Սահմանադրությունը պատերազմից առաջ, ինչպես որ հանգիստ նստած էր պատերազմի ժամանակ, ինչպես որ հանգիստ նստած էր, երբ Նիկոլն անարգել հանձնում էր Հայաստանի դիրքերը պատերազմից հետո։ Իսկ հիմա հեռացավ։ Ի՞նչ ավելի լուրջ մարտահրավերներ են սպասվում Հայաստանին, քան այն, ինչի միջով մենք արդեն անցել ենք։
Խորհրդարանից ստացված երեկվա ռեպորտաժները հերթական անգամ ընդգծեցին Հայաստանին պատուհասած աղետի մասշտաբները։ Ախր Փաշինյանը հազարապատիկ իրավացի է, երբ ասում է, որ ինքը գլխավոր պատասխանատուն է, բայց բնավ ոչ միակ մեղավորը։ Իսկ այ ինչպե՞ս անտեսել նրանց մեղքը, ովքեր իշխանության բերեցին այս անհասկանալի թիմին։