«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Ամանորի նախաշեմին Ֆեյսբուք սոցցանցում սկսեցին տարածել 44-օրյա պատերազմում զոհված Արթուր Եղիազարյանի մոր՝ արցախցի Ռոմելա Մուսայելյանի գրառումը։ Նա գրում էր, որ Բերձորի միջանցքի արգելափակման պատճառով չի կարողանում գալ Երևան և խնդրում էր դեկտեմբերի 31-ին Եռաբլուր գնացողներին այցելել իր որդու շիրիմին։ 19-ամյա Արթուրը դիպուկահարի կրակոցից զոհվել է Մարտունիում նոյեմբերի 8-ին՝ հրադադարի համաձայնագրի ուժի մեջ մտնելուց բառացիորեն մի քանի ժամ առաջ։
Դեկտեմբերի 20-ին հայկական շոու-բիզնեսի գործիչները Երևանում երթ անցկացրեցին՝ պահանջելով բացել «կյանքի ճանապարհը» և պատժել Ալիևին։ Կարելի էր լոկ ուրախանալ, որ աշխարհաքաղաքականությունից այդքան հեռու ոլորտի ներկայացուցիչները ներգրավվել են Արցախի ժողովրդի իրավունքների համար պայքարում։ Բայց ապշեցրեց մեկ այլ բան. ակցիայի մասնակիցներն ամեն կերպ ընդգծում էին սեփական ապաքաղաքականությունը և խիստ բացասաբար արձագանքում ստեղծված իրավիճակում Հայաստանի իշխանությունների մեղավորությանը վերաբերող ցանկացած հարցի։ Իբր՝ մենք ամենևին չենք միջամտում քաղաքականությանը, մեր մտքով անգամ չի անցնում բողոքել իշխանությունների դեմ, այլ ընդամենը հանդես ենք գալիս ի պաշտպանություն արցախահայության։
ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի նիստում Բերձորի միջանցքի արգելափակման հարցի քննարկումը փորձագետները գնահատեցին որպես Ադրբեջանի «լիակատար ջախջախում»: Ճիշտ է, առայժմ անհասկանալի է, թե ինչ կտա Արցախին ու Հայաստանին այդ զուտ բանավոր «ջախջախումը», եթե ճանապարհը շարունակում է փակ մնալ արդեն 11 օր շարունակ։ Մանավանդ եթե հաշվի առնենք, որ քննարկումների արդյունքներով սպասվող հայտարարությունը (կամ բանաձևը) կրելու է խորհրդատվական բնույթ։
Արցախի վերջնական հանձնման և Հայաստանի թուրքացման ուղղությամբ անխոնջ աշխատող ԱԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանը դեկտեմբերի 12-ին Լոնդոնում հանդիպել է բրիտանական ՄԻ-6-ի՝ արտաքին հետախուզության (պաշտոնական անվանումը՝ «Մեծ Բրիտանիայի ԱԳՆ գաղտնի հետախուզական ծառայություն») ղեկավար Ռիչարդ Մուրի հետ։ ՀՀ Անվտանգության խորհրդի մամլո ծառայությունը սահմանափակվեց ընդհանուր հերթապահ հաղորդագրությամբ, թե իբր՝ Լոնդոնում Գրիգորյանի հանդիպումները նվիրված էին «անվտանգության ոլորտում հետագա համագործակցության հարցերին»։ Հիշեցնեմ, որ հենց դեկտեմբերի 12-ին արգելափակվեց Արցախի «կյանքի ճանապարհը»՝ Բերձորի միջանցքը։
Բերձորի միջանցքի արգելափակման 4-րդ օրը ՝ դեկտեմբերի 15-ին, Փաշինյանը բարեհաճեց անդրադառնալ Արցախի լիակատար շրջափակման հարցին, այն էլ՝ ընդամենը կառավարության նիստում։ Մինչ այդ Հայաստանի սույն «վարչապետը» բերանը ջուր էր առել և ոչ մի բառ չէր ասում ոչ միայն Արցախի, այլև ողջ հայության համար գոյաբանական կարևորության խնդրի մասին, ոչ մի անգամ հրապարակավ չդատապարտելով Ադրբեջանի գործողությունները և ոչ մի պահանջ չներկայացնելով իր «կառուցողական» յուզգյարներ Բաքվին ու Անկարային։
Հարցազրույցի սկիզբը՝ հղումով։ «ԳԱ»-ի զրուցակիցն է Արդարության և ժողովրդավարության եվրոպական հայկական ֆեդերացիայի (EAFJD) հիմնադիր և նախկին ղեկավար, Իրավունքի և հակամարտությունների կարգավորման փարիզյան «Կովկաս» կենտրոնի ղեկավար Հիլդա Չոբոյանը: «Ֆրանսիացի նախարարը Սենատում հստակ հայտարարեց, որ ՀՀ իշխանություններն իրենց առջև Արցախի ճանաչման պահանջ չեն դնում»
«ԳԱ»-ի զրուցակիցն է Արդարության և ժողովրդավարության Եվրոպայի հայկական ֆեդերացիայի (EAFJD) հիմնադիր և նախկին ղեկավար, Իրավունքի և հակամարտությունների կարգավորման փարիզյան «Կովկաս» կենտրոնի ղեկավար Հիլդա ՉՈԲՈՅԱՆԸ: Նրա հետ հանդիպեցինք Գրենոբլում, ուր Ֆրանսիայի հայ համայնքի հայտնի գործիչը եկել էր հանդիպելու տեղի հանրության հետ։ Երեկոն, որին ներկա էր շուրջ 50 մարդ (գրեթե բոլորը՝ ֆրանսիացիներ), նվիրված Էր Հարավային Կովկասի իրողություններին՝ պատմական կտրվածքով, և ներկա իրավիճակին, այդ թվում՝ 44-օրյա պատերազմի պատճառների համատեքստում։ «Տարածաշրջանում երրորդ ուժ լինել չի կարող. կա՛մ Ռուսաստան, կա՛մ Թուրքիա»
Սեպտեմբերի 7-ին ռուս ռազմական լրագրող Յուրի Կոտյոնոկը հրապարակեց մի տեսանյութ, որը բառացիորեն ցնցեց սոցցանցերի հայկական հատվածին։ Կադրերն արձանագրել էին զինվորին, որը փորձում էր միայնակ կասեցնել Ադրբեջանի ԶՈՒ ստորաբաժանումը Արցախի ներկայումս բռնազավթված շրջանում՝ Որոտանում (Կուբաթլու)։ Հրացանով ու նռնակով զինված կամավորը, կամ գուցե պահեստազորայինը ինչպես նշում է ռազմական թղթակիցը, չնայած հակառակորդի քանակական բացարձակ գերազանցությանը, փորձում էր կասեցնել ադրբեջանական շարասյունը և զոհվեց, թեև նրան առաջարկում էին հանձնվել՝ խոստանալով չսպանել։
Վերջին ամիսներին իշխանությունները կարծես թե բուռն գործունեություն են ծավալել կոռուպցիայի դեմ։ Մշտապես հաղորդագրություններ են հայտնվում այս կամ այն նախկին պաշտոնյայի ապօրինի գույքը բռնագանձելու, այս կամ այն գերատեսչությունում կոռուպցիոն սխեմաների կամ առանձին դեպքերի բացահայտման, պետհաստատությունների աշխատակիցների ձերբակալման, միլիոնավոր ու միլիարդավոր դրամներ բյուջե վերադարձնելու մասին և այլն։
Դա ընդամենը 8 տարի առաջ էր, բայց թվում է, թե այլ կյանքում էր: Այն կյանքում, որում մենք հաղթող էինք, որում մեր բանակն ուժեղ ու հզոր էր, Հայաստանի և Արցախի հուսալի պաշտպան և հայ ժողովրդի սիրելի զավակ։ Այդ կյանքում իշխանությունները լիովին տիրապետում էին հայկական երկու պետությունների սահմաններին տիրող իրավիճակին, Հայոց բանակի հրամանատարությունը բարձր պրոֆեսիոնալ էր և վստահ իր ուժերին, գեներալները տալիս էին համարժեք հրամաններ, իսկ զինվորները պատրաստ էին կատարել ամենաբարդ, անիրագործելի թվացող առաջադրանքներ։ Ինչպես, օրինակ, 2014 թվականի նոյեմբերի 22-ին։