«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Շատերը զարմանում են, թե ինչու է Փաշինյանն իր համար ամրագրել Հանրապետության հրապարակը հունիսի 20-ի ընտրություններից չորս օր անց։ Այսինքն մտադիր Է միտինգներ անել հունիսի 21-ից մինչև 24-ը։ Իրականում պատասխանը բարդ չէ. Փաշինյանը պատրաստվում է ընտրությունների երկրորդ փուլի։ Հնարավոր է՝ տվյալ դեպքում նա չի սխալվում։
Ըստ սոցհարցումների վերջին տվյալների, եթե գործող իշխանությունը չդիմի զանգվածային ընտրակեղծիքների, «Հայաստան» դաշինքն ընտրություններում հաղթելու լավ հնարավորություններ ունի, ինչը թույլ կտա ձևավորել կոալիցիոն կառավարություն։
Գործընկերներիցս մեկը վերջերս մտահոգություն հայտնեց, թե «չե՞ն ոտնահարվի արդյոք ԶԼՄ-ների իրավունքները, եթե Հայաստանում իշխանության գա Ռոբերտ Քոչարյանը»։ Հասկանալի է, որ այդօրինակ հարցը արտացոլումն է այն վաղեմի թեմայի, թե ինչպես «Ա1+» հեռուստաընկերությունը հեռարձակման արտոնագիր չստացավ Քոչարյանի նախագահության տարիներին։ Այստեղ կարելի է թերևս հիշեցնել, որ բաղձալի արտոնագիրն այն չստացավ նաև հետագայում. ո՛չ Սերժ Սարգսյանի, ո՛չ էլ Նիկոլ Փաշինյանի օրոք... Բայց հիմա խոսքը նույնիսկ այդ մասին չէ։
Մեկնարկեց Հայաստանում արտահերթ խորհրդարանական ընտրությունների պաշտոնական քարոզարշավը: Դա նշանակում է, որ առաջիկա երկու շաբաթներին շատ է լինելու պարսավանքը, խոսամոլությունը: Առաջին հերթին՝ այն ուժերի կողմից, որոնք ԱԺ անցնելու ոչ մի հնարավորություն չունեն և որոնց գլխավոր խնդիրը ցեխ շպրտելն է ընդդիմախոսների վրա։ Դե, և իհարկե՝ իշխող թիմի կողմից։ Քանի որ խոսամոլությունը միակ բանն է, որ համեմատաբար լավ է ստացվում նրանց մոտ, և այդ քայլող թյուրիմացություններին միավորում է միմիայն դա։
Այն ժամանակ, երբ հասարակությունը ցնցված է պատերազմում զոհվածների հարյուրավոր աճյուններն Աբովյանի դիահերձարանում հայտնաբերելու փաստից, Փաշինյանի ուսերին խորհրդարան անցած ուսապարկերից մեկը հարցազրույց էր տալիս «Շանթ» հեռուստաալիքին, որտեղ պատմում էր Փաշինյանի կառավարության «ձեռքբերումների» մասին: Խոսքը Հայկ Կոնջորյանի՝ պստիկ, բայց ճստիկներից մեկի մասին է. Էդմոն Մարուքյանի սանիկի, որը նախկինում եղել է «Լուսավոր Հայաստան» կուսակցության անդամ, բայց խորհրդարանում հաստատապես հայտնվելու համար 2018-ի տարեվերջին չվեց «Իմ քայլ»։
Երբեմն թվում է, որ Նիկոլը հրաժարական չէր տալիս ոչ միայն վախի զգացումի պատճառով։ Չէ՞ որ նա չէր կարող չհասկանալ, որ ինչքան շուտ հրաժարական տա, այնքան լավ Հայաստանի համար։ Չէր կարող չհասկանալ, որ իր կառավարման յուրաքանչյուր ավելորդ օրը հանրապետությանը բերելու է նորանոր փորձություններ։ Չէր կարող չհասկանալ նաև, որ իր իսկ թիմի համար ավելի լավ կլիներ ընդունել Հայրենիքի փրկության շարժման նախնական առաջարկը և ընտրել ժամանակավոր կառավարություն։
Պաշտպանության նախարարությունը հայտարարում է, որ հակառակորդը ոչ մի նոր դիրք չի զբաղեցրել Սևանա լճի տարածքում: Պաշտպանության նախարարությունը հայտարարում է, թե Սև լճի շրջանում հազարավոր ադրբեջանցիների մասին տեղեկությունները սաստիկ չափազանցված են. հակառակը, ադրբեջանցի զինծառայողների մի մասը վերադարձել է իրենց տարածք: Հաղորդվում է նաև, որ Խոզնավար գյուղին, որտեղից ադրբեջանցիները վերջերս երկու ձի են գողացել, այլևս ոչինչ չի սպառնում, իսկ ևս մեկ հայկական գյուղի վերադարձվել են ավելի վաղ այնտեղից գողացված անասունները:
Ըստ էության, ոչ մի անսպասելի բան տեղի չի ունենում: Նիկոլի ժամկետը մոտենում է ավարտին, և Ալիևն իրեն չի զրկի նրան ծաղրել շարունակելու հաճույքից։ Եվ միաժամանակ՝ նաև մեզ։ Խիստ պատժեցին մեզ գոռոզամտության համար, ինչ խոսք…
Անվտանգության խորհրդի ղեկավարն օրերս աչքի ընկավ հայտարարությամբ, թե իբր՝ մեզ ուզում էին համոզել, որ Ադրբեջանը հաղթել է 44-օրյա պատերազմում, մինչդեռ իրականում Ադրբեջանը շատ ավելի ծանր վիճակում է հայտնվել: Այն հարցին, թե ավելի ծանր վիճակում՝ ո՞ւմ համեմատ, գլխավոր սեքյուրիթին պատասխանեց, որ Ադրբեջանը կհամեմատեր... Ադրբեջանի հետ։ Չի՛ կարելի այդ աստիճան խելացի լինել, չի՛ կարելի։
Դրանց Փաշինյանը մտածեց-մտածեց, շա՜տ երկար մտածեց և վերջապես միտք հղացավ։ «Ադրբեջանը, - հայտարարեց Փաշինյանը Անվտանգության խորհրդի նիստում, չգիտես ինչու՝ Հայաստանի Անվտանգության խորհրդի,- ներթափանցելով մեր տարածք, լուծել է, ամենայն հավանականությամբ, ոչ թե տեղական խնդիրներ, այլ ձգտել ռազմական բախում սադրել»: