«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Մարտի 20-ին Եվրախորհրդարանում քննարկումներ տեղի ունեցան Ադրբեջանում անօրինաբար պահվող հայ ռազմագերիների հարցով։ Կոնֆերանսում, բացի եվրապատգամավորներից, ներկա էին և ելույթ ունեցան հայ և միջազգային փորձագետներ, իրավապաշտպաններ ինչպես նաև Բելգիայում ՀՀ դեսպան Տիգրան Բալայանը։
Հիշո՞ւմ եք, թե ինչպես ՔՊ-ի կառավարման առաջին տարիներին ընդդիմադիր ակտիվիստներն իրականացրեցին «սուտ նիկոլ» արշավը՝ բացահայտելով նոր իշխանության ներկայացուցիչների արդեն այն ժամանակ, կարելի է ասել, հայեցակարգային-ռազմավարական բնույթ ստացող ստի ծավալները։ Ներկա իրողությունների տեսանկյունից Նիկոլի և ընկերախմբի 4-5 տարվա վաղեմության ստերը գրեթե անվնաս թոթովանք են թվում, թեև հասկանալի է, որ ապագա աղետի հիմքերը դրվում էին հենց այն ժամանակ։ Այսօր Փաշինյանն ու իր թիմակիցները ստում են արդեն հախուռն կերպով, զուգահեռաբար, իներցիայով, հերքելով իրենց իսկ ասածը մեկ կամ երկու ժամ, մեկ օր, մեկ շաբաթ անց…
«Ծայրահեղ անկայունության ներկայիս պայմաններում Հայաստանի համար ամենևին էլ պատեհ չէ վերջնական ընտրություն կատարել, հրաժարվել Ռուսաստանից և խզել նրա հետ հարաբերությունները՝ այդ երկրի հնարավորություններն ի նպաստ իր շահերի օգտագործելու փոխարեն»,- «ԳԱ»-ին տված հարցազրույցում ասաց Իրավունքի և հակամարտությունների կարգավորման փարիզյան «Կովկաս» կենտրոնի ղեկավար Հիլդա ՉՈԲՈՅԱՆԸ:
Մեկնաբանել այն զառանցանքը, որ հերթական անգամ դուրս տվեց Նիկոլն իր երեկվա «ասուլիսում», վաղուց արդեն անիմաստ գործ է։ Լկտի ստախոսությունն ու ակնհայտի ժխտումը, ամեն տեսակի խուսավարումները, շահարկումները, սադրիչ հայտարարությունները և մնացյալ ամենը, որ բնութագրում է այդ պաթոլոգիկ ստախոսին և նույնքան պաթոլոգիկ հայատյացին, հանրային ուշադրության նշույլի անգամ արժանի չեն։ Չենք խոսում արդեն ֆիզիկական և բարոյական այն նողկանքի զգացումի մասին, որ վաղուց տածում է այդ կերպարի հանդեպ հասարակության ողջամիտ մասը:
Մարտի 6-ին Բեռլինում նախատեսվում էր անցկացնել «Արցախի մշակութային ժառանգությունը» գրքի շնորհանդեսը և «Լեռնային Ղարաբաղի վտանգված մշակութային արժեքների պաշտպանությունը» թեմայով քննարկում: Սակայն միջոցառման նախորդ օրը կազմակերպիչները՝ Արտաքին քաղաքականության գերմանական միությունը (DGAP) և Կոնրադ Ադենաուեր հիմնադրամը (KAS) չեղարկեցին իրական միջոցառումը և անցկացրեցին դա լոկ առցանց: Պատճառների պարզաբանումը հետևյալն էր. «Զանգվածային արշավ ընդդեմ միջոցառման անցկացման և էսկալացիայի վտանգ միջոցառման ընթացքում»: Թե հատկաապես ով է կազմակերպել և իրականացրել «զանգվածային արշավը», չի նշվում։
Մարտի 4-ին Գելափի միջազգային ասոցիացիայի հայաստանյան ներկայացուցչության ղեկավար Արամ Նավասարդյանը հրապարակեց հերթական հարցման տվյալները: Ի թիվս այլ հարցերի՝ տրվել է հետևյալը. բավարար ջանքեր գործադրո՞ւմ է արդյոք Հայաստանի կառավարությունը Բաքվի բանտերում ապօրինի պահվող արցախյան առաջնորդներին ազատելու համար: Հարցվածների 44,4%-ը պատասխանել է, որ իշխանությունների ջանքերը բավարար չեն, ևս 15% - ը համարում է, որ ավելի շուտ անբավարար են: Փորձագետները վաղուց շատ ավելի կտրական են արտահայտվում, հայտարարելով, որ Փաշինյանի կառավարությունը դրա համար գործնականում ոչինչ չի անում։
Ձմռան վերջին օրը Freedom House իրավապաշտպան կազմակերպությունը հրապարակեց իր «Ազատությունն աշխարհում 2024» ավանդական ամենամյա զեկույցը, որում հիմնական եզրակացությունների թվում նշված են Ադրբեջանի ռազմական ագրեսիան և էթնիկ զտումներն Արցախում: Հիշեցնեմ, որ անցած տարի FH-ն մի քանի անգամ հանդես է եկել հայտարարություններով, որոնցում հստակ գնահատական է տվել իրավիճակին և կոչ արել օգնել հայկական հանրապետության բնակիչներին խուսափել ողբերգությունից. «Մինչ աշխարհը զբաղված է Ուկրաինայով, Լեռնային Ղարաբաղի քաղաքացիական բնակչությունը գտնվում է ավտորիտար պաշարման մեջ» (մայիս, 2023), «Լեռնային Ղարաբաղ. Ժողովրդավարական աշխարհը պետք է գործի՝ Մարդու իրավունքները պաշտպանելու և էթնիկ զտումները կանխելու համար» (11 սեպտեմբերի, 2023)։
Ըստ երևույթին, ԵՄ-ում որոշել են հանդարտեցնել «հայամետ» Ֆրանսիայի նկատմամբ Բաքվի հիստերիան և «խաղաղ գործընթացի» վերահսկիչի դերը հանձնարարել Գերմանիային։ Արդյունքում՝ նախ Մյունխենում Շոլցն աչքի ընկավ Փաշինյանի և Ալիևի շփումների կազմակերպման գործում առանձնակի ակտիվությամբ, իսկ հետո Բեռլին կանչեցին Միրզոյանին ու Բայրամովին։ Գործողության վայրի փոփոխությունը, բնականաբար, չի նշանակում Արևմուտքի քաղաքականության որևէ փոփոխություն, որն ամեն կերպ արագացնում է «խաղաղության պայմանագիր» անվանումով թղթի ստորագրումը՝ ի հեճուկս Մոսկվայի։
Նիկոլ Փաշինյանի փարիզյան այցի ընթացքում, բացի ԶԼՄ-ներում լայնորեն լուսաբանված իրադարձություններից, տեղի ունեցավ նաև մի բան, որը հաստատ արժանի է ավելի մեծ ուշադրության: Այն է՝ ՀՅԴ կայքը տեղեկացրեց նախագահ Մակրոնի կազմակերպած հանդիպման մասին՝ Փաշինյանի և հայ համայնքի ղեկավարների միջև: Ավելի կոնկրետ՝ Ֆրանսիայի հայկական կազմակերպությունների համակարգող խորհրդի (ССAF) համանախագահ Մուրադ Փափազյանի հետ, որին, ինչպես հայտնի է, 2022 թվականի ամռանը թույլ չտվեցին մտնել Հայաստան։
Երեկվա ողջ լրահոսը բառացիորեն հեղեղված էր Ֆրանսիայից ստացված հաղորդագրություններով և Հայաստանին մշտապես սատարելու այդ երկրի բարձրաստիճան պաշտոնյաների հավաստիացումներով՝ նախագահ Մակրոնի գլխավորությամբ: Այդ ամենի պսակը, անշուշտ՝ գեղեցիկ ու տպավորիչ, Փարիզի պանթեոնում Միսաք և Մելինե Մանուշյանների աճյունների վերահուղարկավորման հիասքանչ արարողությունն էր, որը ստիպեց հայերին հիշել սեփական ժողովրդի և նրա ռազմական փառքի համար վաղուց մոռացված հպարտության զգացումը: