Կեղծիքներից «հակաթույն» գոյություն ունի
Քաղաքագետ Բենիամին Մաթևոսյանն Alpha News-ի եթերում «Վերնագիր» հեղինակային հաղորդման ընթացքում ներկայացրել է թեմայի շուրջ մասնագիտական վերլուծություն, որում մասնավորապես ասվում է.
«Գյումրու քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանի ձերբակալությունը պետք է դիտարկել Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության կողմից իրականացվող հետընտրական կեղծիքների ընդհանուր «փաթեթում», ով չի կարողանում հաշտվել ժողովրդական քվեարկության հետ։ Վանաձորից մինչև Փարաքար, Վեդիից մինչև Գորիս, Սիսիանից մինչև Գյումրի. ամենուր, որտեղ իշխանությունը պարտվում է, կիրառում է ընտրությունների արդյունքների «խմբագրման» հետընտրական մեխանիզմներ։ Մի տեղ պարզվում է, որ քաղաքապետը «կաշառք է վերցնում», մեկ այլ դեպքում՝ «հաղթած ընդդիմադիր քաղաքապետը քաղաքային հողատարածքներ է վաճառում», իսկ Երևանի դեպքում իշխանությունները պարզապես «Հանրային ձայն» «ընդդիմադիր» խմբակցությունից գնել էին անհրաժեշտ թվով մանդատներ՝ դրանով իսկ ապահովելով իրենց նվազագույն անհրաժեշտ քվորումի համար պահանջվող մանդատների թիվը։
Ղուկասյանի ձերբակալությունը հաստատում է մի շարք փորձագետների կարծիքը, ովքեր պնդում են, որ Նիկոլ Փաշինյանն այլևս չի կարող վերարտադրվել (կամ՝ իշխանությունը պահել) օրինական ճանապարհներով, այլ կերպ ասած՝ Փաշինյանն այլևս երբեք չի հաղթի ընտրություններում։ Եվ այդ պատճառով Հայաստանին սպասվում են Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ժամանակներից ի վեր ամենամեծ ծավալի նախընտրական և ընտրական կեղծիքներ։ Ընտրողներին առաջին մեծ կաշառքն արդեն տրվել է. Փաշինյանը չսպասեց 2026 թվականի ամռանը և որոշեց պարտադիր զինվորական ծառայության ժամկետը 2 տարուց կրճատել մինչև 1,5 տարի՝ սկսած արդեն 2026 թվականի հունվարից։ Պաշտպանունակությանը հասցված հարվածը Փաշինյանին չի անհանգստացնում։ Նա հավատում է Իլհամ Ալիևի և Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի խոստումներին, որոնք, ամենայն հավանականությամբ, երաշխավորել են սահմանների կայունությունը մինչև հաջորդ ընտրությունները, իսկ դրանից հետո արդեն բանակը լուծարելու հարց է դրվելու. ապա ինչո՞ւ ձգձգել այս կաշառքի տրամադրումը։ Այստեղից էլ՝ այսօրվա որոշումը։
Փաշինյանը «քաղաքակիրթ արևմտյան աշխարհից» և Թուրքիայից ցանկացած կեղծիքի համար ունի աշխարհաքաղաքական քարտ-բլանշ։ Պատահական չէ, որ այն րոպեներին, երբ կարմիր բերետավորները գրոհում էին Գյումրու քաղաքապետարանը, Հայաստանի և Մոլդովայի արտաքին գործերի նախարարներ Արարատ Միրզոյանն ու Միհայ Պոպշոյը շփվում էին Լյուքսեմբուրգում։ Պոպշոյը ներկայացրել է Մոլդովայում ընտրությունների անցկացման փորձը, այդ թվում՝ «հիբրիդային սպառնալիքների և ապատեղեկատվության դեմ պայքարի», ինչպես նաև այդ նպատակով գործող ինստիտուտների ներուժի ամրապնդման մասով։
Իսկ ո՞րն էր այդ մոլդովական փորձը։ Առանձին թեկնածուների և քաղաքական միավորումների համար ընտրություններին մասնակցելու արգելք, մի շարքի քաղաքացիների համար ընտրություններին մասնակցելու ֆիզիկական խոչընդոտների ստեղծում (Դնեստրի վրայով կամուրջները փակվել էին, և Մերձդնեստրի բնակիչները զրկվել էին ընտրություններին մասնակցելու հնարավորությունից)։ «Մեծ Մոլդովա» կուսակցությանը ընտրություններից հեռացնելն՝ առանց նրան նախընտրական քվեաթերթիկներից հանելու։ Ու այս ամենի համար Մոլդովայի իշխանությունները աշխարհաքաղաքական քարտ-բլանշ ունեին։
Փաշինյանը աշխարհաքաղաքական քարտ-բլանշ ունի նախընտրական քարոզարշավի, քվեարկության օրվա և հետընտրական շրջանում ցանկացած գործողության համար ։ Դրա դեմ կարելի է պայքարել մի քանի գործիքների սինթեզով. ընտրություններին մասնակցության առավելագույն ապահովում՝ ակտիվ նախընտրական քարոզարշավի հաշվին, «տաք փողոց» նախընտրական ողջ քարոզարշավի ընթացքում (այնքան «տաք», որ իրավիճակը գործնականում կլինի նախահեղափոխական) և պատրաստակամություն՝ մարդկանց դուրս բերել փողոցներ՝ իրենց ձայները պաշտպանելու համար, ինչպես նաև դիտորդներ հրավիրել արտերկրից (դիտորդներ ԱՊՀ-ից, ՇՀԿ-ից, Լատինական Ամերիկայից, ինչպես նաև ԱՄՆ-ից, Արևմտյան և Արևելյան Եվրոպայից)՝ ընտրությունների մոնիթորինգի և քվեարկության մասին զեկույցներ կազմելու համար։
Կա ևս մեկ կարևոր նրբերանգ. վերջին ամիսներին տեղի ունեցող իրադարձությունները ապացուցեցին, որ Թուրքիայի գործոնը կլինի ամենակարևորը ապագա նախընտրական քարոզարշավի ժամանակ, մի գործոն, որը, ինչպես նշվեց, նույնպես Փաշինյանին քարտ-բլանշ է տվել ցանկացած գործողության համար։ Այդ գործոնը պետք է չեզոքացնել, բայց դա հնարավոր է անել միայն այն մեկ այլ աշխարհաքաղաքական գործոնով հավասարակշռելու միջոցով։ Ահա թե ինչպիսին է իրականությունը, որը ձևավորվել է 2023 թվականից հետո՝ Արցախի կորստից և ռազմավարական խորության կորստից հետո։
Մտածե՛ք այդ մասին․.․»։
