Իշխանական և իշխանամերձ քաղաքական գործիչների մի խումբ կա, որն այսօր բառացիորեն իրականացնում և կամ արդարացնում է այն ամենը, ինչի համար վերջին երկու տասնամյակում շարունակաբար մեղադրել է նախկին իշխանություններին, մասնավորապես՝ ՀՀ երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին։ «Կյանքը ցույց կտա, թե ով ինչ է արել Արցախի համար, և ով է իրականում ծախում այն»,- հրաժարականի իր տեքստում ժամանակին ասում էր առաջին նախագահ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը։ Ընտրություններից հետո, թերևս, քարերը հավաքելու ժամանակն է։

Արշակ Կարապետյանը դարձավ նոր կառավարության կազմում Փաշինյանի ընդգրկած առաջին նախարարը: Ի դեպ, կառավարության կազմը նոր անվանել կարելի է մեծ վերապահումով. ընթանում է զանցառու և բոլոր առումներով՝ թե՛ ռազմական, թե՛ արտաքին, թե՛ ներքին ճակատներում ձախողված կապիտուլյանտի կառավարության պարզունակ վերադասավորման գործընթաց՝ չափազանց կասկածելի արտահերթ ընտրություններից հետո։ Ողջամիտ մարդկանց մեջ դժվար թե գտնվի գեթ մեկը, ով չի գիտակցում, որ կադրերի առումով աղքատ և բացառապես սեփական շահերով առաջնորդվող Փաշինյանի այս վերադասավորումը երկրին, մեղմ ասած, ոչ մի լավ բան չի խոստանում։

Ի՞նչ ցույց տվեցին նոր խորհրդարանի աշխատանքի առաջին երկու օրերը: Իշխող կուսակցությունը թեկուզ ոչ արագ, թեկուզ դժվարությամբ, բայց կարծես թե սկսում է ավելի սթափ մոտենալ հունիսի 20-ի ընտրությունների արդյունքներին։ Եվ այն մտքի առաջացրած էյֆորիան, որ ընտրություններում հավաքել են ձայների մեծամասնություն, աստիճանաբար փոխարկվում է գիտակցման, որ ամեն ինչ բնավ միանշանակ չէ։ Ընդդիմության պատգամավորները համառորեն ու համոզիչ կերպով ցույց են տալիս, որ քաղաքական ճգնաժամի հաղթահարման մասին իշխող թիմը երազել անգամ չի կարող. քաղաքական ճգնաժամը ինչպես որ կար, այնպես էլ պահպանվում է:

Մինչ Ազգային Ժողովում ընդդիմությունը իշխանական քաղաքական դիակներ է հերձում, մի քանի խոսքով անդրադառնամ Արցախի նախագահի պաշտոնին հանգամանքների բերումով լռված Արայիկ Հարությունյանի այսօրվա բլթոցներին:

Մեր հանրության հավաքական զգոնության բթացման մակարդակը պարզելու համար բավական ուշագրավ մտավարժանք կարելի է անել՝ հիշել, թե ինչպես հետպատերազմյան ինն ամիսների ընթացքում այս իշխանությունը մեզ համար ավանդաբար անընդունելի գաղափարները և պատկերացումներն աստիճանաբար նետեց դաշտ, ապա սկսեց դրանք հիմնավորել, արդարացնել, ի վերջո՝ կյանքի կոչել։

8-րդ գումարման հայոց խորհրդարանի դեբյուտը հիշեցրեց մեծ կոմբինատորի դասախոսության թեզիսները «արդյունավետ դեբյուտային գաղափարի» մասին: Բենդերի վարկածով, հիշեցնեմ, «դեբյուտը, ընկերները, դա «քվազի ունա ֆանտազիան» է, իսկ գաղափարը, ընկերներ, դա մարդկային միտքն է՝ ամփոփված տրամաբանական շախմատային ձևի մեջ»:

Նույնիսկ կասկածի առկայությունը, որ այս կամ այն պաշտոնյան հավաքագրված է Թուրքիայի կողմից, ուղղակի խայտառակություն է, արձանագրել են «Հայաստան» և «Պատիվ ունեմ» ընդդիմադիր խմբակցությունները՝ խոսելով ինչ-որ տեղ կորած ԱԺ նախկին նախագահ Արարատ Միրզոյանի և փոխխոսնակի պաշտոնին հավակնող Ռուբեն Ռուբինյանի մասին: «Քաղաքացիական պայմանագիր» խմբակցությունը պատասխանել է, թե նման անհիմն մեղադրանքները վիրավորական են ոչ միայն կոնկրետ Միրզոյանի կամ Ռուբինյանի, այլև հայոց պետականության համար: Այսպիսի իշխող ուժ ունենալու պարագայում ցավում ես նախևառաջ հենց հայոց պետականության համար, հակադարձել է ընդդիմությունը։

Պետությունները և պետականաստեղծ ժողովուրդներն առանձնանում են նախևառաջ հավաքական պատմական հիշողությամբ, որը ենթադրում է, մի կողմից, հնարավոր թշնամիների նկատմամբ շարունակական զգոնության պահպանում, մյուս կողմից՝ սեփական սխալների հետ առերեսում և հետագայում դրանց բացառում։ Հատկապես թշնամու սպառնալիքի գիտակցումը փոքր ժողովուրդների ինքնապահպանման կարևորագույն կռվաններից է։ Հակառակը՝ հավաքական հիշողության խաթարումը, օտարումը, աղճատումը պարարտ հող է ստեղծում հայրենահանձնման համար։

Բլոգեր Տիգրան Քոչարյանը փոքր-ինչ վերափոխել է Չերչիլի հանրահայտ խոսքերը։ «Եթե ազգը պատերազմի ու նիկոլի միջև ընտրում է նիկոլին, ապա ստանում է և՛ նիկոլ, և՛ պատերազմ», - գրում է նա։ Սկզբունքորեն ամեն ինչ ճիշտ է, քանզի «նիկոլն» ու «խայտառակությունը» նույնական հասկացություններ են։ Ընդ որում՝ շատուշատ առումներով։ Բայց տվյալ դեպքում խոսքը միայն մեկ իմաստի մասին է. պետական։