Սա անոմալիա է։ Երեկվա ծայրահեղ վտանգավոր ասուլիսից հետո առավոտյան ԱԺ-ն հանգիստ սկսում է աշխատանքը։ Տարբեր իրականությունների մեջ ենք. հերոսների ծնողների նստացույց, հասարակություն, որը ցույց տվեց կոշտ դիրքորոշում, անհատներ, որ չլռեցին, Արցախ, որը չլռեց, և ՀՀ ԱԺ։ Օրգանական կապը կտրվել է՝ օբյեկտիվ վտանգների, հանրության մեջ առկա լրջագույն անհանգստության, փողոցի և քաղաքական դաշտում կատարվողի միջև։

ՀՀ երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի արձագանքել է Արցախի Հանրապետության ԱԺ հայտարարությանը, որով Հայաստանի և Արցախի նախկին նախագահներին կոչ էր արվում դատապարտել Նիկոլ Փաշինյանի` Արցախն Ադրբեջանի կազմում ճանաչելու վերաբերյալ հայտարարությունը:

Երկու խոսք Փաշինյանի այսօրվա հայտարարությունների մասին

«Հայկական նախագիծ» գիտակրթական հասարակական կազմակերպությունը հայտարարում է, որ չի ճանաչում ՀՀ դե-ֆակտո իշխանությունների կողմից Հայաստանի և Արցախի Հանրապետությունների տարածքային ամբողջականության ու սահմանների վերաբերյալ որևէ հայտարարության և գործողության լեգիտիմությունը, քանի որ դրանք հակասում են հայ ժողովրդի կամքին, Հայաստանի ու հայության ազգային-պետական շահերին և ՀՀ անկախության հռչակագրին, սահմանադրությանն ու օրենսդրությանը։

Արցախի Հանրապետության նախագահի խորհրդական Դավիթ Բաբայանը Alpha News-ի խնդրանքով մեկնաբանել է Նիկոլ Փաշինյանի արած հայտարարությունը այսօր հրավիրված մամուլի ասուլիսին, որի համաձայն՝ նա փաստացի Արցախը ճանաչել է Ադրբեջանի կազմում ու խոսել Արցախի ժողովրդի իրավունքների մասին արդեն Ադրբեջանի կազմում.

Հազարավոր ոստիկաններով պաշտպանված կապիտուլյանտը բռնաբարում է մի ողջ ժողովրդի անվտանգությունն ու խաղաղ ապագան:

Դուք վտանգավոր բան եք անում: Այս մասին ասել է Արցախի նախկին պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանը՝քիչ առաջ տեսաուղերձով դիմելով ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին։  

2023 թ. մայիսի 20-ին Կոռնիձորում կայացած հանրահավաքի մասնակիցները ուղերձ են հղել։  

Երբ 2020-ի դեկտեմբերին՝ 44-օրյա պատերազմի ավարտից անմիջապես հետո, սկսվում և թափ էր առնում Հայրենիքի փրկության շարժումը, շատերը տարակուսանքով հարցնում էին. ինչո՞ւ են լռում զոհված տղաների ծնողները։ Երբ 2022-ի գարնանը սկսվեց «Դիմադրություն» շարժումը, հնչում էր նույն այդ հարցը. ինչո՞ւ են այդքան պասիվ (հազվադեպ բացառությամբ) զոհվածների հարազատները, ինչո՞ւ դուրս չեն գալիս փողոց, չեն պաշտպանում այն, ինչի համար իրենց որդիները զոհել են սեփական կյանքը։ Մինչդեռ պատասխանն ընկած էր մակերեսին. չափազանց մեծ էր 18-20 տարեկան իրենց զավակներին կորցրած ծնողների վիշտը, և ոչ ոք իրավունք չուներ քաղաքական ու քաղաքացիական ակտիվություն պահանջել նրանցից այն ժամանակ։