«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Լեռնային Ղարաբաղի վերջին իրադարձությունների կապակցությամբ բազմաթիվ մեկնաբաններ ուշադրություն են դարձրել մի չափազանց ցուցանշական հանգամանքի։ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահ բոլոր երեք երկրները՝ Ռուսաստանը, ԱՄՆ-ը և Ֆրանսիան դատապարտեցին Ադրբեջանի վերջին ագրեսիվ քայլերը, Արցախի տարածք ներխուժելու և նոր պատերազմ սանձազերծելու փորձերը, ինչպես նաև Բաքվի խաղերը՝ կապված Հայաստանից Լեռնային Ղարաբաղ գազատարի կափույրի հետ։
Ուկրաինական ճգնաժամը լակմուսի թուղթ է աշխարհում ընթացող գործընթացների համար։ Ի դեպ, հենց այդպես՝ «ուկրաինական ճգնաժամ» են անվանում Ուկրաինայում ընթացող ռազմական գործողությունները չինացիները։ Եվ նրանք, ըստ երևույթին, աշխարհում ամենասթափ դիրքորոշումն ունեն այդ հարցի նկատմամբ: Քանզի հզոր տերությունը կարող է իրեն թույլ տալ սթափ և ոչ կանխակալ գնահատականներ տալ։
ՌԴ Պաշտպանության նախարարության տվյալներով՝ Ուկրաինայում ռազմական գործողությունների արդյունքում արդեն շուրջ հարյուր բնակավայր անցել է ԴԺՀ-ի և ԼԺՀ-ի ուժերի վերահսկողության տակ: Ռուսաստանի զինված ուժերի աջակցությամբ, բնականաբար։ Ոչնչացված են մեծ քանակությամբ ռազմական տեխնիկա և Ուկրաինայի ռազմական ենթակառուցվածքի օբյեկտներ։ Չենք խոսում արդեն Ուկրաինայի զինված ուժերի, տարածքային պաշտպանության ստորաբաժանումների, մասնավոր ռազմական ընկերությունների մարդկային կորուստների մասին։
Լեռնային Ղարաբաղի արտգործնախարար Դավիթ Բաբայանը հայտարարում է, որ Արցախի ճանաչումը որպես Ադրբեջանի մաս անհնար է։ Դա կհանգեցնի հայկական Արցախի ոչնչացման։ Դավիթ Բաբայանը վստահ է. ինչպես էլ որ ընթանա հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների կարգավորման գործընթացը, այն չպետք է ընթանա Արցախի շահերի հաշվին: Դավիթ Բաբայանը համարում է, որ Երևանում չի կարող լինել այնպիսի իշխանություն, որը կհամաձայնի Արցախի կարգավիճակին Ադրբեջանի կազմում... Բուն այն փաստը, որ Դավիթ Բաբայանը հայտարարում է դա, վկայում է այն մասին, որ իրականում նա լուրջ կասկածներ ունի։
Ադրբեջանի ԱԳՆ ղեկավար Ջեյհուն Բայրամովը հայտարարել է, որ Բաքուն 5 կետից բաղկացած առաջարկ է ուղարկել Երևանին, որոնց ընդունման դեպքում Հայաստանի և Ադրբեջանի միջև կստորագրվի խաղաղության պայմանագիր: «Երևանը դեռևս չի արձագանքել, Բաքուն սպասում է պատասխանի»,- ասում է Բայրամովը:
Արդեն քանի օր շարունակ Արցախում անհանգիստ է։ Ըստ էության, ոչ ոք՝ ո՛չ Հայաստանում, ո՛չ էլ Արցախում, առանձնապես չի զարմացել։ Բնական է, որ ֆաշիստական պետությունը փորձելու է օգտվել Ուկրաինայի հետ կապված ճգնաժամից, որպեսզի ձեռնարկի Արցախի Հանրապետությունը վերացնելու նոր փորձ։
Մի «ըմբոստ» միտք, որը ցանկանում եմ կիսել ձեզ հետ։ Այն ամփոփված է նրանում, որ Ուկրաինայում ռազմական գործողություն անցկացնելու Պուտինի որոշման վրա, ի թիվս այլ գործոնների, ազդել է նաև 2020-ի աշնան 44-օրյա պատերազմը Լեռնային Ղարաբաղում։ Փորձեմ պարզաբանել։
Որքա՜ն նման են այնուամենայնիվ Զելենսկին ու Փաշինյանը: Երկու պոպուլիստ-դատարկախոս, որոնք հասցրել են իրենց երկրները ողբերգության, ընդ որում անչափ գոհ են իրենցից և բացարձակապես զուրկ մեղքի զգացումից։
Ինչի՞ կհանգեցնի ԴԺՀ-ի կամ ԼԺՀ-ի ճանաչումը Ռուսաստանի կողմից: Հասկանալի է. նման որոշման գնահատականները տարբեր կլինեն։ Եվ, համոզված ենք, աշխարհում միամիտներ այլևս չեն մնացել. բոլորն էլ հասկանում են, որ քաղաքական գործիչների և քաղաքագետների մակարդակով գնահատականները տրվելու են բացառապես իրենց երկրների քաղաքական, աշխարհաքաղաքական ու մերձքաղաքական շահերի տեսանկյունից։
Միայն թե ցանկություն լինի պատերազմելու, իսկ առիթ-սադրանք ստեղծելը դժվար բան չէ։ Կարելի է հիշել քաղաքական և ռազմական նպատակներով ձեռնարկված սադրանքների դասական դեպքերը։ Օրինակ, Ռեյխստագի հրկիզումը կամ, իբր՝ լեհերի հարձակումը գերմանական ուղեկալի վրա Երկրորդ համաշխարհային պատերազմի նախօրեին։