«ԳԱ»-ի քաղաքական մեկնաբանն է 2002 թվականից։
Կրթությամբ պատմագետ է, աշխատել է «Ռեգնում», «Նոյան տապան» գործակալություններում, «Երկիր» թերթի գլխավոր խմբագիր։
Թեմատիկան. հոդվածներ ներքին և արտաքին քաղաքականության մասին, վերլուծություն, հրապարակախոսություն, ակնարկներ, պատմվածքներ։ Մամուլում ռուս-հայկական հարաբերությունների լուսաբանման համար 2004 թվականին գրանցվել է «Ռուսկի միր» մրցանակաբաշխության հաղթողների ցանկում։
Ինչպես Հայաստանի ողջ տարածքում, այնպես էլ Արցախում մայիսի 26-ին հնչեց Վերջին զանգը միջնակարգ և ավագ դպրոցների աշակերտների համար: Միայն թե, ի տարբերություն հայկական այլ շրջանների դպրոցների շրջանավարտների, արցախցի շրջանավարտները չեն կարող ուսումը շարունակել իրենց տարածաշրջանից դուրս. շրջափակում է:
Բոլորը նկատեցին, որ Իլհամ Ալիևը ներկա չէր Մոսկվայում Հաղթանակի շքերթին։ Պաշտոնական պատճառն այն է, որ այսօր Ադրբեջանում նշում են Հեյդար Ալիևի ծննդյան 100-ամյակը։ Բայց դա ավելի շուտ ձևական առիթ է։ Չէ՞ որ ցանկության դեպքում Իլհամ Ալիևին դժվար չէր լինի երեք ժամ գտնել՝ Ռուսաստանի համար այդչափ նշանակալի օրը Պուտինին Մոսկվայում ողջունելու համար։
Թուրքիան փակեց իր օդային տարածքը ոչ միայն հայկական մասնավոր ավիաընկերությունների, այլև հայոց թիվ մեկ օդանավի համար։ Այսինքն՝ նաև Նիկոլ Փաշինյանի։ Չնայած Անկարայի առջև արդարանալու Ալեն Սիմոնյանի բոլոր ջանքերին, թե «Նեմեսիս»-ի հերոսներին նվիրված հուշարձանի բացումը չի արտացոլում հանրապետության իշխանությունների պաշտոնական արտաքին քաղաքական ուղեգիծը։ Չնայած նրա մյուս հավաստիացումներին, թե Հայաստանի իշխանությունները թեկուզ հենց հիմա պատրաստ են ուղիղ ցամաքային կապ տրամադրել Ադրբեջանին Նախիջևանի և ապա՝ Թուրքիայի հետ, տարանցիկ ճանապարհի նկատմամբ Հայաստանի ինքնիշխանության պայմանով։ Չօգնեցին Ալենի ստորաքարշ բլբլոցները, ինչպեսև Չեխիայում Փաշինյանի հայտարարությունները, թե «Նեմեսիս» հուշարձանի բացումը սխալ էր։
Ինքնիշխանություն... Ախ, ո՜նց է սիրում այդ բառը մեր վարչապետը։ Հաց ու ջուր մի տուր, միայն թույլ տուր դատողություններ անել ինքնիշխանության մասին: Իբր՝ չենք ունեցել մենք ինքնիշխանություն նախկինների օրոք։ Եվ միայն ինքը՝ թավշե Նիկոլն է վերականգնում այսօր Հայաստանի ինքնիշխանությունը։
«Նախկինների» օրոք մայիսը հայոց հաղթանակների ամիսն էր։ Հիմա հիմքեր կան համարելու, որ մայիսը դառնալու է հայոց ձախողման խորհրդանիշը։ Մոտենում է հայ ժողովրդի պատմության մեջ տխուր օրվա՝ հանրապետության վարչապետի պաշտոնում Նիկոլ Փաշինյանի ընտրվելու հինգերորդ տարելիցը։ Դրա հաջորդ օրը Հեյդար Ալիևի ծննդյան օրն է։ Իսկ Վաշինգտոնում շարունակում են մշակել Արարատ Միրզոյանին։
Մինչ Երևանի քաղաքական մեծ գործիչները լուծում էին իրենց գլխավոր խնդիրը, թե ինչպես թույլ չտալ, որ Հայաստանում ՀԱՊԿ առաքելություն ծավալվի, Բաքուն անցակետ ծավալեց Լաչինի ճանապարհին, համենայնդեպս ակտիվ աշխատանք է տանում դրա գործարկման համար։
Խորհրդարանը քննարկեց կառավարության տարեկան հաշվետվությունը և տեղեկացավ, թե ինչպես են ծախսվել հարկատուների գումարները: Քննարկումը լավատեսական էր, բոլորն արձանագրեցին, որ հայտնի միջադեպի ժամանակ, երբ մեր խրոխտ խոսնակը, իրեն զգալով շանթարձակ Զևս, վռնդեց ընդդիմությանը նիստերի դահլիճից (իհարկե, հսկիչների օգնությամբ), նա ընդ որում ոչ մի անգամ չթքեց: Նույնիսկ չնայած ընդդիմության կոշտ քննադատությանը կառավարության հասցեին։ Սա առաջընթաց է. թեկուզ դանդաղ, բայց ուղտի հաստատուն քայլերով առաջ է շարժվում հայկական ժողովրդավարությունը։
Անկարան, Բաքուն և Երևանը դարձյալ գործում են միասնաձայն։ Ինչպես արդեն գրել ենք, Անկարայից ստացվեց Էրդողանի վարչակազմի հայտարարությունը, որտեղ ասվում է, թե Հայաստանը «պետք է» սեղմ ժամկետում խաղաղության պայմանագիր ստորագրի Ադրբեջանի հետ։ Ադրբեջանում ելույթ ունեցավ Իլհամ Ալիևը և պահանջեց, որ Հայաստանը հայտարարի, թե Ղարաբաղը Ադրբեջան է։ Նրա համար դա կարևոր է, որպեսզի անցակետ դնի Լաչինի միջանցքում, իսկ 2025 թվականին հիմքեր ունենա պահանջելու, որ խաղաղապահները դուրս բերվեն Արցախից։ Երևանում ելույթ ունեցավ Նիկոլ Փաշինյանը և, ակնարկելով պատերազմի վտանգի մասին, նորից ասաց, որ ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը նախկին Խորհրդային Ադրբեջանի սահմաններով, համաձայն Ալմա-Աթայի հռչակագրի։ Այսինքն՝ Արցախով հանդերձ։
Ինչ-որ ոչ մի նորություն չկա Ռուբեն Ռուբինյանից ու Սերդար Քըլըչից։ Մինչդեռ սպառնում էի և՛ բեռնափոխադրումները կարգավորել, և՛ բացել սահմանը առնվազն երրորդ երկրների քաղաքացիների համար, և՛ Անիի կամուրջը վերանորոգել։ Սակայն սայլը դեռ տեղում է։
Խորհրդարանում պատասխանելով իր խմբակցության պատգամավորների հարցերին, Փաշինյանը հերթական վարպետության դասը տվեց անցյալը մանիպուլյացիայի ենթարկելու գծով։ Խոսեց, օրինակ, այն մասին, թե Հայաստանը արդեն վաղուց է ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղը որպես Ադրբեջանի մաս։ Դա տեղի է ունեցել, ըստ Փաշինյանի, այն ժամանակ, երբ Հայաստանը համաձայնել է ընդունել Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության կարգավորման Մադրիդյան սկզբունքները։ Իբր, մինչ այդ Լեռնային Ղարաբաղն ինքնորոշման իրավունք ուներ, քանի որ ԽՍՀՄ-ի մասն էր, իսկ համաձայնելով Մադրիդյան սկզբունքներին՝ Երևանը ընդունել է, որ Լեռնային Ղարաբաղն ինքնորոշման իրավունք ունի արդեն Ադրբեջանի կազմից։ Հետևաբար, ինքնորոշման գործընթացը պետք է համաձայնեցվի Բաքվի հետ։ սկ դա նշանակում է, թե Երևանը ճանաչում է Արցախը որպես Ադրբեջանի մաս։