«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Համաշխարհային ահագնացումը շարունակվում է։ Պատերազմ Ուկրաինայում։ Արցախի շրջափակում։ Ամերիկացիները խոցում են չինական օդապարիկը։ Թեհրանից իր դեսպանատան տարհանումից հետո Ադրբեջանը հայտարարում է նաև առաջիկա օրերին, եթե ոչ այսօր, Թավրիզից հյուպատոսությունը տարհանելու մտադրության մասին։
Արցախի շրջափակման ընթացքում Ադրբեջանն արդեն չորրորդ անգամ անջատում է չճանաչված հանրապետության գազը։ Մուկնուկատու են խաղում. անջատում են մի քանի օրով, սառեցնում մարդկանց, հետո միջազգային հանրության ճնշման տակ և ռուսական խաղաղապահ զորախմբի հրամանատարության հետ բանակցությունների արդյունքում նորից միացնում՝ ցուցադրելով իրենց «խաղաղասիրական տրամադրվածությունը»։ Վերջին՝ երեկվա անջատումը, պետք է ենթադրել, Ալիևի արձագանքն է Արցախի Պաշտպանության բանակի ապամոնտաժման, ռուս խաղաղապահների անցակետում ադրբեջանցի սահմանապահների ներկայության, կառավարությունում Բաքվի թելադրած կադրային փոփոխությունների իրականացման իր պահանջները կատարելուց Ստեփանակերտի հրաժարմանը։
Ազատ գյուղի մոտ գտնվող զորանոցի ողբերգության մասին շատ բան է ասվել։ Բայց պետք է խոսել նորից ու նորից, քանի որ 15 երիտասարդ տղաների մահը հերթական անգամ բացահայտեց ներկայիս իշխող թիմի ողջ ապիկարությունը։ Թիմ, որը գեղեցիկ խոսքերի քողի տակ, ընդ որում հաճախ չխորշելով բացահայտ ստից, միայն պարբերական կորուստներ է բերում Հայաստանին։ Այնուհետ փորձելով տակից դուրս գալ տարբեր փառատոնների անցկացմամբ և աշխատավարձերի բարձրացմամբ՝ առաջին հերթին այն կառույցների, որոնք ապահովում են իշխանության պահպանումն այդ թիմի ձեռքում։ «Հաց և թամաշա». ահա թե ինչ է պետք ժողովրդին, ուսուցանում էին հին հռոմեացիները:
«Կմեռնենք, բայց մեր Հայրենիքում կմնանք»,- ասում է Լեռնային Ղարաբաղի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանը: Մեռնել բնավ պարտադիր չէ, բայց իրավիճակն իսկապես ծայրահեղ է։ «Հայաստանն ու հայ ժողովուրդը այլ ընտրություն չունեն, քան պատրաստվել նոր ագրեսիայի և դիմակայության»: Այս արտահայտությունը մենք վերցրել ենք իշխանամետ քարոզչական մի պարբերականից։ Այսինքն նույնիսկ այնտեղ արդեն գիտակցում են, թե ինչ փոսի մեջ է գցել մեզ Նիկոլ Փաշինյանի «խաղաղ օրակարգը»՝ այդ ուտոպիայի հեղինակի գլխավորությամբ։
Ի՞նչ ունենք Իլհամ Ալիևի մամուլի ասուլիսի պարագայում։ Հայաստանի և Արցախի վրա ճնշումը շարունակվելու է բոլոր ուղղություններով, քանի դեռ իշխանության ղեկին են մնում Նիկոլ Փաշինյանն ու իր թիմը։ Հուսալ, թե Ալիևը կանգ կառնի, ոչ մի հիմք չկա, նա կպահանջի առավելագույնը, նոր պահանջներ կներկայացնի, և ավելին. կթելադրի Հայաստանի իշխանություններին, թե ինչպես պահեն իրենց։
Արցախի կառավարությունը «Base Metal» ընկերության ղեկավարության հետ համատեղ որոշում է կայացրել ժամանակավորապես դադարեցնել Կաշենի և Դրմբոնի հանքերի աշխատանքը։ Արցախի կառավարությունը դիմել է ՄԱԿ-ի և միջազգային այլ մասնագիտական կազմակերպությունների համապատասխան կառույցներին՝ կարճ ժամկետներում հանքավայրերում միջազգային բնապահպանական փորձաքննության անցկացում կազմակերպելու խնդրանքով։ Նպատակը՝ ապացուցել, որ հանքերի մշակման ժամանակ պահպանվում են բնապահպանական բոլոր անհրաժեշտ նորմերը։
Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում տեղի ունեցած հանրահավաքը շատերին հիշեցրեց 80-ականների վերջը, երբ Արցախում սկսվում էր Հայաստանի հետ վերամիավորման շարժումը։ Իրոք, շատ նմանություններ կան այն ժամանակների և ներկայիս իրավիճակի միջև, թեև կան նաև տարբերություններ։
Թուրքիայի հետ բանակցություններում Հայաստանի հատուկ ներկայացուցիչ Ռուբեն Ռուբինյանը «Ազատություն» ռադիոկայանին տված հարցազրույցում հույս է հայտնել, որ շուտով կլուծվի Հայաստանի և Թուրքիայի միջև օդային ուղիղ բեռնափոխադրումների, ինչպես նաև հայ-թուրքական սահմանին առայժմ երրորդ երկրների քաղաքացիների համար անցակետի բացման հարցը:
Դատելով ԱԺ-ում Արարատ Միրզոյանի և Նիկոլ Փաշինյանի հայտարարություններից և Անվտանգության խորհրդի քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի ճեպազրույցից, մինչև տարեվերջ Ադրբեջանի հետ խաղաղության պայմանագիր չի ստորագրվի։ Ինչպես ասում է Միրզոյանը, կան «կողմերի համար անընդունելի մոտեցումներ»։
Լաչինի միջանցքում ադրբեջանական հսկիչ անցակետի իբր տեղադրման հետ կապված պատմությունը բավական ցուցանշական է։ Այդ «լուրն» ի սկզբանե անհեթեթ էր, այն աստիճան էր դա հակասում ոչ միայն Մոսկվայի դիրքորոշմանը, Երևանի, Բաքվի և Մոսկվայի միջև ստորագրված եռակողմ համաձայնագրերին, այլև պարզ տրամաբանությանը։ Չէ՞ որ «ադրբեջանական հսկիչ անցակետի» հարցը պարզապես Ռուսական խաղաղապահ զորախմբի (ՌԽԶ) հրամանատարի իրավասության մեջ չէ։ Նման հարցի առաջացման դեպքում որոշում կարող են կայացնել միայն Հայաստանի, Ռուսաստանի և Ադրբեջանի քաղաքական առաջնորդները։