ՀՀ Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի այն հայտարարությունը, թե Հայաստանի քաղաքացիների սննդակարգում ցորենը կարելի է փոխարինել բրնձով, արդեն երկու շաբաթ շարունակ հանրության ուշադրության կենտրոնում է: Եվ դա հասկանալի է։ Գրիգորյանը ոտնձգություն կատարեց, ըստ էության, սրբության դեմ, հնարավոր համարեց հրաժարումը հացից՝ հայկական ամեն սեղանի գլխավոր հերոսից։ Իսկ եթե այստեղ հիշատակենք նաև կոնկրետ լավաշի դերը, ապա գրիգորյանական առաջարկն առհասարակ մարտահրավեր է հայ մշակութային ժառանգությանը (10 տարի առաջ հայկական լավաշը ներառվել է ոչ նյութական մշակութային ժառանգության ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի ցանկում)։ Մի խոսքով, հայերին ցորենից բրնձի «կապելու» գաղափարը միանգամայն արժանիորեն հասարակական վրդովմունքի ալիք բարձրացրեց։ Բայց, թերևս, առանձնահատուկ ուշադրության է արժանի ոչ թե բուն գաղափարը, այլ դրա տրամաբանությունը։

Եվ այսպես, ՄԱԿ-ի կլիմայական խորհրդաժողովի մեկնարկից երկու շաբաթ առաջ ՀՀ իշխանությունները հայտարարեցին, որ մտադիր են մասնակցել դրան։ Այդ բնավ ոչ պատվաբեր հանձնարարությունը հլու-հնազանդ կատարեց ԱԳ փոխնախարար Պարույր Հովհաննիսյանը հոկտեմբերի 25-ին, թեև որոշումն ակնհայտ էր դեռևս սեպտեմբերի սկզբին։ «ԳԱ»-ն այդ օրերին գրել էր, որ փաշինյանական ոհմակն արձագանքել է հայ գերիների և պատանդների ազատ արձակման ակտիվ արշավ ծավալելու Լուիս Մորենո Օկամպոյի կոչին, փաստացի հայտարարելով. Բաքու գնալու ենք, գերիների ազատ արձակել չենք պահանջելու։ Ցավոք, մեր կանխատեսումները ճիշտ էին. ասենք, օկուպացիոն ռեժիմից այլ բան ակնկալել հնարավոր էլ չէր։

25 տարի առաջ այս օրը Նաիրի Հունանյանն իր հանցակիցների հետ Ազգային ժողովում 8 հոգի գնդակահարեց , այդ թվում ՀՀ վարչապետ Վազգեն Սարգսյանին, ԱԺ նախագահ Կարեն Դեմիրճյանին և 2 փոխնախագահներին, ինչպես նաև մեկ նախարարի և 3 պատգամավորների։

Սասուն, թե Արցախի հանձնման, թե բանակի կազմաքանդման, թե Սպարապետի նպատակների զրոյացման հեղինակը շեֆդ՝ Նիկոլն է։

Հոկտեմբերի 21-ին համացանցում տեղեկություններ հայտնվեցին, որ Ադրբեջանն ամբողջությամբ ոչնչացրել է Ստեփանակերտի պատմական կենտրոնը: Արցախի մշակութային ժառանգության պաշտպանության հանրային խորհրդի քարտուղար Սերգեյ Շահվերդյանի գրառման համաձայն՝ հողին է հավասարեցվել առնվազն 6,5 հեկտար բնակելի կառուցապատված տարածք, իսկ կցված քարտեզը ցույց է տալիս ալիևյան վանդալիզմի մասշտաբները հայկական երկրորդ մայրաքաղաքում։

Նախագահ Ջորջ Բուշ ավագի արխիվներում կա մի գրառում, որը վկայում է այն մասին, որ այն ժամանակ Թուրքիայի նախագահ Թուրգութ Օզալն առաջարկել էր Ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորման մի տարբերակ, որը հայտնի էր «Գոբլի պլան» անվանումով: Խոսքը Արցախը Մեղրիի հետ փոխանակելու մասին էր, ինչի շուրջ Օզալանը զրուցել էր ԱՄՆ նախագահի հետ։ 1999թ. հոկտեմբերի 27-ի ահաբեկչությունից հետո որոշակի շրջանակների բարձրացրած աղմուկի պահի դրությամբ հայտնի էր, որ այդ ծրագրին դեմ է արտահայտվել ոչ միայն ՀՀ ղեկավարությունը, այլև ՌԴ-ն։

«Պատիվ ունեմ» խմբակցության ղեկավար Հայկ Մամիջանյանը Փաշինյան-Ալիև հանդիպումից տպավորութուն է ստացել, որ երկու ընկերներ մտերմիկ զրուցում են:

Ցավով ստիպված ենք արձանագրել, որ թշնամու ջրաղացին ջուր լցնելը սովորական երևույթ է դարձել ժամանակակից Հայաստանի քաղաքական իսթեբլիշմենթի ներկայացուցիչների շրջանում։ Գիտակցաբար է արվում դա, թե անտեղյակության կամ տարրական անգրագիտության պատճառով, այլ հարց է։ Բայց փաստը մնում է փաստ։ Հոկտեմբերի 20-ին ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանը, պատասխանելով «Ազատության» հարցին, թե իրավունք ունի՞ արդյոք Ադրբեջանը հարձակվելու Հայաստանի և Արցախի վրա, հայտարարեց, թե «Ադրբեջանն արեց Ղարաբաղում մի գործողություն, որի տակ ինքն ուներ առնվազն 3-4 ՄԱԿ-ի բանաձև»։ Օպերատիվ կերպով արձագանքելով դրան՝ Արցախի Մարդու իրավունքների պաշտպան Գեղամ Ստեփանյանն անընդունելի և դատապարտելի անվանեց ՀՀ Ազգային ժողովի նախագահի այդ հայտարարությունը:

Ալեն Սիմոնյանը պնդում էր, թե խաղաղության միջպետական համաձայնագիրը կստորագրվի 2023 թվականի դեկտեմբերի վերջին, իսկ «եթե չհասցնենք, ապա 2024 թվականի հունվարին»: 2022 թվականի հոկտեմբերի 31-ին (44-օրյա պատերազմից 2 տարի անց և սեպտեմբերի 13-14 -ի ագրեսիայից մեկուկես ամիս անց) Սոչիում կայացավ Ալիև-Փաշինյան-Պուտին եռակողմ հանդիպումը։ ՌԴ նախագահը ձգտում էր հաստատել, որ հակամարտության կարգավորման մոդերատորը Ռուսաստանն է, այլ ոչ թե Արևմուտքը։ Հանդիպման արդյունքում ստորագրվեց ինչ-որ դեկլարատիվ հայտարարություն, որով կողմերը հաստատեցին ուժի կիրառումից և ուժի կիրառման սպառնալիքներից հրաժարման պատրաստակամությունը: Դա՝ թղթի վրա, իսկ բանավոր կերպով Ալիևը չէր թաքցնում ուժի կիրառմամբ Սյունիքով այսպես կոչված միջանցք բացելու և Արցախից ռուս խաղաղապահներին դուրս բերելու մտադրությունները։ Մինչդեռ Հայաստանում իշխանությունների մատուցմամբ խոսում էին այն մասին, թե խաղաղության համաձայնագրի ստորագրման բանակցությունները մտել են եզրափակիչ փուլ։