«ԳԱ» գլխավոր խմբագրի տեղակալ։
Ժուռնալիստիկայում է 1987 թվականից։ Մասնագիտական հետաքրքրությունները. Ղարաբաղյան հիմնախնդիր, Հայոց Ցեղասպանություն, հակամարտությունների կարգավորում և տարածաշրջանային քաղաքական խնդիրներ։ Աշխատել է հայկական և ռուսական մի շարք ԶԼՄ-ներում, կազմակերպություններում և գերատեսչություններում, եղել է Միջազգային ֆրանսիական ռադիոյի (RFI ) թղթակից։ 1995 թվականին առաջադրվել է ՀՀ ԱԺ պատգամավորության թեկնածու։ Ժուռնալիստական մի քանի մրցանակների դափնեկիր է, 2013 թվականին պարգևատրվել է Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության «Վաչագան Բարեպաշտ» մեդալով։
1997 թվականից «Ընդդեմ իրավական կամայականության» ՀԿ-ի խորհրդի անդամ է։ 2009 թվականից ղեկավարում է «Սովորական ցեղասպանություն» նախագիծը, որն իրագործվում է ՀՀ նախագահի վարչակազմի Հասարակական կապերի և տեղեկատվության կենտրոնի կողմից և որի շրջանակներում ստեղծվում են փաստագրական ֆիլմեր, ինտերնետ-կայքեր և հրատարակվում են գրքեր, նվիրված ղարաբաղյան հակամարտության տարածաշրջանի 1988-1992թթ. իրադարձություններին։
Հետաքրքրությունները. գրականություն, կինո, ճանապարհորդություններ, թարգմանություններ։ Մոսկվայում հրատարակված դետեկտիվ վեպերի հեղինակ է։ Տիրապետում է հայերեն, ռուսերեն և անգլերեն լեզուներին։
Վերջին ամիսներին իշխանությունները կարծես թե բուռն գործունեություն են ծավալել կոռուպցիայի դեմ։ Մշտապես հաղորդագրություններ են հայտնվում այս կամ այն նախկին պաշտոնյայի ապօրինի գույքը բռնագանձելու, այս կամ այն գերատեսչությունում կոռուպցիոն սխեմաների կամ առանձին դեպքերի բացահայտման, պետհաստատությունների աշխատակիցների ձերբակալման, միլիոնավոր ու միլիարդավոր դրամներ բյուջե վերադարձնելու մասին և այլն։
Դա ընդամենը 8 տարի առաջ էր, բայց թվում է, թե այլ կյանքում էր: Այն կյանքում, որում մենք հաղթող էինք, որում մեր բանակն ուժեղ ու հզոր էր, Հայաստանի և Արցախի հուսալի պաշտպան և հայ ժողովրդի սիրելի զավակ։ Այդ կյանքում իշխանությունները լիովին տիրապետում էին հայկական երկու պետությունների սահմաններին տիրող իրավիճակին, Հայոց բանակի հրամանատարությունը բարձր պրոֆեսիոնալ էր և վստահ իր ուժերին, գեներալները տալիս էին համարժեք հրամաններ, իսկ զինվորները պատրաստ էին կատարել ամենաբարդ, անիրագործելի թվացող առաջադրանքներ։ Ինչպես, օրինակ, 2014 թվականի նոյեմբերի 22-ին։
Կփոխվի հայերի բնավ ոչ մեկ սերունդ, և նույնիսկ այն բանից հետո, երբ մենք կրկին կազատագրենք մեր քաղաքը, այն գիշերը դժվար թե մոռացվի: Գիշեր, երբ նա հանձնեց Շուշին։ Գիշեր, երբ բոլորն արդեն գիտեին, որ Շուշին հանձնվել է, բայց նա շարունակում էր անամոթաբար ստել. «Շուշիի համար մարտերը շարունակվում են»։ Նրան ակտիվորեն աջակցում էր 44-օրյա աննախադեպ պաշտոնական ստախոսության գլխավոր մունետիկը. «Գյոռբագյոռ 2020. չմոռանանք պատմության համար»։ Գերազանց իմանալով, որ Շուշին, ՇՈՒՇԻ՛Ն, հանձնվել է թշնամուն, նրանք, առանց վարանման նշույլի և խղճի չնչին իսկ խայթի, ստահոդ ստատուսներ էին խզբզում Ֆեյսբուքում, իսկ իրենց կողմնակիցները շանթ ու որոտ էին թափում ճշմարտությունն ասողների գլխին և մեղադրում նրանց խուճապ ու հականիկոլական տրամադրություններ տարածելու մեջ…
ՀՀ գլխավոր դատախազությունը նոյեմբերի 7-ին վաղ առավոտից սենսացիա մատուցեց, որն անմիջապես դարձավ օրվա թեման. գերատեսչությունը դիմել է Վարչական դատարան՝ Երևանի կենտրոնում գտնվող պատմական շենքի սեփականաշնորհման գործարքն անվավեր ճանաչելու նպատակով: Հաղորդագրության մեջ ասվում է, որ դրա համար առիթ է ծառայել Hetq.am կայքի հոդվածը՝ «$ 5655. սեփականաշնորհում «ջրի գնով» վերտառությամբ: Մի քանի ժամ անց շենքի սեփականատեր Խաչատուր Սուքիասյանը խորհրդարանի պատերի ներսում երեսպաշտության և խեղկատակության վարպետության դաս տվեց լրագրողներին, ինչի համար, ըստ ամենայնի, կարժանանա առնվազն երկու դատական հայցի:
Համացանցը լի է Սոչիում կայացած եռակողմ հանդիպման, մասնավորապես՝ այնտեղ ընդունված ամփոփիչ հայտարարության վերաբերյալ մեկնաբանություններով: Հայ և ռուս փորձագետներն ու քաղաքական գործիչները հայտարարում են Հայաստանի դե ֆակտո իշխանությունների դիվանագիտական հերթական ձախողման մասին՝ ընդգծելով, որ հայկական օրակարգի ամենացավոտ հարցերից ոչ մեկը փաստաթղթում անդրադարձ չի ստացել։
Այն, ինչ տեղի ունեցավ երեկ Ստեփանակերտի Վերածննդի հրապարակում, դժվար է անվանել այլ կերպ, քան պատմական իրադարձություն. մեր աչքի առաջ իսկապես պատմություն է կերտվում, և ուրվագծվում է Արցախի, Հայաստանի և հայության ապագան։ Պետության կործանման, ազգային ինստիտուտների և հոգևոր արժեքների ոչնչացման, պետականության ամենանվիրական ու անսասան թվացող հիմքերի փլուզման, դավաճանության և խայտառակության, ամոթի ու նվաստացման, կորուստների և անսահման ցավի չորսուկես տարի. այս ամենի վերջը կարծես թե գալիս է: Եվ հակահայկական իշխանության վերջի սկիզբը դրվեց հենց այդ օրը՝ հոկտեմբերի 30-ին, Արցախի մայրաքաղաքի Վերածննդի հրապարակում։
Հոկտեմբերի 29-ին Երևանում մեկնարկում է մի միջոցառում, որը վերամբարձորեն կոչել են «Համաշխարհային հայկական գագաթնաժողով»: Թե ինչու «գագաթնաժողով», անհասկանալի է, քանզի այդպես ընդունված է անվանել պետությունների առաջին դեմքերի հանդիպումը։ Ամենայն հավանականությամբ, միջոցառման կազմակերպիչ Զարեհ Սինանյանի գրասենյակում չգիտեն տարբերությունը «գագաթնաժողով» և «համաժողով» բառերի միջև։ Ինչը, սակայն, զարմանալի չէ դիլետանտների և թերուսների կառավարության պարագայում։
Հոկտեմբերի 12-ից ի վեր Երևանի Վալերի Բրյուսովի անվան պետական համալսարանի ուսանողներն ու դասախոսները բողոքի ցույցեր, երթեր և այլ միջոցառումներ են անցկացնում՝ բողոքելով իրենց համալսարանը երկու այլ բուհերի հետ միավորելու դեմ։ Ակցիաներ տեղի են ունենում գործնականում ամեն օր, ուսանողները հայտարարում են, որ թույլ չեն տա իրականացնել կառավարության որոշման նախագիծը, որով Ֆիզիկական կուլտուրայի և սպորտի պետական ինստիտուտն ու Բրյուսովի անվան համալսարանը միավորվելու են Խ.Աբովյանի անվան հայկական պետական մանկավարժական համալսարանի հետ։
Հոկտեմբերի 15-ին Հայաստանի նախկին օմբուդսմեն, ներկայումս Իրավունքի և արդարության կենտրոն «Թաթոյան» հիմնադրամ հասարակական կազմակերպության ղեկավար Արման Թաթոյանը հանդես եկավ սենսացիոն հայտարարությամբ: Սաթիկ Սեյրանյանի «Pressing» հաղորդաշարին տված հարցազրույցում հրապարակեց կառավարության հետ իր փոխհարաբերությունների որոշ մանրամասներ, որոնք վերաբերում են, մասնավորապես, Ադրբեջանի զինված ուժերի ներխուժմանը Հայաստանի ինքնիշխան տարածք և դրա արդյունքում մեր երկրի սահմանամերձ գյուղերի բնակիչների իրավունքների բազմաթիվ ու կոպիտ խախտումներին:
Հոկտեմբերի 2-ին սոցցանցերում կայծակնային արագությամբ տարածվեցին ադրբեջանցի զինվորականների կողմից անզեն հայ գերիների մահապատժի կադրերը։ Անմեղության կանխավարկածը բացառող ռազմական հանցագործության տեսագրությունը բուռն արձագանք առաջացրեց միջազգային հանրության շրջանում, այդ թվում՝ նրանց, ովքեր որպես միջնորդ են ներկայանում տարածաշրջանում խաղաղության հաստատման և այսպես կոչված խաղաղության պայմանագրի շուտափույթ, շնչակտուր ստորագրման, իսկ հայ հասարակության ողջամիտ մասի համոզմամբ՝ ՀՀ իշխանությունների կրկնակի կապիտուլացման գործում: