«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Գործնականում ամեն օր մենք տեղեկություններ ենք ստանում հայ-ադրբեջանական սահմանի երկայնքով Ադրբեջանի ձեռնարկած այս կամ այն սադրիչ քայլերի մասին։ Այն բանից հետո, երբ հպարտ Նիկոլ-չագուճիկը Ալիևին հանձնեց Արցախը՝ նախապես գերեզման ուղարկելով հինգ հազար տղաների, որպեսզի իրեն դավաճան չհամարեն, Ալիևն արդեն պաշտոնապես նկրտումներ է ներկայացնում Սյունիք-Զանգեզուրի նկատմամբ։
Ալիևը շարունակում է սադրել։ Նա հայտարարել է, թե Հայաստանի սահմանամերձ տարածքում գտնվող ադրբեջանցի զինծառայողները «իրենց հողում» են։ Ավելին, նա նույնիսկ համամիտ չէ Եվրախորհրդի ղեկավար Շառլ Միշելի այն ձևակերպմանը, թե դրանք «վիճելի տարածքներ» են։ Ըստ Ալիևի՝ դա Զանգեզուրն է, և ուրեմն՝ իրենց տարածքը...
Նիկոլ-չագուճիկը, նույն ինքը՝ երկրի նախկին գլխավոր ուսապարկը, նոր նշանակումների է պատրաստվում կառավարությունում։ Բոլոր ԶԼՄ-ները իրար հերթ չտալով գրում են Փաշինյանի պրոֆեսիոնալներով ոչ հարուստ կադրային պաշարում սպասվող վերադասավորումների մասին։ Առայժմ անհասկանալի է, թե ինչ պաշտոն են վստահելու Արարատ Միրզոյանին, ինչ աթոռ կզբաղեցնի Ռուստամ Բադասյանը, կմնա արդյոք ԱԳՆ ղեկավարի պաշտոնում Արմեն Գրիգորյանը, հերթական նշանակումը կստանա արդյոք Արգիշտի Քյարամյանը՝ Նիկոլի անկրկնելի կադրային ջոքերը:
Սահմանադրական դատարանի մի քանի նիստ է կայացել՝ խորհրդարանական ընտրությունների արդյունքները չընդունելու մասին քաղաքական չորս ուժերի հայցերով։ Ի՞նչ կարելի է ասել։ Հասկանալի է բոլոր նրանց հոռետեսությունը, ովքեր համարում են, որ ՍԴ-ն կմերժի ներկայացված հայցերը։ Չի համարձակվի աջակցել նրանց։ Այսինքն մի քիչ ամոթանք կտա գործող իշխանությանը, բայց ընտրությունների արդյունքները կճանաչի։
Փաշինյանի Մոսկվա կատարած այցի արդյունքները միանգամայն հասկանալի են։ Թե ինչպես է պետության մի ղեկավարը հրապարակավ շնորհավորում բարեկամ այլ պետության ղեկավարին ընտրություններում հաղթելու կապակցությամբ։ Հաջողություններ, բարգավաճում մաղթում բարեկամ ժողովրդին: Հույս է հայտնում խորացնելու երկու երկրների հարաբերությունները։ Համատեղ աշխատելու իրենց պատրաստակամությունը՝ ի շահ երկու երկրների։ Դե, մոտավորապես այսպես։
Ինչպես ասում է արդեն չեմ էլ հիշում, թե ում ժողովրդական իմաստությունը, էշին կարելի է մոտ բերել ջրամբարին, բայց չի կարելի ստիպել նրան, որ խմի: Հենց դրա համար էլ նա, ըստ էության, էշ է։ Վլադիմիր Պուտինը Փաշինյանին առաջարկել էր դադարեցնել ռազմական գործողությունները հոկտեմբերի 19-ին։ Իլհամ Ալիևը համաձայն էր։ Հայկական կողմի վերահսկողության տակ էին մնում և՛ Շուշին, և՛ Հադրութը։ Փրկվում էին հազարավոր կյանքեր։ Փաշինյանը հրաժարվեց։
Չէի կարողանում ազատվել այն մտքից, որ խորհրդարանական ընտրություններում «Քաղաքացիական պայմանագրի» և «Հայաստան» դաշինքի հավաքած ձայների տոկոսները ինչ-որ բան են հիշեցնում…
Թող ներեն ինձ մեր վրացի եղբայրները, բայց ժամանակին մի այսպիսի հայտնի անեկդոտ կար։. Վրացական դպրոցում թվաբանության դաս է։ Ուսուցիչը հարցնում է. «Գոգի, ինչքա՞ն կլինի՝ երկու անգամ երկու»։ Գոգին կանգնում է ու հպարտ պատասխանում. «Ո՛ւթ»։ Ուսուցիչը նախատինքով տարուբերում է գլուխը. «Գոգի, ախր լավ, թող լինի հինգ, վեց, յոթ... բայց հաստատ ո՛չ ութ»։
Նոր խորհրդարանի առաջին նիստը հետաձգվում է, քանի որ «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» դաշինքներն առաջիկայում դիմելու են Սահմանադրական դատարան՝ ընտրությունների արդյունքները վիճարկելու համար: Սահմանադրական դադար։ Նիկոլ Փաշինյանն ու իր թիմը, սակայն, ժամանակ չեն կորցնում ու կիսախոստումներ-կիսասպառնալիքներ են բաժանում աջ ու ձախ։ Այսօր նրանք իբրև գլխավոր խաղաքար են օգտագործում «օրենքի դիկտատուրայի» հաստատումը, ինչի համար, իբր, ժողովուրդը մանդատ է տվել իրենց։ Ո՞վ էր նրանց խանգարում նախկինում, մի՞թե ժողովուրդը. անհասկանալի է, բայց էական չէ։
Երևանի ռեստորաններից մեկում «Քաղաքացիական պայմանագիրը» տոնեց իր հաղթանակն արտահերթ ընտրություններում։ Դե ինչ, դա իսկապես հաղթանակ էր, ճիշտ է, փոքր-ինչ տարօրինակ. հաղթանակ սեփական ժողովրդի, հարազատ պետության նկատմամբ։