Sevastopol.su կայքի լրագրող Մարիա Դեգտերևան գրել է «Ռուսաստանի ռազմավարական սխալը. ինչու է Ադրբեջանն ավելի մեծ խնդիր, քան թվում է» վերնագրով հոդված, որում ընդգծվել է, որ Մոսկվան չպետք է թույլ տար այն, ինչ տեղի ունեցավ Լեռնային Ղարաբաղում։ Ստորև ներկայացնում ենք հոդվածի ամբողջական տեքստը։

Ենթադրենք, թե Փաշինյանն իրավացի է իր ռազմավարության մեջ՝ համոզելու Բաքվին ու Անկարային, թե Հայաստանը, Ադրբեջանը և Թուրքիան նույն մակույկի մեջ են՝ ընդհանուր տարածաշրջանային շահերով, ուստի պետք չէ սևեռվել հակասությունների վրա, ավելի լավ է կենտրոնանալ ընդհանուր շահերի վրա։ Փաշինյանը հույս ունի համոզել իր թուրք-ադրբեջանցի վիզավիներին, որ իրենց քաղաքացիների բարօրության և բարգավաճման համար բոլոր երեք երկրներին կայունություն ու խաղաղություն է պետք տարածաշրջանում, նոր ահագնացումը ձեռնտու չէ, ուստի պետք է կարգավորել հարաբերությունները՝ հիմնվելով այն պարզ դրույթի վրա, որ խաղաղությունն ու համագործակցությունն ավելի լավ բան են, քան պատերազմն ու հակամարտությունները։

Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.  

Եկատերինբուրգում երկու ադրբեջանցիների մահվան շուրջ ծագած դիվանագիտական ​​վեճը հանգեցրել է երկու երկրների միջև մեկ տարվա ընթացքում երկրորդ հրապարակային վեճին։ Այս մասին գրում է BBC-ն։

Եվրոպական Միության (ԵՄ) արտաքին քաղաքականության պատասխանատու, բարձրագույն ներկայացուցիչ Կայա Կալլասի այցը, իհարկե, հատկանշական էր և՛ իր ձևով, և՛ բովանդակությամբ:

Եկատերինբուրգում տեղի ունեցած միջադեպից հետո, որը կոշտ արձագանք ստացավ Բաքվից՝ այդ թվում՝ ճնշմամբ ռուսական լրատվամիջոցների նկատմամբ։ Ռուսաստանը իր հերթին ընդգծեց զսպվածության անհրաժեշտությունը։ Հայկական ուղղությամբ լարվածությունն պահպանվում է՝ ներքաղաքական ճգնաժամի ֆոնին, սակայն Մոսկվան հանդես է գալիս զուսպ դիրքորոշմամբ՝ շեշտելով օրինականության և ավանդական ինստիտուտների, այդ թվում՝ Հայ Առաքելական Եկեղեցու նկատմամբ հարգանքի կարևորությունը։ VERELQ-ի հետ զրույցում ռուսաստանյան քաղաքագետ Նիկոլայ Սիլաևը նշում է, որ այս զարգացումները պետք է դիտարկել որպես հետխորհրդային երկրների էլիտաների երկարաժամկետ ռազմավարության մի մաս, որոնց նպատակը Ռուսաստանի ազդեցության հավասարակշռումն է։ Միևնույն ժամանակ նա ընդգծում է, որ Ռուսաստանը շարունակում է մնալ առանցքային խաղացող, որի հետ տարածաշրջանային երկրները վաղ թե ուշ ստիպված կլինեն կառուցել իրատեսական հարաբերություններ։

«Փաշինյանին հայտնեցի, որ Ֆրանսիան համերաշխ է ՀՀ կառավարության հետ՝ հայկական ժողովրդավարությունը ապակայունացնելու փորձերի դեմ պայքարում։ Վերահաստատեցի մեր աջակցությունը նրա խիզախ ջանքերին՝ Ադրբեջանի հետ խաղաղության հասնելու և Թուրքիայի հետ հարաբերությունները կարգավորելու համար»,- երեկ այսպես է մեկնաբանել Փաշինյանի հետ իր հեռախոսազրույցը Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը՝ ավելի համոզիչ լինելու համար գրառումն անելով հայերեն։ Այս խոսքերը վրդովմունք առաջացրեցին հայ հասարակության շրջանում, իսկ մի շարք քաղաքական գործիչներ և փորձագետներ անվանեցին դրանք աջակցություն Հայաստանում ավտորիտարիզմի կայացմանը և միջամտություն երկրի ներքին գործերին:

Երբ Մակրոնի հովանու ներքո Պրահայում Փաշինյանը Արցախը ճանաչեց Ադրբեջանի կազմում, դա ներկայացվում էր իբրև "լեգիտիմ իշխանությանը" աջակցելու և տարածաշրջանային հարաբերությունները "կարգավորելու" գործընթացի երաշխավորում։Արդյունքում Արցախը չկա։

Ռուսաստանի և Ադրբեջանի միջև հարաբերությունները մտնում են համակարգային սառեցման փուլ, վերջին դիվանագիտական ​​ազդանշանները բացահայտում են ռազմավարական ճեղքվածքի աճ։ Առաջին հայացքից պահպանվում է շփումների պաշտոնական մակարդակը, բայց գործնականում Բաքուն ցուցադրաբար «սղոցում է» երկկողմ գործակցության ուղիները։